Voor het eerst hebben wetenschappers in een onderwaterberg geboord om een recordbrekend stuk aardmantel te verzamelen – een rotsachtige kern van meer dan 3.280 voet (een kilometer) breed.
Deze verbazingwekkende prestatie werd bereikt door te boren in het Atlantis-massief, een onderwaterberg op de Mid-Atlantische Rug onder de Noord-Atlantische Oceaan. Door boren op deze locatie uit te lijnen, hebben geologen een gat van 4.156 voet (1.267 meter) diep in de berg geboord en een “verbazingwekkende” hoeveelheid serpentijn – metamorfe rotsen die zich vormen op diepe tektonische plaatgrenzen – uit het binnenste van de aarde gehaald.
Ondanks de baanbrekende resultaten is dit niet de diepste boor die ooit op de zeebodem is uitgevoerd, en technisch gezien is er niet in de aardmantel geboord. In plaats daarvan maakten de onderzoekers gebruik van het “tektonische venster” – het gebied waar mantelrotsen boven hun gebruikelijke rustplaats zijn geduwd – om de boor te laten zinken en het materiaal te extraheren.
Verwant: De aardmantel heeft een kleverige laag waarvan we nooit wisten
Geologen schreven in een blogpost. “Het Atlantis-massief biedt een zeldzaam voordeel van toegang, in die zin dat het bestaat uit mantelgesteente dat dicht bij de oppervlakte is opgetild door een zeer langzaam verspreidingsproces van de zeebodem.”
Geologen proberen al sinds 1961 grote stukken aardmantel te ontginnen, toen wetenschappers van het Mohole Project onder de Stille Oceaan probeerden te boren om de Mohorovicice-discontinuïteit te bereiken, het gebied waar de aardkorst plaatsmaakt voor de aardmantel. Helaas haalden de boren van het project het slechts 183 m onder de zeebodem voordat het strandde en de poging werd afgeblazen. Daarna eindigden ook een aantal daaropvolgende boorpogingen op zee zonder enig succes.
Dit betekent dat het bestuderen van delen van de aardmantel voor bewijs van processen zo divers als vulkanisme en de planeet Aarde. magnetisch veldWetenschappers moesten vertrouwen op stukjes gesteente die door vulkaanuitbarstingen waren opgeworpen, die allemaal waren veranderd door hun reis naar de oppervlakte.
Geologen, leden van het International Ocean Discovery Program aan boord van het wetenschappelijke boorschip JOIDES Resolution, begonnen aan hun missie naar het Atlantis-massief, niet omdat ze mantelkernen wilden extraheren, maar omdat ze op zoek waren naar de oorsprong van het leven op aarde. De rotsen van het Massief bevatten olivijn, dat reageert met water in een proces genaamd serpentijn om waterstof te produceren, een essentiële voedselbron voor microbieel leven.
Echter, kort na 1 mei, toen ze hun boor in een horizontale spleet in de zeebodem verankerden, haalden onderzoekers een recordbrekende kern van bovenmantelgesteente tevoorschijn dat zich meer dan 3.280 voet uitstrekte.
Het gesteente was voornamelijk peridotiet, een grof stollingsgesteente gevuld met olivijn en pyroxeen, het meest voorkomende gesteente in de bovenmantel. Sommige tekenen van rotsverandering door interacties met zeewater kunnen betekenen dat ze van de onderste korst komen in plaats van de bovenste mantel, maar de wetenschappers zijn nog steeds op zoek naar diepere monsters om hun ontdekking buiten twijfel te stellen. Binnen deze rotsen is een schat aan informatie die geologen zullen zoeken om meer informatie te vinden over de innerlijke werking van de aarde.
“De omvang van de gebeurtenissen in de geschiedenis is zeker niet verloren gegaan bij ons wetenschapsteam, van wie velen doorgewinterde veldonderzoekers zijn en geloven dat dit enorm belangrijke gegevens zullen zijn voor vele toekomstige generaties wetenschappers”, schreven de geologen in een blogpost.
“Social media fanaat. Fanatieke bacon fanaat. Wannabe popcultuur fan. Communicator. Gecertificeerd schrijver.”
More Stories
NASA demonstreert hoe SpaceX ruimtevaartuigen in een lage baan om de aarde bijtankt
Robots versus dieren: wie wint de race in natuurlijke omgevingen?
NASA zoekt naar input over tekorten aan ruimtetechnologie