Kwallen bedekt met slijm duiden op de gevaren van diepzeemijnbouw

Een schat aan metaal verborgen op de bodem van de oceaan. Op de zeebodem liggen knobbeltjes van ijzer en mangaan ter grootte van een aardappel, en mineraalrijke korsten bedekken bergen en onderwaterschoorstenen langs hydrothermale ventilatieopeningen. Diepzeemijnbouwbedrijven hebben hun zinnen gezet op deze mineralen, met als doel ze te gebruiken in batterijen en elektronica. Milieuwetenschappers waarschuwen dat het mijnbouwproces en de sedimentpluimen die het terug in de zee kan werpen, het leven in de zee kunnen aantasten.

Een reeks experimenten aan boord van kwallen in de Noorse fjorden, Gepubliceerd dinsdag in het tijdschrift Nature Communications, die inzicht geeft in deze waarschuwingen. De wetenschappers benaderden de effecten van mijnbouw door sediment in gelatineuze tanks te pompen, waarbij ze zich in essentie afvroegen hoe dieren omgaan met modderig water. het antwoord? niet goed.

De onderzoekers kozen helmkwallen als onderzoeksonderwerpen vanwege hun alomtegenwoordigheid en de winterhardheid van deze wezens ter grootte van een bord. “Het idee was om een ​​organisme te kiezen dat het team gemakkelijk zou kunnen verkrijgen, en het vervolgens bloot te stellen aan de omstandigheden die we midden in het water van de open oceaan zouden verwachten”, zegt Helena Haus, een mariene ecoloog bij het Noorse Onderzoekscentrum, die onderzoek deed de studie. Studeer terwijl je werkt bij het GEOMAR Helmholtz Center for Ocean Research in Kiel, Duitsland.

Gelei, die wereldwijd wordt aangetroffen in wateren van 450 tot 600 meter diep, is representatief voor de talloze zachtaardige dieren die in de open oceaan leven en kunnen worden aangetast door mijnbouw.

De wetenschappers vingen de kwallen, die overvloedig aanwezig zijn in de Noorse fjorden, met fijnmazige netten en brachten ze vervolgens onder het dek van hun onderzoeksschip om ze te bestuderen in donkere kamers verlicht met rood licht.

“Ze zijn echt aangepast om in eeuwige duisternis te leven”, zegt Vanessa Stenvers, auteur van het onderzoek en promovendus bij GEOMAR. “Daarom moesten we heel voorzichtig zijn als we het merkten en moesten we altijd rood licht gebruiken om ze niet te storen.”

De wetenschappers stelden de gel bloot aan sedimentpluimen, vergelijkbaar met wat ze zouden tegenkomen rond diepzeemijnbouwlocaties. De reactie van één kwal was met het blote oog zichtbaar. Ze probeerden zich te ontdoen van de afzettingen door overtollig slijm te produceren, in witte touwen die mevrouw Stenvers vergeleek met vorst.

Andere stressreacties vonden plaats op moleculair niveau, waar veel genen geassocieerd met weefselherstel en het immuunsysteem actief werden.

“Het enige dat mij zorgen baart, is dat alles wat deze dieren doen om zich te ontdoen van sediment of om ziekteverwekkers te bestrijden energie kost”, zei Dr. House. In de diepe oceaan waar kwallen leven, is voedsel schaars, en het omgaan met sporen van modderig water kan meer energie vergen dan de kwal uit zijn dieet kan halen. “Dit zou kunnen leiden tot hongersnood, en het zou kunnen leiden tot verminderde voortplantingscijfers,” zei Dr. House.

“Dit is een zeer welkome studie” in het licht van het potentieel dat bij diepzeemijnbouw grote hoeveelheden sediment vrijkomt, zegt Jeffrey Drazin, een zeebioloog aan de Universiteit van Hawaï in Manoa, die niet bij het onderzoek betrokken was. Hij zei: “Dit is de eerste studie die de reactie van waterkolomdieren op modder heeft onderzocht.”

Dr. Drazen merkte op dat de soort die de onderzoekers voor het onderzoek kozen sterker was dan veel van zijn verwanten. “Dit is een heel sterke kwal. Je kunt dit ding in een net vangen en het wordt niet slijmerig”, zei hij. De reactie op de stress op het sediment suggereert dat andere zeedieren met zachte lichamen gedurende langere perioden aan sediment worden blootgesteld. de tijd kan slechter af zijn.

Volgens de onderzoekers geven hun bevindingen aan dat diepzeemijnbouw niet alleen een negatief effect kan hebben op het leven in de zee, maar ook op het menselijk leven. Dieren uit het midden van de oceaan, zoals helmkwallen, dragen bij aan de biologische cyclus die ervoor zorgt dat koolstof in de diepte wordt opgeslagen in plaats van in de atmosfeer. Vissen waar mensen van afhankelijk zijn voor hun voedsel, zoals tonijn, voeden zich met gemeenschappen in het midden van de oceaan.

“Het is heel belangrijk voor ons, zelfs op het terrein, ook al hebben we er niet dagelijks mee te maken”, zei mevrouw Stenvers. Het goede dat de open oceanen voor onze planeet doen “kan verloren gaan als we haar niet beschermen.”