Wetenschappers hebben onthuld dat het roze gordeldier – de kleinste soort gordeldier – een unieke dubbele huid heeft.
In een nieuwe studie gepubliceerd op 19 december 2023 in het tijdschrift Tijdschrift voor ZoölogieDe onderzoekers bestudeerden de microscopische anatomie van delen van het roze gordeldier (Chlamyphorus truncatus) Huid met of zonder osteoderm – benige platen ingebed in de huid. Daarbij onthulden ze de unieke en ‘vreemde’ tweede huidlaag onder het rugpantser van het dier.
“Hoewel het misschien vreemd lijkt, heeft het dier een dubbele huidlaag”, zegt de hoofdauteur Cecilia KrumboticDe bioloog van de Argentijnse Nationale Raad voor Wetenschappelijk en Technisch Onderzoek vertelde WordsSideKick.com. “De buitenste laag bevat verhoornde schubben [in which dead tissue forms a thickened, protective layer] De osteodermen, die fungeren als een mantel of bedekking over de binnenste laag, vertonen een overvloedige zachte witte vacht. “Deze dubbele huid is een unieke eigenschap onder zoogdieren.”
Daarentegen zijn 19 andere bekende soorten van Gordeldier Ze hebben een enkele huidlaag op hun rug, die bedekt is met benige schubben en dermis die het pantser van de dieren vormen.
Het roze sprookjesgordeldier is slechts 15 cm lang en weegt 100 gram. Ze komen oorspronkelijk uit centraal Argentinië, waar ze leven in holen die zijn gegraven met hun relatief grote klauwen. Onderzoekers denken dat ze voornamelijk mieren en andere insecten eten. Hun gewoonten worden echter slecht begrepen en de meeste in gevangenschap levende exemplaren sterven binnen enkele dagen.
Verwant: Men denkt dat de goudmol uitgestorven is en is meer dan 80 jaar na zijn laatste waarneming vastgelegd en gefotografeerd.
Het beschermende schild van het roze sprookjesgordeldier is meestal verdeeld in twee gebieden: één schild bedekt het hoofd, terwijl het rugschild de rest van het lichaam bedekt, zei Krumbotek. Het dorsale pantser is verder onderverdeeld in een borsttuig dat de bovenrug bedekt – bestaande uit een reeks beweegbare banden waardoor het dier flexibiliteit kan behouden – en een bekkentandwiel dat het ruggedeelte bedekt.
Het pantser dient ter bescherming tegen potentiële roofdieren en ondersteunt de ondergrondse levensstijl van het dier.
Terwijl hun grotere familieleden een aanzienlijke hoeveelheid tijd aan de oppervlakte doorbrengen, leven roze gordeldieren grotendeels ondergronds.
“Er wordt geschat dat de evolutie naar een volledig ondergrondse levensstijl in de voorouderlijke afstamming van het sprookjesgordeldier tussen 32 en 17 miljoen jaar geleden plaatsvond”, zei Krumbotek. Ze voegde eraan toe dat deze verschuiving werd veroorzaakt door veranderende omgevingsomstandigheden die leidden tot dorre ecosystemen in het zuiden van Zuid-Amerika.
De structuur van de epidermis of huid van het roze geschubde gordeldier is vergelijkbaar met die van jonge exemplaren van andere gordeldiersoorten, waar de schubben zich nog steeds ontwikkelen.
De unieke uiterlijke kenmerken waren waarschijnlijk een aanpassing aan een leven lang graven in zandgrond. “Dankzij de flexibiliteit en lichtheid van het dorsale pantser kan het zich aanpassen aan de vorm van de tunnels”, aldus Krumbutek.
De bekkenuitrusting is bijzonder geschikt voor deze levensstijl. “De osteodermen waaruit de bekkengordel bestaat, hebben de neiging om met elkaar en met de bekkengordel en het heiligbeen te versmelten [the fused vertebrae between the pelvic bones]. Het cartertandwiel werkt als een zuiger en comprimeert sediment aan de achterkant van de tunnels terwijl het voortbeweegt, zei Krambotic.
Hoewel uniek, lijkt de lichaamsbedekking van het gordeldier vergelijkbaar met die van andere ondergrondse zoogdieren en heeft het zeer flexibele haren die het lijken te helpen door de ondergrondse tunnels te bewegen.
“Social media fanaat. Fanatieke bacon fanaat. Wannabe popcultuur fan. Communicator. Gecertificeerd schrijver.”
/cdn.vox-cdn.com/uploads/chorus_asset/file/25255185/246965_vision_pro_VPavic_0001.jpg)
More Stories
Het vinden van de meest veelbelovende tekenen van leven op een andere planeet, met dank aan James Webb
Het vinden van de meest veelbelovende tekenen van leven op een andere planeet, met dank aan James Webb
NASA begrijpt nog steeds niet de oorzaak van het hitteschildprobleem van Orion