Astronomen ontdekken de eerste ‘galactische bel’ met een diameter van een miljard lichtjaar Ruimtenieuws

De bel is 10.000 keer groter dan de Melkweg en bevindt zich op 820 miljoen lichtjaar van ons sterrenstelsel.

Een team van internationale astronomen heeft de eerste ‘galactische bel’ ontdekt, een onvoorstelbaar massieve kosmische structuur met een diameter van een miljard lichtjaar waarvan wordt aangenomen dat het gefossiliseerde overblijfselen zijn van vlak na de oerknal.

De breedte van de bel is 10.000 keer zo groot als de Melkweg, volgens de wetenschappers die de ontdekking deden. gepubliceerd Hun bevindingen deze week.

“Deze enorme zeepbel is een fossiel uit de tijd van de oerknal, 13 miljard jaar geleden, toen het universum ontstond”, zei teamlid Colan Howlett van de School of Mathematics and Physics van de Universiteit van Queensland in een donderdag gepubliceerd commentaar.

“We waren er niet eens naar op zoek, maar de structuur is zo massief dat hij zich uitstrekte tot aan de randen van de strook hemel die we aan het analyseren waren”, zei Howlett in een interview gepubliceerd door de Universiteit van Queensland.

“Het valt in het niet bij veel van de grotere, bekende bouwwerken, zoals de Sloan Great Wall en Bootes, die feitelijk deel uitmaken van deze zeepbel,” zei hij.

“Wat het nog ongelooflijker maakt, is dat het in onze achtertuin ligt”, voegde hij eraan toe.

De bel bevindt zich ongeveer 820 miljoen lichtjaar van onze Melkweg, in wat astronomen het nabije heelal noemen.

Howlett zei dat deze ontdekking een duidelijker beeld geeft van de uitdijingssnelheid van het universum, en dat de resultaten een revolutie in de kosmologie zouden kunnen betekenen.

“Onze analyse suggereert dat deze zeepbel groter is dan verwacht, en dat het universum meer is uitdijd dan oorspronkelijk verwacht,” zei hij.

“We zijn nu een stap dichter bij een grote verandering op het gebied van de kosmologie, waarbij het hele model van het universum mogelijk opnieuw moet worden geëvalueerd.”

“het geweldige”

Daniel Bomarede, lid van het team en astrofysicus bij de Franse Autoriteit voor Atoomenergie, zei dat de galactische bel kan worden beschouwd als een ‘bolvormige schil met een kern’.

Binnen deze kern bevindt zich de Botts-supercluster van sterrenstelsels, omgeven door een enorme leegte die ook wel het Grote Niets wordt genoemd.

De korst bevat verschillende andere gigantische clusters van sterrenstelsels die al bekend zijn bij de wetenschap, waaronder de massieve structuur die bekend staat als Sloan’s Great Wall.

Bommaredi zei dat de ontdekking van de zeepbel, beschreven in onderzoek waar hij co-auteur van was en deze week in de Astrophysical Journal publiceerde, “deel uitmaakte van een zeer lang wetenschappelijk proces.”

Deze ontdekking bevestigt ook een fenomeen dat voor het eerst werd beschreven in 1970 door de Canadees-Amerikaanse kosmoloog – en toekomstige Nobelprijswinnaar voor de natuurkunde – Jim Peebles.

Hij veronderstelde dat in het oorspronkelijke universum – dat toen een wirwar van heet plasma was – zwaartekrachtrimpelingen en straling geluidsgolven creëerden die baryon-akoestische oscillaties (BAO’s) worden genoemd.

Toen geluidsgolven door het plasma golfden, creëerden ze bellen.

Ongeveer 380.000 jaar na de oerknal stopte het proces toen het heelal afkoelde, waardoor de bellen hun vorm bevroor. De bellen werden toen groter naarmate het heelal uitdijde, vergelijkbaar met andere gefossiliseerde overblijfselen uit de tijd na de oerknal.

Astronomen hebben in 2005 eerder signalen van BAO’s gedetecteerd toen ze naar gegevens van nabijgelegen sterrenstelsels keken. Maar de nieuw ontdekte bel is volgens de onderzoekers de eerste akoestische baryondrilling.

De astronomen noemden hun bel Ho’oleilana – wat ‘het zenden van ontwakingsstoten’ betekent – ​​ontleend aan de Hawaiiaanse scheppingshymne.

De naam kwam van de hoofdauteur van het onderzoek, Brent Tully, een astronoom aan de Universiteit van Hawaï.