De Mets beleven het ene levensbestendige moment na het andere

Hij wilde gewoon niet een flyer van Serathoni Dominguez met een snelheid van 150 km per uur over het hek slaan. In plaats daarvan wilde Francisco Alvarez ermee boven de wolken, boven de lucht en misschien zelfs de Whitestone Bridge springen. Hij stelde zich tevreden met een sprong tot een hoogte van 130 meter. En dat was genoeg.

Dat leverde de Mets een 4-3 overwinning op de Orioles op, waardoor ze een 1-0 voorsprong kregen in de 10-games-in-10-day hindernissenrace die hen ofwel door het Labor Day-weekend heen zal loodsen en hun positie als postseason-favorieten zal verstevigen, ofwel versnel de vooruitzichten van de franchise voor volgend jaar. Sommige explosies zijn groter dan andere.

Dit was een zeer indrukwekkend spel, zowel voor een team dat een mijnenveld wilde overwinnen dat de Orioles, Padres en Diamondbacks omvatte, als voor een jonge speler die al bijna twee maanden in het onkruid ronddwaalde. Tot het moment dat de knuppel de honkbal raakte, had Alvarez sinds 26 juni slechts één bal langs de muur zien gaan. Sindsdien heeft hij 64 punten van zijn slaggemiddelde gehaald en 206 punten van zijn OPS-gemiddelde.

“Het is moeilijk voor hem geweest”, zei Mets-coach Carlos Mendoza. “Hij heeft het moeilijk, en hij is 22 jaar oud op Major League-niveau. Hij geeft veel om hem en wil veel winnen, en in de tijden waarin wij het moeilijk hebben, heeft hij het moeilijk.” Het voelt alsof hij de leiding heeft. Hij heeft veel te doen. “Zijn slagwerk was beter, maar dat zagen we niet veel in wedstrijden.”

Ze zagen het nu en het was een geweldig gezicht voor hun teamgenoten die van de bank op het eerste honk kwamen, gretig om Alvarez te omzeilen, te ongeduldig om te wachten tot hij de thuisplaat bereikte. Dus de helft van hen bereikte hem halverwege het eerste honk. Alvarez vond het niet erg. Hij had geen haast. Hij had nog nooit eerder een homerun geslagen. Hij zou ervan genoten hebben.

“Ik was erg opgewonden. Ze zijn een heel goed team en we hebben ze kunnen verslaan”, zei Alvarez.

Als je je afvraagt ​​waarom tegenstanders soms geïrriteerde uitdrukkingen op hun gezicht hebben… nou ja, de Mets Dat doet hij Ze genieten van hun feesten. Er zijn ‘oh mijn god’-dingen die keer op keer terugkomen. Zaterdag waren er Luis Severino en Alvarez, die feestvierden zoals Larsen en Yogi in 1956. Maandagavond was er Alvarez, die ternauwernood een homerundrafje van vier minuten onderbrak.

Dit zal waarschijnlijk zeker een aantal zenuwen raken.

Maar het zijn ook echte levensbevestigende momenten. Als je terugdenkt aan afgelopen zomer bij Citi Field – en ook aan de eerste twee maanden van dit seizoen – en je herinnert hoe vreugdeloos het harde werk hier was, is het vooral een verandering ten goede. Zoals Alvarez zei: “We zijn thuis. We moeten van deze momenten genieten.”

Of denk er zo over na:

Op Memorial Day-ochtend stegen de Mets met 22-30.

Op de ochtend van 4 juli werden ze weer wakker op zeeniveau: 42-42.

Op de Dag van de Arbeid…

Welnu, die tien wedstrijden zullen ons veel vertellen over de kwaliteit van de slaap waar de Mets en hun fans vanaf maandag een week van zullen genieten, na nog twee wedstrijden tegen Baltimore, vier wedstrijden in San Diego en drie wedstrijden in Phoenix. En het is grappig. Bij honkbal hoeft dat niet zo te zijn. Wat betreft voetbal? zeker. Wat ik het meest mis aan Mike and the Mad Dog zijn deze jaarlijkse gesprekken met jongeren:

Hond: Week 1… Reuzen versus kardinalen…

Mike: Dat is een overwinning.

Hond: Eén en één! De tweede week. De Giants, de thuisbasis van de Lions…

Mike: Dat is een overwinning.

Hond: Twee en één! Week 3, Giants versus 49ers!

Mike: Hond, dit is zo’n verlies…

voetbal? zeker. honkbal? Niemand met een gezond verstand zou elke wedstrijd in elk van de 162 stadions durven volgen, en niemand anders dan Sint Franciscus van Assisi zou er zelfs maar aan denken om te glimlachen en naar dit alles te luisteren zonder naar de deur te rennen. Eerlijk gezegd zou Sint Franciscus zelf je waarschijnlijk smeken om tegen 15 april of zo te stoppen.

Bij kleine exemplaren is het echter moeilijk te weerstaan.

In deze kleine steekproef wonnen de Mets met 1-0. Mendoza zag dat zijn jongeman – die in 54 dagen één keer had gescoord – de 3-0 had gemaakt en besloot: laten we hem groen licht geven.

“Ik waardeerde dat”, zei Alvarez. De bal ging snel richting Cambria Heights. Na één wedstrijd te hebben verloren in een serie van tien wedstrijden, hebben ze nog negen wedstrijden te gaan en staan ​​ze tot nu toe op 1-0.

“Het maakt niet uit met wie we te maken krijgen, het is onze plicht om overwinningen te behalen en we zullen er op die manier mee omgaan, ongeacht het resultaat”, zei Mendoza. “We kijken niet naar de verre toekomst.”

Tegen de tijd dat ze op gang komen, kan Alvarez eindelijk de thuisplaat bereiken.