Djokovic haalt Alcaraz in en domineert de wedstrijd die dit jaar is bepaald

Bijna een half jaar lang was het een rivaliteit die nooit zou kunnen plaatsvinden. Het nummer 1 genie ter wereld tegen de grootste speler aller tijden.

Toen bracht de zomer, net als een rivier die een dam doorbreekt, elke maand confrontatie; Op klei, dan op gras en dan op hardcourt. Een prachtig en veelzijdig geschenk van de tennisgoden. Eén daarvan, een episch duel van vijf sets dat bijna vijf uur duurde, vond plaats op het grootste podium van de game en overstijgt de sport. De hype verspreidde zich over de oceanen terwijl het drama zich opstapelde, en het publiek vulde zich met mensen die zelden naar een film kijken. televisieshow. Tenniswedstrijd terwijl ze hun ogen open op het scherm houden.

Het was daarom passend dat er nog één laatste ontmoeting van het seizoen zou plaatsvinden tussen de koning en de kroonprins, in een eindtoernooi waar alleen het beste van het beste op een andere ondergrond, een indoor hardcourt, mocht. Zoals dit jaar is verlopen, is het ook passend dat Novak Djokovic, 36, de nummer één van de wereld, 2024 ingaat met een duidelijke voorsprong op Carlos Alcaraz, 20, die hem wanhopig wil vervangen.

Djokovic brak Alcaraz drie keer, maar belangrijker nog, hij brak zijn geest door het doorgaans levendige talent naar een racketworp en een discussiesessie met zijn coach te sturen.

“Hij haalt het beste in mij naar boven”, zei Djokovic, terwijl hij de uitdaging waarmee Alcaraz wordt geconfronteerd vergelijkt met zijn gevechten met Rafael Nadal en Roger Federer. “Hij zorgt ervoor dat ik me zo goed mogelijk op de wedstrijd voorbereid, en daar vergelijk ik mezelf met Federer en Nadal. Ik moest elke keer op mijn hoogtepunt een stapje verder gaan om ze te verslaan.”

Spelend in een snelle, klimaatgecontroleerde omgeving die bijna altijd het beste in hem naar boven lijkt te halen, werkte Djokovic zich behendig en vakkundig op naar een overtuigende straight-sets overwinning, waarbij hij zijn opkomende rivaal in een soort knokpartij met 6-3 ontmantelde. 6-2 in de ATP Finals – wat er vrijwel voor zorgt dat het onweerstaanbare verhaal van dit verhaal, de achtervolging van Alcaraz, tot in 2024 zal voortbestaan.

“Ik wil deze man verslaan. Ik wil de beste in de geschiedenis zijn”, zei een radeloze Alcaraz na de nederlaag. “Wat hij doet is ongelooflijk: hij breekt records en wint elk toernooi waaraan hij deelneemt. Dit is waanzin.”

De meest memorabele rivaliteit heeft de kracht om een ​​klein tijdperk van de sport en de worstelstijlen van die tijd te beschrijven, waarbij de tijdgeest van het tennis wordt opgeroepen met twee woorden en een koppelteken: Evert-Navratilova; Sampras Agassi; Federer Nadal. Het kan een aantal jaren duren voordat ze volwassen zijn en hun ideale status bereiken, waardoor ze de nieuwe oogbollen aantrekken die onderweg de levensader van elke sport vormen.

Door het leeftijdsverschil zullen Djokovic en Alcaraz niet de luxe van tijd hebben. Het enige wat ze nu hoeven te doen is in hun intergenerationele duels een snelle urgentie inbrengen om het te vangen zolang het duurt.

Zij weten dit als geen ander en trainen soms zelfs samen, laatstelijk vorige maand in Parijs. Een rijzende ster tilt de sport op zijn beste momenten naar nieuwe hoogten en speelt een spel waar niemand iets vanaf weet. De ander gebruikt alle vingertopkracht en lichaamsbehendigheid van een deskundige bergbeklimmer die de Half Dome beklimt om zich vast te klampen aan het speeltje dat hem sinds zijn kindertijd heeft geobsedeerd.

Djokovic, ooit een jonge jongen die opgroeide met bommen die overal om hem heen vielen in de door oorlog verscheurde Balkan, heeft nu grijze vlekken in zijn leven. Alcaraz, een wonderkind wiens vader een professional was en wiens grootvader een tennisclub bouwde, heeft een kaak en wangen die nog steeds bewegen tijdens de adolescentie.

Hoewel hij zijn agressieve momenten kent, blijft Djokovic de ultieme tacticus en counterhitter. Een fijn afgestelde, maar onderhoudsarme Formule 1-raceauto. Alcaraz komt vanuit de andere pool in het spel en leert nuance te combineren met zijn standaardmodi van kracht en vitaliteit; De bullet train van de eerste generatie is nog steeds gevoelig voor ongelukken en defecten, maar is in staat snelheidsrecords te breken.

Hij groeide op met een poster van Roger Federer aan de muur in zijn slaapkamer. Maar vorige maand gaf hij toe dat er een soort obsessie bestond voor Djokovic, een 24-voudig Grand Slam-kampioen die de nummer 1-ranglijst heeft heroverd met zijn laatste meedogenloze tactische aanval aan de top van het spel.

Na al die jaren en alle superioriteit die hij heeft verworven, is Djokovic nog nooit zo roekeloos geweest dat hij heeft toegegeven dat welke tegenstander dan ook, laat staan ​​iemand die veel jonger is dan hijzelf, ruimte in zijn geest zou innemen. Maar er was geen doctoraat in de psychologie voor nodig om de betekenis van zijn woorden op de French Open eerder dit jaar te begrijpen, waar Alcaraz één overwinning verwijderd was van zijn eerste Grand Slam-wedstrijd.

“Dit is de wedstrijd die veel mensen willen zien”, zei hij. “Absoluut een te verslaan man hier. Ik kijk er naar uit.”

Vorig jaar, toen zijn rivalen (Federer) met pensioen gingen en (Nadal) weigerden, zocht Djokovic naar de volgende bron van motivatie. Er is een race om de meeste Grand Slam-titels, maar tennisspelers gaan de strijd aan met een ander mens.

Djokovic kon de Amerikaanse hardcourtswing niet spelen vanwege zijn besluit zich niet te laten vaccineren tegen Covid-19. Terwijl hij thuis bleef in Europa, werd de wereld verliefd op Alcaraz, die naar de US Open stormde en zijn eerste Grand Slam-titel won met een charismatische glimlach en een verrukkelijk, naar adem opwekkend enthousiasme dat niet in de stuurhut van Djokovic te vinden is.

Het doven van de vroege vlammen van iemand anders, vooral van een pittige tiener wiens carrière de steilste en snelste klim naar de top was die de sport ooit heeft gezien… nou ja, dat was alle motivatie die hij nodig had.

In zijn wereld gaan fakkels niet voorbij. Ze worden weggerukt.

Of niet.

Gedoemd tot een losse forehand op zaterdagavond en niet in staat om zijn timing te vinden toen Djokovic te vroeg balbezit nam, bleken Alcaraz en zijn kenmerkende stijl geen partij voor Djokovic, die op de een of andere manier de uitdaging accepteerde en deze gebruikte om het beste tennis ooit te produceren. Zijn leven.

Donderdagavond, na een overwinning van drie sets op Hubert Hurkacz, waardoor hij dichterbij kwam dan hij had moeten doen, wist Djokovic dat de kans groot was dat zijn Tour-seizoen voorbij zou zijn. Hij won twee van zijn eerste drie kwartfinales, maar liet bij elk van zijn overwinningen sets vallen, waardoor hij op de rand van uitschakeling stond. Hij had Jannik Sinner, die hem dinsdag versloeg, nodig om Holger Rönn knock-out te slaan om in leven te blijven.

Verontrust door het verlies van controle over zijn lot, zei hij dat hij van plan was om met zijn gezin te gaan eten en misschien met de kinderen in het zwembad van het hotel te gaan zwemmen. Hij was niet van plan de wedstrijd te bekijken. Mentaal zag hij er al uit alsof hij in zijn auto zat op weg naar huis naar Monte Carlo, 160 kilometer zuidelijker.

‘Ik denk er nu net aan om mijn kinderen te knuffelen’, zei hij.

Twintig uur later redde Siner hem en een wedstrijd met Alcaraz verscheen aan de horizon. Djokovic en zijn dodelijke blik zijn terug bij Bala Alpitur, waar hij samen met zijn coach Marco Panici hard heeft getraind.

Familiediner en zwemmen leken het verste waar hij aan dacht.

Op weg naar zaterdagavond waren noch Alcaraz noch Djokovic in staat om opeenvolgende overwinningen op de ander te behalen. Hun eerste ontmoeting, in Madrid in 2022, ging naar Alcaraz in een tiebreak in de derde set en zette Djokovic ruim een ​​jaar in de fik. Vermoedelijk zullen spelers verschillende verliezen tegen hem nodig hebben voordat ze zich kunnen aanpassen aan het unieke karakter van de uitdaging die hij biedt. Alcaraz kwam er in de middag achter.

Ze waren nog eens 13 maanden van elkaar weg. Verliezen en verwondingen tijdens het leerproces van caraz. Hij miste toernooien vanwege de vaccinatievereisten voor Djokovic.

Toen kwam de technische knock-out van Djokovic in de halve finales van de French Open. Alcaraz, toen nummer 1 van de wereld, bezweek aan zenuwkrampen over het hele lichaam tijdens zijn eerste echte moment tegen de grootste speler aller tijden op een groot podium.

“Een deel van de leercurve”, zei Djokovic. “Het maakt deel uit van de ervaring. Hij is pas twintig.”

Alcaraz beloofde dat het nooit meer zou gebeuren en bracht de volgende maand door met het oefenen van ontspanningsoefeningen en het praten over zijn angsten met zijn coach Juan Carlos Ferrero, die hem probeerde deze momenten te laten begrijpen als kansen om zijn grootsheid te tonen. Binnen een paar punten nadat hij twee sets had verloren, veranderde Alcaraz een aantal fouten van Djokovic in een reddingslijn, waarna hij twee uur later in de beslissende set dezelfde truc uithaalde, waardoor Djokovic een achtste Wimbledon-titel werd ontzegd.

De voorsprong van Carlitos – vijf weken lang, totdat Djokovic op een zweterige avond in Cincinnati de gelijkmaker maakte, een gevecht van vier uur dat voormalig nummer 1 van de wereld, tenniscommentator Jim Courier, omschreef als de beste wedstrijd van drie sets die hij ooit had gezien.

Zaterdagavond in Turijn was verre van dat.

Djokovic sloot het seizoen van Alcaraz af met een beslissende overwinning, die volgens de Spaanse speler groter zou zijn dan al hun bilaterale confrontaties buiten het seizoen. Het leverde een paar punten op in de tweede set, toen Alcaraz voor zijn leven vocht, van hoek naar hoek naar hoek rende en vervolgens die raketforehands losliet terwijl hij probeerde de rand te grijpen, alleen voor Djokovic om er genoeg van te achtervolgen om te eindigen. ze af. Er komt hoop uit hem, hij blaast zijn borst uit en staat voor het gebrul van de menigte. Dit is (bijna) altijd het geval.

Er is altijd volgend jaar voor Alcaraz. In een competitie die de sport op deze manier definieert, is dat alles wat iemand wil.

(Bovenste foto: Stefano Guidi/Getty Images)