In een verbluffende primeur hebben wetenschappers een aurora-achtige emissie op de zon ontdekt: ScienceAlert

Bij een verrassende ontdekking hebben wetenschappers een aurora-achtige emissie ontdekt in de atmosfeer van de zon.

Op een hoogte van ongeveer 40.000 kilometer (25.000 mijl) boven een bloeiende zonnevlek die groeit in het zonnestelsel Fotosfeerheeft een team van astronomen onder leiding van Siji Yu van het New Jersey Institute of Technology een ongekend type langdurige radio-emissie vastgelegd.

De zon zendt tijdens haar werk allerlei soorten straling uit, maar deze lijkt volgens het team in niets zo veel op het noorderlicht.

“We hebben een vreemd soort langdurige gepolariseerde radio-uitbarstingen ontdekt, uitgezonden door zonnevlekken, die meer dan een week aanhouden.” Zegt Yu.

“Dit is heel anders dan typische voorbijgaande zonneradio-uitbarstingen die doorgaans minuten of uren duren. Het is een opwindende ontdekking die het potentieel heeft om ons begrip van stellaire magnetische processen te veranderen.”

De gloeiende, golvende Aurora Borealis is een van de meest ontzagwekkende bezienswaardigheden op aarde, maar ze zijn niet uniek voor onze thuisplaneet, ook al varieert hun vorm enorm. Aurora’s zijn waargenomen op alle grote planeten in het zonnestelsel, zelfs op de vier manen van Jupiter.

Ze ontstaan ​​wanneer zonnedeeltjes vast komen te zitten in magnetische veldlijnen, die fungeren als versnellers die de energie van de deeltjes vergroten voordat ze worden afgezet, meestal in de atmosfeer, waar ze interageren met atomen en moleculen daarin om een ​​gloed te produceren. Hier op aarde kunnen we die gloed door de lucht zien dansen.

Maar zichtbaar licht is slechts een deel van het emissiespectrum van de aurora. daar Radiocomponent, Ook. Hoewel de zon via andere processen veel radio-emissie uitzendt, waaronder uitbarstingen van radioactiviteit, was de emissie die boven de zonnevlekken wervelde qua profiel vergelijkbaar met radio-aurora’s.

Dit is geweldig logisch. Zonnevlekken zijn tijdelijk donkerdere, koelere gebieden op het oppervlak van de zon (de fotosfeer) die worden veroorzaakt door gebieden met ongewoon sterke magnetische velden die Beperking van zonneplasma. Geen enkele plaats in het zonnestelsel is zo vol met zonnedeeltjes als de zon zelf.

Het ligt dus voor de hand dat daar versnelling van het magnetische veld van zonnedeeltjes zou kunnen optreden, maar veel sterker dan op aarde, als gevolg van krachtigere magnetische velden van de zon.

Jo Hij zegt De ruimtelijke en temporele analyse van het team “suggereert dit [the emissions] Het is te wijten aan de emissie van een elektronencyclotronmaser (ECM), waarbij energetische elektronen betrokken zijn die gevangen zitten in een dicht bij elkaar geplaatste magnetische veldgeometrie.

“De koude, intens magnetische gebieden van zonnevlekken bieden een gunstige omgeving voor ECM-emissie, waardoor parallellen worden getrokken met de magnetische poolkappen van andere planeten en sterren, en mogelijk een lokale zonne-tegenhanger vormen om deze verschijnselen te bestuderen”, zegt ze.

In feite is het niet ongehoord dat een ster poollichtradiosignalen uitzendt. Een paar jaar geleden identificeerde een team van wetenschappers een aantal sterren die onkarakteristieke radiogolven uitzonden, wat ze in verband brachten met het bestaan ​​van een exoplaneet die rond een nabijgelegen planeet draaide waarvan de atmosfeer de ster binnenstormde om poollichtemissie te genereren.

De planeten van het zonnestelsel staan ​​te ver van de zon om een ​​soortgelijk effect te veroorzaken, maar we zijn dicht genoeg bij de zon om zwakke poollichtemissies te zien die we bij een verre ster misschien zouden missen.

Onderzoekers geloven dat zonnevlamactiviteit in gebieden niet ver van zonnevlekken energetische elektronen injecteert in magnetische veldlussen ingebed in zonnevlekken, waardoor wat onderzoekers ‘zonnevlekkenradio-nagloei’ noemen, wordt geactiveerd. Het is een van de duidelijkste bewijzen tot nu toe voor de betrokken mechanismen, en suggereert nieuwe manieren om de magnetische activiteit van sterren en het gedrag van sterrenvlekken op verre sterren te bestuderen.

Het team is van plan archiefgegevens te bestuderen om te zien of ze bewijs kunnen vinden van aurorae bij eerdere uitbarstingen van zonneactiviteit.

“We beginnen de puzzel op te lossen van hoe energetische deeltjes en magnetische velden op elkaar inwerken in een systeem met langlevende sterrenvlekken.” zegt zonnefysicus Surajit Mondal van het New Jersey Institute of Technology, “niet alleen op onze zon, maar ook op sterren buiten ons zonnestelsel.”

Het onderzoek is gepubliceerd in Natuur astronomie.