Oude opgravingen hebben geleid tot de ontdekking van de grootste bekende zeereptielen

“Ik was verbaasd door deze ontdekking”, zei Lomax in een verklaring. “In 2018 bestudeerde en beschreef mijn team (waaronder Paul de La Salle) het gigantische kaakbeen van Paul, en we hoopten dat er ooit nog een aan het licht zou komen. Dit nieuwe exemplaar is completer, beter bewaard gebleven en laat zien dat we er nu twee hebben.” Van deze gigantische botten – rechthoekig genoemd – die een unieke vorm en structuur hebben, werd ik op zijn zachtst gezegd erg enthousiast.”

De botten dateren uit het einde van het Trias, tijdens een periode die bekend staat als het “Rhaetiaan”, toen ichthyosauriërs in de oceanen zwommen en dinosaurussen het land regeerden.

Lomax zei dat het nieuw ontdekte kaakbeen van betere kwaliteit is dan het eerste, en kenmerken vertoont van de rechthoekige vorm van het wezen waardoor het zich onderscheidde van andere soorten.

De kaakbeenderen van Severnensis dateren van ongeveer 13 miljoen jaar nadat eerder fossielen van gigantische ichthyosaurussen van verschillende soorten waren gevonden in Canada en China.

Ichthyosauriërs, die enigszins lijken op moderne dolfijnen, verschenen voor het eerst ongeveer 250 miljoen jaar geleden. In de loop van de tijd evolueerden sommigen naar grotere lichaamsgroottes, en 202 miljoen jaar geleden waren oceaanreuzen zoals Severnensis waarschijnlijk de grootste zeereptielen.

Maar wetenschappers geloven dat de gigantische ichthyosauriërs verdwenen tijdens een verzuring van de oceaan die ongeveer 200 miljoen jaar geleden plaatsvond, en dat de overlevende ichthyosauriërs nooit meer zo groot zijn geworden voordat ze 94 miljoen jaar geleden verdwenen.

Lomax zei dat onderzoekers benadrukten dat er meer bewijs nodig is om de exacte grootte van Severnensis te bevestigen, en dat ze nog steeds hopen in de toekomst een volledige schedel of skelet te ontdekken.

Co-auteur Perillot van de Universiteit van Bonn bestudeerde de histologie, of microscopische anatomie, van de botten van ichthyosauriërs en ontdekte dat het reptiel hoogstwaarschijnlijk nog aan het groeien was op het moment van zijn dood, dat wil zeggen een volwassen severnensis. Het was waarschijnlijk groter dan een blauwe vinvis.

Hij zei dat histologie biologische informatie zou kunnen onthullen die verborgen is in gefossiliseerde botten, en zou onthullen hoe individuele dieren evolueerden en zich aanpasten aan gespecialiseerde levensstijlen. Sommige ichthyosauriërs hadden bijvoorbeeld botten die hen hielpen diep te duiken of in ondiep water te leven.

“Uit weefsel kunnen we ook begrijpen hoe snel het groeit en hoe lang het groeit; “In het geval van (Ichthyosaurus) konden we geen overtuigende tekenen van groeiachterstand zien,” zei Perillo. “Dit ondersteunt het idee dat als het dier niet was gestorven, het waarschijnlijk zou zijn blijven groeien en een geschatte lengte van 25 meter zou hebben bereikt. Veel is nog steeds gehuld in mysterie over deze reuzen, maar fossiel voor fossiel zullen we wel kunnen hun geheim ontrafelen.”

Het ontrafelen van de geschiedenis van zeereptielen is cruciaal voor het begrijpen van oude oceaanecosystemen, zei Perillo, omdat deze wezens verschillende omgevingen bevolkten en voedselketens in de oceaan vormden, waardoor concurrentie en een “nooit eindigende spiraal van evolutie” ontstonden.

Hij zei: “Hieruit kunnen we begrijpen hoe de wetten van de evolutie het leven hebben gevormd, en wat ertoe heeft geleid dat het leven is wat het nu is.” “We kunnen begrijpen hoe veranderingen in het milieu ecologische gemeenschappen beïnvloeden en toekomstige ecologische ontwikkelingen in onze huidige omgeving voorspellen.”

Paleontoloog Mary Anning en haar oudere broer Joseph ontdekten de eerste bekende fossielen van ichthyosaurussen in 1811 en 1812, tientallen jaren voordat het woord dinosaurus in ons vocabulaire verscheen. Sindsdien zijn wereldwijd fossielen geïdentificeerd die behoren tot meer dan 100 soorten ichthyosauriërs.

De ontdekking van het echtpaar Reynolds en de La Salle zal binnenkort te zien zijn in het Bristol Museum and Art Gallery in Groot-Brittannië.

“Het was geweldig om een ​​deel van deze gigantische ichthyosauriër te ontdekken. Ik ben er erg trots op dat ik een rol heb gespeeld in een wetenschappelijke ontdekking als deze”, zei Robbie Reynolds in een verklaring.

Lomax zei dat hij de afgelopen jaren graag met fossielenverzamelaars heeft samengewerkt, omdat hij gelooft dat paleontologie een wetenschappelijk vakgebied is waarin iedereen een belangrijke bijdrage kan leveren.

“Voor Ruby Reynolds heeft ze niet alleen dit belangrijke fossiel gevonden, ze heeft ook geholpen bij het benoemen van een soort reusachtig prehistorisch reptiel,” zei Lomax in een e-mail. “Misschien zijn er niet veel 15-jarigen die dat kunnen zeggen! Mary Anning is misschien in de maak. Maar of Ruby nu de paleontologische of wetenschappelijke route kiest of niet, het belangrijkste is dat zij, Justin en Paul hebben bijgedragen van grote betekenis voor de paleontologie en ons begrip van de antieke wereld.