Het tijdperk van de eenmansploeg in de NBA is aangebroken

Jalen Brunson is meer dan alleen de topscorer in de NBA-play-offs van 2024. Hij is het middelpunt van het beste New York Knicks-team in decennia en een voorbeeld van een van de grootste trends in de NBA sinds de jaren 2020. In zijn afgelopen vijf wedstrijden scoorde Brunson maar liefst 210 punten. Je moet teruggaan naar 1993, toen Michael Jordan 215 punten scoorde in een belachelijke play-offreeks van vijf wedstrijden, om de laatste keer te ontdekken dat een NBA-speler een productievere postseason-scorereeks had dan deze.

Dit is Peak MJ, en hoewel sommige doorgewinterde Knicks-fans misschien beweren dat Brunson de tweede komst is van zijn gevoel voor humor, is dat niet wat hier gebeurt. De opzichtige scorecijfers van Brunson zijn in alle opzichten indrukwekkend, maar ze zijn ook een bijproduct van een van de grootste stilistische bewegingen in de NBA op dit moment; De hedendaagse NBA-overtredingen zijn meer dan ooit tevoren gecentreerd rond de supersterren.

In een bericht-Geldbal In de NBA blijven teams heilige efficiëntie bemiddelen waar ze die ook vinden, en de laatste tijd betekent dat dat je de bal keer op keer aan je sterspeler moet overhandigen en hem moet laten koken. Het gebruikspercentage voor de helderste sterren van het spel stijgt, en je hoeft geen Neil deGrasse Tyson te zijn om te begrijpen hoe deze geweldige trend steeds meer ‘grote nachten’ en 40-puntsuitbarstingen rond de vereniging aanwakkert.

Ten goede of ten kwade is het zogenaamde heliocentrische tijdperk aangebroken, en als je de invloed ervan op de driepuntsrevolutie die de NBA in 2010 op zijn kop zette, meeneemt, kun je beginnen te begrijpen hoe de beste scorers van vandaag schitteren. Enkele van de gekste statistieken die deze competitie ooit heeft gezien. In mijn nieuwe boek Hoop Atlas, Ik onderzocht de oorsprong en effecten van zonnehoepels in de NBA. Hier is een kort fragment uit het boek dat verbindt wat we zien van sterren als Brunson met spelers als Jordan en Kobe Bryant…

Alle afbeeldingen met dank aan HarperCollins

Op 2 januari 2023 scoorde de 26-jarige Cavaliers-bewaker Donovan Mitchell in Cleveland 71 punten in een overwinning op de Chicago Bulls in de verlenging.

Mitchell’s uitbarsting was de meeste punten gescoord door een NBA-speler sinds Kobe Bryant op 22 januari 2006 81 scoorde tegen de Raptors.

Bryants legendarische avond vond plaats tijdens een van zijn meest ongewone seizoenen. In 2005-2006 waren de Lakers niet erg goed. Maar dat seizoen zette Bryant carrièrehoogtes neer in verschillende statistieken per wedstrijd, waaronder gemaakte velddoelpunten, velddoelpogingen, vrije worppogingen en punten. Het gaf de competitie ook een voorproefje van haar toekomst.

Dat seizoen scoorde Bryant gemiddeld 35,4 punten per wedstrijd, maar hij moest wel. Het menu was dun. Er was geen shaq. Pau Gasol is nog niet in de stad aangekomen. Geconfronteerd met een ongebruikelijk ondiepe Lakers-dieptekaart, nam Bryant het heft in eigen handen… veel. Tegen het einde van het seizoen had Bryant 2.173 schoten gemaakt, 350 meer dan LeBron James, die met 1.823 op de tweede plaats stond in de competitie.

De beste maatstaf om het meest schotintensieve seizoen van Bryant te meten is het gebruikspercentage, dat een schatting maakt van het percentage van de bezittingen van een team dat door één speler wordt ‘gebruikt’ als hij op het veld staat. De meeste van deze ‘toepassingen’ zijn schoten, maar omzet en overtredingen tellen ook mee. In een volkomen gelijkwaardige teamomgeving zou elke speler in een team van vijf personen een gebruikspercentage van 20 hebben, maar dat is niet de wereld waarin we leven, en natuurlijk schieten sommige NBA-spelers met de bal en gebruiken ze bezittingen veel vaker dan anderen. . Gebruikspercentage is ontworpen om deze impact te meten.

Dat jaar noteerde Bryant een gebruiksgemiddelde van 38,7, een nieuw NBA-record. Schattingen van het gebruikspercentage gaan terug tot 1977-78, toen individuele verkopen een officiële statistiek werden, maar niemand kwam aan dat cijfer totdat Bryant dat deed.

Slechts twee spelers kwamen in de buurt: Michael Jordan in 1986-87 (38,3) en Allen Iverson in 2001-2002 (37,8). Wat hebben al deze spelers gemeen? Ze waren hyperactieve doelpuntenmakers en creëerden graag hun eigen schoten over het hele veld.

Op een avond waarin hij 81 doelpunten maakte, was Kobe bijzonder bijzonder bruikbaar. Hij gebruikte 55,3 procent van de bezittingen van het team toen hij op de grond lag. Hij maakte 46 schoten en maakte 20 vrije worpen. Hij kreeg slechts twee assists, maar wat maakt het uit, Toronto was zonder hulp hopeloos tegen zijn aanvallen. Bryant werkte zich naar believen een weg naar de rand en scoorde alleen al in de verf 26 punten. Zijn zijdezachte middelste bewakers vielen ook. Als teken van wat er in de professionele hoepels gaat gebeuren, werd Bryant’s grote avond gevoed door zeven driepunters.

De Raptors gooiden verschillende verdedigers op hem af, maar wie Bryant ook probeerde tegen te houden, het lukte niet. Kobe had alle antwoorden overal in het scorevak.

Dit meesterwerk wordt terecht beschouwd als een van de beste doelpunten aller tijden, maar het heeft ook een voorbeeld gesteld. Hoewel niemand sinds die wedstrijd 81 of meer doelpunten heeft gescoord, scoren de grootste sterren van de competitie meer doelpunten dan ooit en vestigen ze steeds vaker wildcard-records, deels omdat ze meer spelen zoals Kobe deed in zijn hoogst scorende seizoen.

In een gemiddelde wedstrijd dat seizoen maakte Bryant 27,2 schoten, meer dan twee keer zoveel als Lamar Odom, die met 11,6 schoten per wedstrijd tweede werd in het team. De aanval van Phil Jackson was gebaseerd op een simpele strategie: geef de bal gewoon aan Kobe en laat hem werken. Het klinkt basic, maar het was ook futuristisch. Kobe Bryant was in 2005-2006 zijn tijd vooruit.

Op een avond waarop Donovan Mitchell 71 punten scoorde, was zijn gebruikspercentage 40,9. In de NBA omvatte meer dan 60,3 procent van de gemaakte schoten een assist, maar tijdens Mitchells carrièreavond werden slechts vier van zijn 22 buckets geassisteerd.

Achttien daarvan waren zelfgemaakt. Hij zette 18 van de 27 schoten zonder hulp en vier van zijn tien pogingen om.

Mitchells optreden was geweldig. Het was ook een typisch voorbeeld van een van de bepalende trends in de NBA van de jaren 2020 – waarbij NBA-overtredingen steeds vaker hun beste spelers de basketbal gaven en hen lieten werken. In een op de oceaan gerichte competitie begint dat werk meestal in het centrum.

Die nacht begonnen bijna alle emmers van Mitchell toen hij buiten de driepuntslijn was. Van zijn 122 aanrakingen in de wedstrijd vonden er 112 plaats buiten de driepuntslijn, en slechts twee van zijn 22 begonnen met een aanraking binnen de boog, en één daarvan kwam toen hij opzettelijk zijn vrije worp miste met minder dan vijf seconden. overig. Volgens de regels kreeg hij de rebound en legde de bal zelf terug. In bijna alle andere gevallen tilde Mitchell de bal zelf naar de grond of raakte hem eerst via een teamgenoot naast het doel.

Toen Wilt Chamberlain eindeloos veel punten scoorde, waren zijn eerste balcontacten meestal in de buurt van de beker, laag bij de paal of ver weg van de missers van zijn teamgenoten, maar die tijd is voorbij. Als de sterren van vandaag de vijftig passeren, lijken ze meer op Kobe dan op Wilt. Op weg naar 71 had Mitchell 10 lay-ups en twee floaters. Hij voegde vijf step-back-jumpers toe, drie pull-up-jumpers, één 3-pointer over de balschermbeweging en één catch-and-shoot-jumper.

Mitchells grote avond was een modern meesterwerk. Twaalf van zijn emmers kwamen vol verf, en zeven kwamen uit de binnenstad. Slechts drie van zijn schoten kwamen in het middenbereik. Omdat Darius Garland, zijn teamgenoot en Cleveland-verdedigingsmaat, die avond niet speelde, controleerde Mitchell het hele schaakbord voor de Cavaliers. Hij maakte in totaal 666 dribbels, meer dan het dubbele van alle andere spelers in het spel. De Bulls hadden geen antwoord op Mitchells combinatie van off-the-rebound jumpers en rim-aanvallen.

In de overwinning in de verlenging speelde Mitchell 49 minuten en 48 seconden. Op dat moment reed hij de bal 29 keer en scoorde 22 punten, maar dat was niet alles. Tijdens verschillende van zijn ritten stortten Bulls-verdedigers in om te helpen – Mitchell was overweldigd – en zijn dood die avond was ook onberispelijk.

Naast zijn 71 punten als scorer had Mitchell nog 28 punten voor Cleveland met 11 assists. Die dubbeltjes leidden tot zes drieën en vijf inside shots voor zijn teamgenoten.

Uiteindelijk scoorde Mitchell als scorer en maker 99 punten. Dit is het op één na hoogste aantal punten ooit gescoord in een NBA-wedstrijd, na alleen Wilt Chamberlains historische wedstrijd van 100 punten in maart 1962.

Als speler is Mitchell een symbool van een nieuwe beweging in de richting van het overmatig gebruik van sterren rond de NBA. Met zijn 71 punten gebruikte Mitchell 41 procent van Cleveland’s bezittingen toen hij op de grond lag. De gebruikslimiet van 40 procent is hier van cruciaal belang. Naarmate meer Major League-sterren in 2005-2006 meer als Kobe spelen, zien we dat een groeiend aantal spelers in steeds meer games de gebruiksdrempel overschrijdt.

Het is geen geheim dat Kobe Bryant een van de meest gerespecteerde basketbalspelers van de 21e eeuw is. Veel van de topspelers van de competitie van de jaren 2020 noemen hem hun favoriete speler aller tijden of als een grote invloed op hun carrière. Vanuit stilistisch oogpunt was Bryants spel duidelijk geïnspireerd door Jordan, die de hoepelwereld liet zien dat perimeterspelers wedstrijden konden controleren en titels konden winnen met springers.

Jordan stond erom bekend perimeterverdedigers te isoleren, ze één-op-één te slaan en in hun gezicht te scoren. De GOAT mag dan wel de eerste ster van het zonnecentrum in de competitie zijn geweest – hij leidde de NBA in acht van zijn vijftien seizoenen in gebruiksgraad – maar tactisch, vooral als het om het seizoen 2005-2006 ging, steeg Bryant naar een hoger niveau.

Terwijl hij tussen 2000 en 2010 vijf titels won, werd Bryant gevolgd door de sterren van vandaag. Nadat de Lakers Shaquille O’Neal in juli 2004 naar Miami hadden geruild, werd Bryant meer dan tien jaar lang het middelpunt van de meest legendarische franchise van de competitie. Hij combineerde scoren en winnen als geen ander in de jaren 2000, en hij deed het allemaal in paars en goud. Hij was een rockster voor een nieuwe generatie jonge mensen die verliefd werden op basketbal. De naseizoenen van Shaq en Kobe in Los Angeles zijn een model geworden voor veel van de hedendaagse topsterren.

Simpel gezegd – en ik zeg dit liefdevol – hebben de ballenvarkens een momentje. De huidige individuele topscorers spelen meer dan ooit hetzelfde als Kobe in 2005-2006. Net als Phil Jackson zijn coaches tevreden met het ontwerpen van eenvoudige routines die laten zien dat hun sterren keer op keer aan het werk gaan. De invloed van Bryant is prominenter dan ooit.

Het is moeilijk om de impact die Kobe Bryant had op spelers als Mitchell, Devin Booker, Jayson Tatum en anderen in hun leeftijdsgroep te overschatten. Bryant was een van de beste scorers die de game ooit heeft gezien. Toen hij die vijf titels met de Lakers won, merkten miljoenen kinderen over de hele wereld dit op, en een handjevol van hen haalde de NBA en adopteerde de Mamba-mentaliteit als scorers. Op latere leeftijd begeleidde Bryant veel van de slimste jonge sterren van de NBA. Hoewel hij zijn eigen spel buiten Jordan creëerde, was Bryant vanuit stilistisch en cultureel oogpunt misschien wel de meest invloedrijke speler van zijn generatie, en dat zien we in de jaren twintig, zowel op het hardhout als in het doel. .

Kirk Goldsberry heeft een nieuw boek uit van HarperCollins genaamd Atlas-hoepels. dat het De New York Times Bestverkopende auteur Rekbal En eerder Grantland Staf schrijver. Hij is momenteel professor aan de Universiteit van Texas en was eerder vice-president van strategisch onderzoek voor de San Antonio Spurs.