De transfersom van 105 miljoen pond van Declan Rice is onthutsend, maar hij zou een held kunnen worden voor Arsenal

Geld is een doorn in het oog, zelfs naar moderne voetbalnormen.

Voor Arsenal is het ook een dappere nieuwe wereld. Studenten van de clubgeschiedenis weten misschien dat de volgende werkgevers van Declan Rice ooit reclame maakten voor de rol van manager met de woorden: “Alleen mensen die geen groot geld aan transfers willen uitgeven, moeten solliciteren.”

Het was 1925, in de Athletic News, en leidde tot de aanstelling van Herbert Chapman, de beroemdste manager van Arsenal tot halverwege de jaren negentig, de komst van Arsene Wenger en het beroemde Londense avondbestuur “Arsene Who?”

Van Wenger werd ook verwacht dat hij kampioenswinnende teams zou verzamelen zonder de financiële invloed van andere clubs te hebben. Hij zei ooit: “We kopen geen sterren, we maken ze.” En lange tijd werd het een lopend onderwerp om hem te horen praten over het aantal A-klasse spelers – Cristiano Ronaldo, Gareth Bale, Paul Pogba; Keer op keer – die Arsenal verloor in het proces.

Er zou echter duidelijk iets kunnen veranderen als het nieuw geslagen Arsenal Rice zou kunnen binnenhalen voor £ 105 miljoen ($ 132,5 miljoen) en daarbij de club zou ontslaan met het fortuin van Manchester City.

De op handen zijnde verhuizing van Rice, vijf mijl door de stad van het London Stadium van West Ham United naar het Emirates Stadium, betekent dat Arsenal hun bestaande transferrecord zal overtreffen, gevestigd in de zomer van 2019 toen Nicolas Pepe overkwam van de Franse club Lille voor £ 72 miljoen. Het meest verrassende detail is echter wat ze moesten doen en aan wie ze moesten toevertrouwen om het voor elkaar te krijgen.

Want als ze bereid zijn om City te overbieden, kunnen we gerust aannemen dat de nieuwe bazen van Rice absoluut vastbesloten zijn om het titelverlies van vorig seizoen goed te maken door sterker en beter voorbereid terug te komen in 2023/24.

En dat zouden ze kunnen.

Zonder wilde voorspellingen te doen, zou dit het stuk transferbedrijf kunnen zijn dat Arsenal opwaardeert van een ‘close’ ploeg naar een met de slimheid en slimheid om de klus te klaren en na 20 jaar wachten weer kampioen te worden. De komst van Rice zou op zijn minst moeten betekenen dat ze beter uitgerust zijn om de titeluitdaging aan te gaan, nadat ze halverwege vorig seizoen een voorsprong van acht punten hadden, voordat een late run twee overwinningen in acht wedstrijden kostte.

Dit doet niets af aan City’s meedogenloze streven naar humor, hun ambities om een ​​langdurige dynastie te creëren en het bijna obscure vermogen van manager Pep Guardiola om ervoor te zorgen dat zelfgenoegzaamheid, dit destructieve bijproduct van aanhoudend succes, geen voet aan de grond krijgt.

Vergeet echter niet dat Arsenal vorig seizoen 248 dagen bovenaan de ranglijst stond. Geen enkel ander team in het 31-jarige tijdperk van de Premier League heeft meer tijd op de eerste plaats doorgebracht zonder de titel te winnen. Ja, de kant van Mikel Arteta faalde aan de zakelijke kant. Maar ze bezorgden de treble-winnende, geschiedenisschrijvende City-kant ook een grote schrik die tot april liep. Ze waren niet ver verwijderd van een eigen historisch seizoen.

De komst van Rice zal de pijn van die beproeving verzachten. Tegelijkertijd geeft het een duidelijk signaal af dat de nummer twee van vorig seizoen hun ideeën hebben omgedraaid voor een volgende keer. Zijn aanwezigheid zou de lat voor de hele club hoger moeten leggen in een tijd waarin iedereen die verbonden is met Arsenal misschien medelijden met zichzelf zou kunnen hebben.

Dit is een van de redenen waarom Arteta deze zomer zo hard heeft gepusht voor Rice. De Arsenal-manager is absoluut essentieel geweest om ervoor te zorgen dat Rice precies weet hoe graag hij Noord-Londen wil, waar hij voor zijn team zal spelen en de potentiële lauweren om een ​​club met een geschiedenis van prestaties te helpen terugkeren naar het toppunt van het Engelse voetbal.

Newcastle United deed iets soortgelijks na de beproeving van 12 punten tegen in januari om Manchester United in staat te stellen opnieuw als kampioen te eindigen in het seizoen 1995-1996. De reactie van Newcastle die zomer was om Alan Shearer van Blackburn Rovers te contracteren voor £ 15 miljoen, toen een Brits transferrecord, waarmee hij de concurrentie van Old Trafford afsloeg.

Het liep slecht af voor Newcastle vanwege de onrust in de directiekamer die in januari leidde tot het aftreden van manager Kevin Keegan. Ze waren toen vierde.

Arsenal heeft echter geen van deze problemen. De voor de hand liggende indruk is dat ze met elkaar sympathiseerden en dat alles er opnieuw op gericht is om Guardiola’s greep vinger aan vinger te verwijderen van een trofee die Arsenal niet meer heeft gehad sinds Chelsea hen opvolgde als kampioen in het voorjaar van 2005.

Collega-middenvelder Kai Havertz, ter waarde van £ 65 miljoen van Chelsea, voegt een nieuwe doorbraaklaag toe aan een team dat vorig seizoen 88 Premier League-goals scoorde, de hoogste doelpunten-per-wedstrijdverhouding sinds 1934-35. Als alles volgens plan verloopt, zou de 22-jarige Nederlandse internationale verdediger Jurrien Timber over moeten komen van Ajax in een deal ter waarde van meer dan £ 40 miljoen.

Rice zal ongeveer dezelfde rol spelen als West Ham, waar zelfs de toevallige toeschouwer zou kunnen opmerken dat de Engelse international de man van belang is. Of het nu gaat om het opbreken van acties van de tegenstander of het door het midden rijden met de bal aan zijn voeten, Rice vormde de kern van het team dat vorig seizoen als kampioen van de European Conference League eindigde.

Verdient Rice zo’n astronomische vergoeding?

Champion City geloofde het duidelijk niet. Chelsea, die werd vrijgelaten toen hij 14 jaar oud was, besloot het niet te doen. Manchester United concludeerde dat zijn jeugdvriend Mason Mount de beste waarde had voor iets meer dan de helft van de vergoeding. En ja, er zullen veel mensen zijn die er niet helemaal zeker van zijn dat Rice een plek verdient tussen de 10 duurste voetballers aller tijden.

Als je een Arsenal-fan bent, waarom zou je je daar dan zorgen over maken?

Het is 28 jaar geleden dat Arsenal voor het laatst het Britse transferrecord brak, met de £7,5 miljoen komst van Dennis Bergkamp van Inter Milan; 13 dagen daarvoor had Stan Collymore de transfer van £ 8,5 miljoen van Nottingham Forest naar Liverpool overdreven.

Sindsdien is Arsenal erin geslaagd een paar grote aanwinsten binnen te halen. Ze hebben echter vaak gezien hoe andere Engelse clubs de duurste en soms gewaagde deals sloten. Op sommige van hun moeilijkste momenten was het Arsenal dat een aantal van de betrokken spelers verkocht, om de simpele reden dat ze niet konden wedijveren met de financiële macht van Manchester-clubs.

Dus iedereen die loyaal is aan Arsenal hoeft zich niet al te veel zorgen te maken als de betrokkenen bij City, of een van hun lokale rivalen, denken dat de vergoeding van Rice overdreven is en dat de echte winnaars in dit verhaal West Ham zijn.

Het hele punt voor Arsenal is dat het elke cent waard zal zijn als het masterplan wordt uitgevoerd.

Dit masterplan plaatst Rice in het hart van het team van Arteta. Het is een handtekeningverklaring. Met zijn 24 jaar is hij jong genoeg om de komende tien jaar op het hoogste niveau te spelen. En niets is meer therapeutisch in de omstandigheden van Arsenal dan het contracteren van een elitespeler en het voltooien van een transfer die overduidelijk maakt dat het je vaste bedoeling is om City te verslaan en ze volgend seizoen nog verder lastig te vallen.

(Bovenste foto: Richard Heathcote/Getty Images)