Een vreemde steen in een doos zit vast aan een ster die 54 jaar geleden viel

Er zijn tienduizenden meteorieten op aarde gevonden, maar de overgrote meerderheid ervan is nog steeds gehuld in mysterie. Deze rotsen komen uiteraard uit de ruimte, maar het bepalen van hun precieze oorsprong, in het zonnestelsel of zelfs daarbuiten, is moeilijk zonder hun vliegroutes te kennen.

Maar nu denken onderzoekers dat ze een meteoriet die tientallen jaren geleden in de Oostenrijkse Alpen werd ontdekt, in verband hebben gebracht met heldere lichtflitsen van een ruimtesteen die door de atmosfeer van onze planeet raast. Het is zeldzaam om een ​​meteoriet te koppelen aan een ‘vuurbal’ van zijn ouders, en deze bevindingen tonen het voordeel aan van het doorzoeken van oude datasets, suggereert het onderzoeksteam. Hun resultaten waren Gepubliceerd in het tijdschrift Meteorites and Planetary Sciences in mei.

In 1976 was boswachter Josef Pfefferle bezig met het opruimen van de overblijfselen van een lawine nabij het Oostenrijkse dorp Ischgl toen hij een vreemd uitziende rots opmerkte. Hij bracht de zwarte steen, zo groot als een vuist, naar zijn huis en stopte hem in een doos.

Tweeëndertig jaar later hoorde de heer Pfefferle een nieuwsbericht over een meteoriet die in Oostenrijk was ontdekt, en hij vroeg zich af of het vreemde gesteente misschien ook uit de ruimte kwam. Hij besloot zijn steen voor analyse naar de universiteit te brengen.

De ontdekking van de heer Pfefferle bleek een meteoriet te zijn die meer dan twee pond woog, wat relatief groot is. Bovendien geeft de verweerde buitenkant aan dat hij op de grond viel kort voordat meneer Pfefferel hem oppakte.

“Het was een nieuwe meteoriet”, zegt Maria Gritsević, een planetaire wetenschapper aan de Universiteit van Helsinki in Finland, die het laatste onderzoek leidde. “Het is goed bewaard gebleven.”

Dr. Gritsevich en haar collega’s speculeerden dat als de Ischgl-meteoriet relatief recent op aarde was gevallen, de aankomst ervan op film zou kunnen zijn vastgelegd. Een netwerk van 25 hemelobservatiecamera’s verspreid over Zuid-Duitsland verzamelde sinds 1966 beelden met lange belichtingstijden van de nachtelijke hemel. Tegen de tijd dat het netwerk in 2022 stopte met werken, had het meer dan 2.000 vuurballen geregistreerd.

“Het was heel logisch om het terug te voeren op de meest recente vuurbal die in het gebied werd gezien”, zei Dr. Gritsevich.

Zij en haar team zochten naar negatieven met de vuurbal die was opgeslagen in het Duitse lucht- en ruimtevaartcentrum in Augsburg. Na het digitaliseren van de beelden schatten de onderzoekers verschillende factoren over de binnenkomende meteorieten, zoals hun massa, vorm, snelheid en invalshoek. Met behulp van deze gegevens concentreerden de onderzoekers zich op tientallen gebeurtenissen die waarschijnlijk grote meteorieten produceerden. Slechts drie vonden plaats vóór 1976.

Het team reconstrueerde het pad van elk van deze drie vuurballen en berekende waar de meteorieten zich waarschijnlijk zouden bevinden. Er was slechts één overeenkomst waarbij de Ischgl-meteoriet werd gevonden. Dit bracht onderzoekers ertoe te concluderen dat de vuurbal die in de vroege ochtenduren van 24 november 1970 laag over de horizon schoot, de oorzaak was van de Ischgl-meteoriet.

“Dit is een perfecte match”, zei Dr. Gritsevich.

Zij en haar collega’s berekenden dat de binnenkomende meteoriet met een snelheid van ongeveer 70.000 kilometer per uur op de aarde viel. Dit is snel, maar valt binnen het bereik van meteorieten die in het zonnestelsel worden geboren, zei Dr. Gritsevich. Iets dat van buiten het zonnestelsel kwam, zou daarentegen veel sneller zijn gegaan, voegde ze eraan toe.

Het team schatte dat de meteoriet die in 1970 de vuurbal produceerde, relatief dicht bij de aarde in een baan om de zon draaide. Dr. Gritsevich zei dat het waarschijnlijk niet afkomstig was van de belangrijkste asteroïdengordel tussen Mars en Jupiter, die de bron is van veel meteorieten.

Het is belangrijk om de meteoriet te koppelen aan de plaats waar hij is geboren, zegt Mark Fries, een planetaire wetenschapper bij het Johnson Space Center van NASA in Houston, die niet bij het onderzoek betrokken was. “Het gaat van een steen die je op aarde vindt tot een steen die afkomstig is van een specifieke plek in het zonnestelsel,” zei hij. op een date gaan, Van ongeveer 50 meteorieten zijn de banen bepaald; Ischgl is de derde oudste van hen.

De Ischgl-meteorietzaak is nog niet gesloten, zegt Peter Brown, een planetaire wetenschapper aan de Western University in Ontario, die ook niet bij het onderzoek betrokken was. Er bestaat immers altijd de mogelijkheid dat deze meteoriet veel langer dan zes jaar op het aardoppervlak heeft kunnen blijven. De alpiene omgeving waarin het viel, zou de rots goed hebben bewaard.

“Het had daar echt al decennia, misschien wel eeuwen kunnen zijn,” zei Dr. Brown.

Toch zit er volgens hem een ​​geweldig verhaal achter: “Het is geweldig om te laten zien dat er waarde zit in deze oude gegevens.”