Ariana Grande recensie van Eternal Sunshine

Katja Temkin*

Het zevende studioalbum van Ariana Grande begint met een vraag die ze de rest van het album probeert te beantwoorden: “Hoe weet ik of ik de juiste relatie heb?” Vijf jaar geleden, op haar historische album Bedankt, volgendeHet leek zeker dat ze die vraag nu zou ontdekken; In de brug van de titelsong van dit album zingt ze over haar hoop dat het haar eerste en laatste keer zal zijn als ze eindelijk door het gangpad loopt.

Op haar dertigste was ze er minder van overtuigd dat ze ooit zou weten of begrijpen hoe eeuwige liefde werkte. Als je verwacht Nagerecht-Niveau van optimisme Eeuwige zonneschijnDat is niet wat je krijgt: Grande's nieuwste is een wonderbaarlijk onthullende reis naar het einde van haar wereld – of in ieder geval naar wat zij denkt dat het einde is. Het is een scheidingsalbum dat alle stadia van rouw doorloopt, en de zangeres maakt een nieuwe start met enkele van de meest eerlijke en creatieve liedjes uit haar carrière tot nu toe.

Grande haalt als eerste de treurigste gevoelens uit de weg. Nadat “Intro (End of the World)” de centrale vraag van het album had gesteld, bracht ze de volgende twee nummers door met vechten voor zichzelf of haar relatie. In “Goodbye” is ze meer dan klaar om los te laten. Ze is zo voorbereid dat haar vriendin Courtney op de oprit wacht tot de ster met haar spullen in de auto springt. “Ik wil niet nog een keer uit elkaar gaan” is een beetje onzeker; Ze schetst een beeld van een nalatige partner van wie ze weet dat hij moet vertrekken, maar die nog niet wil opgeven. De vroege nummers zijn een beetje jaren '70-pop in hun stijl, waarbij Grande haar beste Diana Ross-indruk maakt.

De eerste single, ‘Eternal Sunshine’, glijdt dieper weg in kattenkwaad. Ze wil 'vegen'. [her] Let op”, zoals de film uit 2004 Eeuwige zonneschijn van de vlekkeloze geestWaar het album en het nummer naar zijn vernoemd. Grande schittert prachtig op de R&B-poptrack: “Ik ben de eerste die zegt dat het me spijt/Nu heb je me medelijden gegeven/Ik heb je al mijn demonen en al mijn leugens laten zien/En toch speelde je me als een Atari .”

Hartzeer overwinnen is een beetje advies: “Saturn Returns Interlude” bevat een voorbeeld YouTube-video van de mysterieuze astroloog Diana Garland over waarom 29 worden belangrijk is. “Saturnus komt en slaat je op je hoofd en zegt: Word wakker!” 'Het is tijd om het leven realistisch te bekijken en te weten wie ze werkelijk zijn', zegt Garland wijselijk. Grande neemt dit advies ter harte vanaf “Eternal Sunshine”. Ze navigeert door momenten van veerkracht, acceptatie en hoop voor de toekomst, hoe onzeker ook. Zoals het themalied “Ja en?” (En misschien wel de zwakste van de set vergeleken met de rest van het album), “True Story” speelt een beetje met de publieke perceptie ervan, waarbij Grande “de slechterik speelt” of “slechte meid” in iemands persoonlijkheid. Eyes on a Beat klinkt als iets dat Timbaland voor Aaliyah had kunnen maken.

‘The Boy Is Mine’ – zeker een punt van discussie op Twitter, gezien de geruchten over de tijdlijn van de relatie van haar huidige partner Ethan Slater – is een ander moment uit de R&B-pop van eind jaren negentig, begin augustus. Het is een riff op Grande's kijk op het gelijknamige duet van Brandy en Monica uit 1998, maar het klinkt eigenlijk als een vervolg op het door NSync geproduceerde 'Break Up With Your Girlfriend'. Bedankt, volgende Met zijn stuwing en zware ritme.

De laatste vier nummers staan ​​erop Eeuwige zonneschijn behoren tot de sterkste uit Grande's carrière. “We Can't Be Friends (Wait on Your Love)” is perfect als groot poplied. Grande's vocale uitvoering is intiem en kwetsbaar naast een Robyn-achtige dansbeat. Het voelt bijna als een liefdesbrief aan het werk van Max Martin, Grande's belangrijkste (en langdurige) medewerker aan het album, evenals aan de grote popprinsessen met wie hij in de loop van zijn carrière heeft samengewerkt.

Ze toont meer terughoudendheid in 'I Wish I Hate You', wat een grote weerspiegeling is van een breuk en het besef dat zelfs nadat het voorbij is, het langer zal duren om de liefde los te laten. Al heeft ze sindsdien niet meer met toneelschrijver Jason Robert Brown samengewerkt Gevaarlijke vrouwheeft hij veel te danken aan zijn postume muzikale scheiding De afgelopen vijf jaar.

Tegen het einde van het album komt Grande zo dicht mogelijk bij het beantwoorden van haar vraag vanaf het begin van het album. Maar net als iedereen erkent ze het feit dat het dwaas is om te begrijpen hoe liefde werkt. Albumafsluiter ‘Ordinary Things’ vat het allemaal samen, met wat hulp van Nona. Grande viert het simpele plezier van tijd doorbrengen met iemand om wie je geeft. Nona legt slim uit hoe je in ieder geval kunt weten wanneer het voorbij is: 'Als je je niet op je gemak voelt', kus ze dan welterusten, zelfs na een flinke ruzie, 'ben je op de verkeerde plek… ga weg.' Er is geen beter antwoord op de grote vragen van het leven dan dat.