Land van melk en honing ‹ Literaire as

De dag dat de brief uit Californië arriveerde, was de dag waarop de chef-kok aankondigde dat hij pesto voor altijd van het menu schrapte. Geen noten en zaden meer in de voorraadkast, geen basilicum, zelfs niet in poedervorm. Ik hoorde het nauwelijks. Ik nam mijn envelop mee naar de vriezer, alsof het ijs het verlangen zou kunnen bekoelen.

Met mijn rug tegen het koude staal produceerde ik geen Amerikaanse re-entry permit, maar een factuur. In de brief werd mij medegedeeld dat het appartement van mijn overleden moeder in Los Angeles was afgebrand. Een ongelukkig ongevalDe advocaat schreef over de rellen die ze veroorzaakte, en daarna: Juridisch verantwoordelijk. Afvalverwerkingskosten, brandkosten en boetes voor stadsemissies werden gedetailleerd gecatalogiseerd, maar nergens vermeldde het wetsvoorstel de kleur van de muren van de appartementen, die ik me niet meer herinner. Geen avocado, aardbeien of amandelen. Californië was een voedselwoestijn geworden, en ik stelde me voor dat de wind door kapotte ramen gierde, uitdroogde, uitdroogde en onrein was.

De deur ging open terwijl ik aan het rekenen was. De chef zegt dat de pauze voorbij isDe lijnkok vertelde het me. Hij wil dat je een vervanger voor pesto maakt.

met Wat?

De kok schopte op weg naar buiten tegen een zak meel. Alles wat je wilt, Prinses, zolang je deze troep maar gebruikt.

Het meel zwelt op tot een zachtgrijze wolk. Geen peterselie, salie of welke soort producten dan ook. Het was lente. Hij loopt. Maar het is een valse lente waarin de oogsten voor het derde jaar op rij zullen mislukken. Geef het de schuld aan de zuurgraad van de smog, zoals sommigen deden, of anhydriet, of een gebrek aan zon en moraal – wat dat betekende was dat de lucht grijs was en de keukens grijs. Je proeft het: grijs. Geen olijven, geen kwartels, geen druiven van de scherpgroene variant van de Champagne. Ik maakte de balans op van de slinkende voorraden van het restaurant: stoffige blikjes, ijsplaten met jaren oude vis. Meestal ging het om zak na zak mungmeel, soja-eiwit en algen, uitgedeeld door de overheid.

We hadden het geluk om het te krijgen! Ze zeiden. Meel was een wonder van de voedingswetenschap, gemaakt van donkertolerante planten. Gelukkig voor ons duurde het anderhalf jaar voordat de smog Europa bereikte, gelukkig voor ons dat we de hongersnood hebben overleefd die Amerika en Zuidoost-Azië teisterde, en gelukkig voor ons dat mung-eiwitmeel goedkoper was in calorieën dan de oude geplaveide diëten . Het meel was echter zanderig en grijs, en het brood dat hij bakte kon niet gerezen worden. Ik heb het over een blokkade in mijn 29e jaar, een verduistering van hoe ver ik voor me kan kijken; Ik heb het niet alleen over lucht.

chef heeft zijn betekenis verloren, zoals gelukkigVind ik leuk VersVind ik leuk bijna. Geen saffraan, geen buffel, geen gepolijste kortkorrelige rijst. Gerechten verdwenen als uitgedoofde sterren van de menukaarten, toen een conservatieve en anti-immigrantenhouding zich meester maakte van de weinige restaurants die dankzij overheidssteun open bleven. Terwijl landen hun grenzen sluiten voor vluchtelingen, sluiten landen hun smaak voor iedereen, behalve voor het voedsel dat zij als essentieel beschouwen. In Engeland werden de slinkende voorraden bevroren vis gereserveerd voor haring, kabeljauw en grijsgekleurde frietjes – en natuurlijk voor sommige van de dure Franse bereidingen waarmee een restaurantbezoeker, samen met zure wijn, de illusie zou kunnen krijgen dat ze nog steeds bestond. Hij leefde in luxe. Terug naar vermoeide veiligheid. Keer terug naar nationale gerechten die eeuwenlang onveranderd zijn gebleven. Het verlies van pesto zou geen verrassing moeten zijn in een wereld waar geen fava is, geen melkvis, geen Curry Lane in Londen of Thai Town in Los Angeles, geen fusion, geen specialiteiten van de dag en geen truffels die lijken op blozende minnaars. van onder hun neus. Dekens van graszoden. We hadden geluk, zeiden mijn omgeving. We leven.

Maar in de duisternis van die gekoelde kamer kon ik geen toekomst meer zien voor een heilbotgerecht zonder pesto, noch kon ik de diepte van mijn religie begrijpen, of de kleur van de heldere hemel. Ik kon niet zien waarvoor ik het had overleefd. Ik was de Britten vreemd met hun stijve bovenlip; Als ik in die vochtige badplaats al een vriend had, was het de dronkaard die over de halflege markt struinde en het einde van alles aankondigde.

Die dag wist ik het. Er is een wereld verdwenen. Afscheid van dat alles, van de persoon die ik was, van degene die een bord carnitas, half opgegeten, in de schittering van de Californische zon achterliet. Het was niet het vet dat ik zo erg miste als wel de kalkonthulling. Wachtend op verdriet ontmoette ik honger. Voor radijsjes, radicchio, het bittere groen van India.

En dus verliet ik die baan om roekeloos, onethisch en wanhopig de enige baan na te streven die mij hoop gaf in sla. De functie was die van privékok voor wat zichzelf adverteerde als privékok Elite onderzoeksgemeenschap Op een kleine berg aan de Italiaans-Franse grens. Een snelle zoektocht bracht deze controverse aan het licht. Het doel van de gemeenschap was om voedselgewassen te ontwikkelen die bestand zijn tegen smog, en om alle ontdekkingen te delen met de Italiaanse regering. Maar omdat de financiering afkomstig was van particuliere investeerders, stond het Parlement, om de deal te sluiten, een van de zeldzame hooglanden af ​​die nog steeds gezegend zijn door incidentele overstromingen. Zonlicht. Zo werd de berg bevolkt door investeerders en hun begeleidende wetenschappers, werknemers, artsen, veldwerkers, enz. die carte blanche genoten als het erom ging hun verheven onderzoeksdoelen te bereiken. Afgezien van driemaandelijkse inspecties door het Italiaanse Ministerie van Landbouw waren er geen waarnemers, geen politie-aanwezigheid en geen communicatie buiten of binnen: de berg regeerde zichzelf met diplomatieke onschendbaarheid. Het gehuil op internet was dodelijk. Het beest dat dik is, mag kopen dorp!! Ik las in een van de machinaal vertaalde commentaren, wat me in verwarring bracht totdat ik naar een alternatieve vertaling zocht: Rijk monster.

Het enige waar ik om gaf was de belofte van verse producten, maar – hier was het probleem – er was geen garantie op een langdurig visum. Het was een huurperiode van tien weken. Werk naar eigen inzicht, op basis van de wens van de werkgever. Mijn collega’s in het visrestaurant informeerden toen naar mijn geestelijke gezondheid

Ik heb ontslag genomen. Ze deden me denken aan de duizenden die smeken om mijn werkvisum.

Ik was mij niet bewust van het gevaar. Daarom heb ik mijn aanvraag met leugens afgerond. De baan vereist een formeel opgeleide en getrainde chef-kok in Frankrijk die dat kan Werken met ongebruikelijke ingrediënten En Transformatie van voortreffelijke haute cuisineEn dus verbeterde het mijn ervaring. Lesgeven aan Le Cordon Bleu in Parijs, en souschef zijn in een restaurant met een Michelin-ster dat werd gesloten toen de eigenaar gewurgd werd aangetroffen met een reeks van haar eigen sauzen – niemand weerlegt mijn bewering. Als ik aarzelde in mijn leugens, of in het extreme isolement dat door de samenleving werd opgelegd (geheimhoudingsverklaring, geen telefoon, geen internet, geen contact, geen familie, niet het restaurant verlaten zonder toestemming) – als ik aarzelde om het aan mijn jongere zelf te verklaren dat iedereen mijn eten zou proeven, omdat koken geen frivole of egoïstische kunst was – nou ja. Ik was niet langer degene die Californië met gedrevenheid en ambitie verliet; Omdat ik niet precies wist wie ik was, heb ik mezelf gemodelleerd op de app.

Pas aan het einde van het formulier gaf ik mijn eerlijkheid toe. Ik ben voor jullie allemaalPerfect filterschreef ik in het open tekstveld, Want ik heb nergens Aarde om naar terug te keren. Ik zal elke taak eerlijk, redelijk en met integriteit uitvoeren waardigheid.

Misschien was dit gek. Het is waar dat de enige persoon die ik vertrouwde voordat ik Engeland verliet, dronken was in de supermarkt. je begrijptIk fluisterde, Ik moet dit doen. Zijn adem, die mijn handpalm kuste, droeg de reinigende koelte van het mungeiwitmeel. Het winkelend publiek gaf ons een ruime voorsprong. Ze logen tegen zichzelf, wetenschappers logen, politici logen, en hun werkgever loog ook over zijn mysterie en twijfelachtige rijkdom. Het enige waar ik om gaf was dat hij een verwelkte krop sla aanbood; Zelfs een ijsberg is voldoende. Dat was mijn verlangen. Dit was mijn fantasie.

__________________________________

van Land van melk en honing Door C-Pam Chang, uitgegeven door Riverhead Books, een afdruk van Penguin Publishing Group, een divisie van Penguin Random House, LLC. Copyright © 2023 door C Pam Zhang.