De evolutionaire verwanten van mensen hebben elkaar 1,45 miljoen jaar geleden afgeslacht

Onderzoekers van het National Museum of Natural History van het Smithsonian Institution hebben hiervoor het oudste afdoende bewijs gevonden Nauwe evolutionaire verwanten van mensen Slachten en eten waarschijnlijk.

In een nieuwe studie gepubliceerd op 26 juni in de Wetenschappelijke rapportenNational Museum of Natural History paleoantropoloog Briana Pobiner en collega’s beschrijven negen snijwonden op een 1,45 miljoen jaar oud linker scheenbeen van een familielid van Homo sapiens gevonden in Noord-Kenia. Analyse van 3D-modellen van het oppervlak van het fossiel onthulde dat de snijsporen een dode ring waren van de schade die ze veroorzaakten Stenen gereedschap. Dit is het oudst bekende voorbeeld van dit gedrag met een hoge mate van vertrouwen en privacy.

“De informatie die we hebben, vertelt ons dat mensachtigen waarschijnlijk minstens 1,45 miljoen jaar geleden andere mensachtigen aten”, zei Buebner. “Er zijn veel andere voorbeelden van soorten uit de menselijke evolutionaire boom die elkaar consumeren voor voeding, maar dit fossiel geeft aan dat verwanten van onze soort elkaar opeten om verder terug te overleven dan we wisten.”

Bubiner kwam het gefossiliseerde scheenbeen, of scheenbeen, voor het eerst tegen in de nationale museumcollecties van het Nairobi National Museum in Kenia, terwijl hij op zoek was naar aanwijzingen over prehistorische roofdieren die mogelijk op oude menselijke familieleden hebben gejaagd en opgegeten. Met behulp van een vergrootglas in de hand groef Buebner in haar scheenbeen op zoek naar bijtwonden van de uitgestorven beesten, toen ze in plaats daarvan iets opmerkte dat haar onmiddellijk leek op een bloedbad.

Om erachter te komen of wat ze op het oppervlak van dit fossiel zag inderdaad snijsporen waren, stuurde Buebner afgietsels van de snijwonden – gemaakt van hetzelfde materiaal dat tandartsen gebruiken om afdrukken van tanden te maken – naar co-auteur Michael Banty van de Colorado State University. Ze gaf Bunty geen details over wat er werd verzonden en vroeg hem gewoon om de markeringen op de mallen te analyseren en haar te vertellen waardoor ze waren gemaakt. Pante genereerde 3D-scans van de afgietsels en vergeleek de vorm van de markeringen met een database van 898 individuele tand-, slager- en stompafdrukken die waren gegenereerd door middel van gecontroleerde experimenten.

De analyse identificeerde positief negen van de elf tekens als duidelijke overeenkomsten voor het soort schade veroorzaakt door stenen werktuigen. De andere twee markeringen zijn waarschijnlijk bijtwonden van een grote kat, waarbij de leeuw het dichtst in de buurt komt. Volgens Buebner zouden de bijtwonden afkomstig kunnen zijn van een van de drie verschillende soorten sabeltandkatten die door het landschap zwierven op het moment dat de eigenaar van het scheenbeen nog leefde.

Op zichzelf bewijzen de snijwonden niet dat het menselijke familielid dat hem sloeg ook een maaltijd van zijn been heeft gemaakt, maar volgens Bubener is dat het meest waarschijnlijke scenario. Ze legde uit dat de snijwonden zich bevinden waar de kuitspier zich aan het bot zou hechten – een goede plek om te snijden als het doel is om een ​​stuk vlees te verwijderen. Alle snijtekens zijn ook op dezelfde manier georiënteerd, zodat een hand die een stenen werktuig hanteert ze allemaal achter elkaar kan maken zonder de greep te veranderen of de aanvalshoek aan te passen.

“Deze snijsporen lijken erg op wat ik heb gezien in fossielen van dieren die werden verwerkt voor consumptie,” zei Buebner. “Het lijkt waarschijnlijk dat het vlees van dit been werd gegeten voor voeding in plaats van als een rituele inname.”

Hoewel dit geval voor een toevallige waarnemer op kannibalisme lijkt, zei Bubener dat er niet genoeg bewijs is om deze beslissing te nemen, omdat kannibalisme vereist dat de kannibaal en de eter van dezelfde soort zijn.

Het fossiele scheenbeen werd aanvankelijk geïdentificeerd als Australopithecus boise Toen in 1990 als rechtopstaande manTegenwoordig zijn experts het er echter over eens dat er niet genoeg informatie is om het monster toe te wijzen aan een specifiek type mensachtige. Het gebruik van stenen werktuigen beperkt ook niet de soorten die mogelijk aan het hakken waren. Recent onderzoek door Rick Potts, hoofd van het Peter Buck Museum of Human Origins in het National Museum of Natural History, zet vraagtekens bij de populaire veronderstelling dat slechts één soort, afslaanStenen werktuigen gemaakt en gebruikt.

Dit fossiel kan dus een spoor zijn van prehistorisch kannibalisme, maar het kan ook een geval zijn van één soort die zijn evolutionaire neef besluipt.

Geen van de snijsporen van het stenen gereedschap overlapt met de twee bijtsporen, waardoor het moeilijk is om iets af te leiden over de volgorde van de gebeurtenissen die plaatsvonden. Een grote kat kan bijvoorbeeld aan de resten hebben geknaagd nadat mensachtigen het meeste vlees van het scheenbeen hadden verwijderd. Het is ook mogelijk dat een ongelukkige mensachtige werd gedood door een grote kat en vervolgens werd achtervolgd of verdreven voordat opportunistische mensachtigen het doden overnamen.

Een ander fossiel – een schedel die voor het eerst werd ontdekt in Zuid-Afrika in 1976 – leidde tot een eerder debat over het vroegst bekende geval van menselijke familieleden die elkaar afslachten. Schattingen van de leeftijd van deze schedel lopen uiteen van 1,5 tot 2,6 miljoen jaar.

Afgezien van zijn onzekere leeftijd, twee studies die het fossiel hebben onderzocht ( Ten eerste Uitgegeven in 2000 en laatst in 2018) zijn ze het oneens over de oorsprong van de markeringen onder het rechterjukbeen van de schedel. De een beweert dat de sporen zijn veroorzaakt door stenen werktuigen die werden gebruikt door onze mensachtige familieleden, terwijl de ander beweert dat ze zijn gevormd door contact met scherpe stenen blokken die op de schedel lagen. Bovendien, zelfs als oude mensachtigen de markeringen produceerden, is het niet duidelijk of ze elkaar hebben afgeslacht voor voedsel, gezien het ontbreken van grote spiergroepen in de schedel.

Om de vraag op te lossen of het scheenbeenfossiel dat zij en haar collega’s bestudeerden inderdaad het oudste mensachtige fossiel is dat is uitgehakt, zei Bubener dat ze de schedel uit Zuid-Afrika opnieuw zou willen onderzoeken, die beweerde snijwonden te hebben gemaakt met dezelfde technieken waargenomen in de huidige studie.

Ze zei ook dat deze schokkende nieuwe ontdekking een bewijs is van de waarde van de collecties van het museum.

“Je kunt verbazingwekkende ontdekkingen doen door terug te gaan naar museumcollecties en fossielen nog eens te bekijken”, zei Buebner. “Niet iedereen ziet alles de eerste keer. Er is een gemeenschap van wetenschappers voor nodig die met verschillende vragen en technieken komen om onze kennis van de wereld te blijven uitbreiden.”