Grootste Hits – Rolling Stone

Hij had het niet Een kenmerkend nummer zoals zijn collega’s en collega’s het soms gebruiken Jimmy’s pagina Eric Clapton deed het, maar literaire types Jef Beek Gedurende zijn hele carrière heeft hij de afgelopen decennia de veranderingen in rockmuziek – en rockgitaar – in kaart gebracht. Als een van de meest fysieke technici van de rock, en iemand die het leuk lijkt te vinden om met zijn instrumenten te worstelen, maakte Beck naam met de Britse pop. Maar niet tevreden om daar te blijven, stapte hij eind jaren zestig over naar trendy bluesrock en vervolgens naar hardere boogie en fusion in het volgende decennium. De instellingen veranderden, maar zijn stijl bleef consistent: noten die konden snijden als een keyboard, maar ook de melodie van een nummer konden smaken. Dit zijn zijn grootste hits.

“Een hart vol ziel” (1965)

De twee geweldige Guitar Fuzz-tracks uit 1965 werden slechts een paar weken na elkaar opgenomen, en Jeff Beck was er als eerste en legde zijn decenniumbepalende sitar-streak op deze hit voordat Keith Richards zijn eigen pedaal intrapte voor “(I Can’t Get No) Satisfaction .” “. Voor de solo speelde Beck gewoon de melodie van het couplet na – een zet die voor hem net zo goed werkte als voor Kurt Cobain 26 jaar later. – Bosnië-Herzegovina

Yardbirds, “Jeff’s Boogie” (1966)

“Je had ‘Jeff Boogie’ moeten kennen,” zei Stevie Ray Vaughan ooit. “En niemand wist dat het echt Chuck Berry’s nummer ‘Guitar Boogie’ was.” Beck heeft Berry ongetwijfeld op zijn minst het voorrecht te danken om voor dit nummer te schrijven, maar aan de andere kant versnelt hij zijn versie bijna onherkenbaar, en het zit vol verblindende playback en pingelende harmonischen. – Bosnië-Herzegovina

erfvogelPicknick (van ontploft1966)

Er zijn veel memorabele momenten in de film van Michelangelo Antonioni uit 1966 ontploft, een daarvan is de scène waarin het personage van David Hemmings Yardbirds betrapt in een club terwijl hij probeert een expliciete moord op te lossen. Keith Relph scheurt zang terwijl hij de kleine Jimmy Page speelt, maar Beck raakt gefrustreerd door zijn versterker en vernielt zijn gitaar. “Toen Antonioni zei dat hij wilde dat ik mijn gitaar zou breken, kreeg ik een aanval” Vertel ons in 1971. ‘Ik zei:’ Wacht even, dat is het Townshend-ding. Hij herinnerde zich ook dat hij de film voor het eerst had gezien: “Ik schaamde me zo. Ik had een verdomde foto, man! Het warmt tenslotte op onder de lichten, terwijl ik mezelf aan het verscheuren ben in die beenkappen.” – Ochtend

“Bolero Beck” (1967)

Dit sluwe, krankzinnige proto-instrument is het werk van een gevestigde supergroep, met Who’s Keith Moon op drums, toekomstig Led Zeppelin-lid John Paul Jones op bas, frequente Rolling Stones-medewerker Nicky Hopkins op piano en Beck die gitaren ruilt met Paige, zijn bandgenoot en meesterbrein van Yardbirds De toekomst van Zeppelin. Het begint met Page die zang speelt, terwijl Beck de melodie naar elektrische muziek brengt, voordat het escaleert in resonerende psychedelica en de klassieke hardrock-explosie aller tijden. – Bosnië-Herzegovina

Jeff Beck Group, “Ik ben niet bijgelovig” (1968)

Toen Led Zeppelin debuteerde, waren sommige rockfans (waaronder rockcriticus John Mendelsohn, die beroemd was sla ze kapot in Rollende steen), beschouw ze als een inferieure kloof Jeff Beck-groep. Nummers zoals deze krachtige versie van de Willie Dixon-bluesklassieker, voor het eerst opgenomen door Howlin’ Wolf, helpen verklaren waarom, terwijl Beck triomfantelijk gilt over een stereopaar dunne gitaartracks. – Bosnië-Herzegovina

Jeff Beck Group, “Je schudde me” (1968)

Een jaar voordat Zeppelin het in handen kreeg, maakte de Jeff Beck Group een mysterieuze vertolking van de Willie Dixon-klassieker “You Shook Me” uit 1962 met de toekomstige Zeppelin-bassist John Paul Jones op orgel. “Ik was geschokt omdat ik dacht dat ze hetzelfde zouden zijn”, zei Jimmy Page. “Maar ik wist niet eens dat hij het deed, en hij wist niet dat wij het deden.” We geloven Page op zijn woord dat zijn gitarist het hem nooit heeft verteld, en het moet gezegd worden dat Jeff Beck duidelijk de beste is. -AG

Beck, Bogert, Apis, “Sprookje” (1973)

Het resultaat van een jamsessie met Beck en Stevie Wonder, “Superstition”, werd opgenomen voorafgaand aan Wonder’s eigen release op Sprekend boeken werd het kenmerkende nummer van Beck’s kortstondige trio met Vanilla Fudge’s Carmine Appice en Tim Bogert ritmesectie. Het is nog steeds leuk om Wonder’s monsterclavinet te horen spelen door Beck’s gitaar. – db

“Omdat we als geliefden zijn geëindigd” (1975)

Becks vaardigheden als technicus werden vaak overschaduwd door de emotionaliteit van zijn spel, en er is geen beter voorbeeld in zijn catalogus dan zijn muzikale versie van Stevie Wonder’s Ballad uit 1975. slag voor slag. Zijn gitaar zuigt, en uiteindelijk huilt hij. – db

“Blauwe wind” (1976)

Gedurende een periode in het midden van de jaren zeventig vond Beck zichzelf opnieuw uit als een fusion-versnellingsbak, in samenwerking met producer George Martin en, af en toe, toetsenist Jan Hammer. Geschreven door Hammer en opgericht in 1976 BedradeDe waanzinnig turbulente, rubberachtige “Blue Wind” bewees dat Beck net zo goed op en neer kon vliegen als alle toonaangevende fusionspelers van de dag, maar met meer woede en prikkeling. – db

Jeff BeckW Rod StewardMensen maken zich klaar (1985)

Jeff Beck en Rod Stewart namen heel verschillende wegen in toen de oorspronkelijke Jeff Beck-groep in 1969 uit elkaar ging, maar ze kwamen 16 jaar later weer bij elkaar om Curtis Mayfield’s “People Get Ready” op Beck’s LP te coveren. flash. zei Stewart Rollende steen Anno 2018 zijn zijn stem en Beck’s gitaar “a match made in heaven”, en dat is heel duidelijk te zien aan deze cover, die eindigde met hun laatste studiosamenwerking. -AG

“Een dag uit het leven” (1998)

de de BeatlesA Day in the Life is het soort meesterwerk dat moeilijk op een zinvolle manier te beschrijven is. Een uitzondering was de obscure LP van George Martin uit 1998 in mijn leven, Waar Jeff Beck het nummer zonder zanger opnam en de vocale melodie op zijn gitaar herschepte. Het is een verbluffend voorbeeld van zijn virtuositeit, en het hoogtepunt van zijn concerten waren de laatste kwart eeuw van zijn carrière. -AG