Dave Putz, verdedigingsadvocaat in Washington in de jaren tachtig, is op 72-jarige leeftijd overleden

Na een uitstekende universiteitscarrière bij Purdue die Putz uiteindelijk in de College Football Hall of Fame bracht, selecteerden de St. Louis Cardinals hem met de vijfde keuze voor de NFL Draft van 1973. Putz speelde slechts twee seizoenen bij St. Louis voordat hij abrupt vertrok (een haat die tijdens zijn carrière sudderen bij Washington, die vervolgens de kardinaal twee keer per jaar speelde als concurrenten voor de NFC East). Hoewel Butz technisch gezien een vrije agent was die bij elk team van zijn keuze kon tekenen, bepaalden de NFL-regels destijds dat een team dat een vrije agent tekende, hun voormalige team moest compenseren. Dat stoorde de Washington-coach George Allen niet, die in 1975 de Cardinals betaalde wat toen de grootste vrije-agentvergoeding in de geschiedenis van de NFL was: een eerste ronde keuze in 1977 en 1978, evenals een tweede ronde keuze in 1978.

Allen noemde het “een van de beste deals die ik ooit heb gemaakt”, hoewel Putz naar Washington kwam kort nadat hij een ernstige knieblessure had opgelopen en slechts 18 van zijn 42 wedstrijden zou beginnen in zijn eerste drie seizoenen in de hoofdstad. Links interventie, begon hij op één na alle wedstrijden voor de rest van zijn carrière.

Gewoon enorm, met een lengte van 1,80 meter, 300 pond – hij droeg ook schoenplaatjes in maat 12EEEEEE – Putz werd uiteindelijk een primaire Ranger in Washington, waar zijn helm jaarlijks de littekens vertoont van loopgravenoorlog met de aanvallende mannen.

Vanaf 1984: When Putz Inspired, Mountains Moved

Butz-pass-rush-vaardigheden zullen zich binnenkort ook aandienen. In het stakingsseizoen van 1982 werd Putz tweede in het team met 4,5 zakken toen Washington hun eerste Super Bowl-titel won, waardoor hun verdediging tot de Miami Dolphins werd beperkt tot 16 yards in de tweede helft van Super Bowl XVII. Het jaar daarop, Butz’ beste prestatie, scoorde hij 11,5 zakken van zijn carrière en won hij de Pro Bowl en All Pro awards voor de enige keer in zijn carrière, waarmee hij critici weerlegde die zijn vermeende gebrek aan middenveld in twijfel trokken.

“Als je bedoelt dat ik de mogelijkheid heb om een ​​quarterback af te weren of hem in het midden van de rug te raken terwijl ik de bal gooi, heb ik daar absoluut geen probleem mee”, zei Putz over zijn methoden. “Om hem te raken met 300 pond, plus nog eens 30 pond aan uitrusting.

“Omdat mijn probleem is dat ik enorm ben. Als ik daar eenmaal ben, ga ik hem slaan. Maar als ik die linebacker zou moeten raken – en ik zou zijn benen onder hem vandaan kunnen halen, of zijn benen breken of zoiets – Ik zou het niet doen. Ik zou hem nog steeds high slaan.’

“Ik brak mijn sleutelbeenderen, ontwrichte een deel van de schouders bij sommige quarterbacks. In één medium hoorde ik een gebroken bot, toen [teammate Karl Lorch] en sloeg hem. Hij probeerde op te staan ​​en ik zei: blijf laag; Jij bent gewond. “

Putz verwierf echter een reputatie als een schimmige speler die “even serieus en gevoelig was”, zoals Gary Pomerantz van The Washington Post het beschreef in een dossier uit 1984.

“Hij is veel in de buurt, maar soms is het moeilijk te zeggen,” vertelde Daryl Grant, die naast Butz in de verdedigingslinie van Washington stond, tegen Pomerantz. “Ik probeer bij hem uit de buurt te blijven als ik niet zeker ben van zijn humeur.”

De 59 banen van Potts stonden op de vijfde plaats in de geschiedenis van Washington.

Niemand twijfelde aan de kracht van Putz na de wedstrijd van 1987 tegen de New York Jets. Putz werd opgenomen in het ziekenhuis met een enterovirus, maar checkte zichzelf uit in het Arlington Hospital op de ochtend van de wedstrijd. Hij eindigde met drie tackles en een zak in Washington’s 17-16 overwinning, ook al verloor hij 26 pond aan het virus.

‘was’ is Hij zei Na de wedstrijd: “De eerste keer in 15 jaar dat ik onder de 300 woog.”

Washington won dat seizoen hun tweede Super Bowl, en Putz had twee uitbraken van 42-10 voor de Denver Broncos in Super Bowl XXII.

In zijn laatste seizoen in 1988 speelde Putz zijn 197e wedstrijd voor Washington, Op dat moment het franchise record. In een interview met The Post op het moment dat hij het record vestigde, herinnerde hij zich dat hij vijftien centimeter verwijderd was van de landing van een van zijn carrièreonderscheppingen, in 1981 tegen de Chicago Bears.

“Het enige goede is dat Walter Payton me niet te pakken kreeg”, zei Putz over zijn nipte resultaat, verwijzend naar de terugkeer van de legendarische beren. “Het slechte is dat het centrum het heeft gedaan.”

Putz kreeg de wedstrijdbal op de dag dat hij het record brak. Er stond geschreven: “Zes inch is te kort.”