Mijn familie bezocht een stad waar mobiele telefoons niet zijn toegestaan. Het gebrek aan service maakte van mij een meer aanwezige vader.

• Mijn familie bezocht Watoga State Park in West Virginia, waar mobiele telefoons niet zijn toegestaan.

• Wanneer ik een vriend probeer te sms’en, merk ik dat er geen signaal is.

• Het park ligt in de buurt van een grote telescoop, dus het gebied wordt beschouwd als een rustig gebied voor instrumenten.

We begonnen de zomer met een trip naar de Quiet Zone. Na een maand ploegendienst, ongrijpbare babykoorts en hondendiarree, huurde mijn man een hut in Staatspark Watoga, West Virginia, voor vakantie. We waren aan het paardrijden, vissen en zwemmen in het meer. Daarna wandelden we met onze twee jonge zonen door het Allegheny-gebergte.

Aangekomen in het park zag ik een bericht op mijn telefoon: Een vriend is net bevallen van een meisje. Ik schreef mijn felicitaties. Toen ik op verzenden drukte, kreeg ik een melding: “Bezorging van bericht is mislukt.”

‘O,’ zei mijn man nonchalant terwijl hij over de met bomen bedekte hoofdweg liep. ‘Er is hier geen mobiele service. Het is eigenlijk illegaal.’

Hoewel het gebied rond Watoga geïsoleerd bos is, ligt het verre van ver achter. Integendeel: mobiele diensten zijn geblokkeerd vanwege de nabijheid van het Green Bank Observatory, de thuisbasis van ’s werelds grootste volledig bestuurbare telescoop.

Helemaal geen signaal

De telescoop kan radio-emissies van lichtjaren afstand detecteren. Om te voorkomen dat onze aardse instrumenten het wetenschappelijk onderzoek verstoren, heeft de regering een gebied van 13.000 vierkante mijl – het grootste deel van Pocahontas County, West Virginia – rondom de telescoop uitgeroepen tot National Radio Quiet District.

Mijn eerste impuls was natuurlijk om mijn telefoon naar Google te halen voor meer informatie. In plaats daarvan merkte ik dat ik een vreemde drang had om er met andere mensen in het park over te praten.

Een persoon die in het gebied opgroeide, beschreef een tienerhobby om naar specifieke bergtoppen te rijden om zendmasten vanuit naburige provincies te bereiken. Een ander vertelde hoe geweldig het is om in een langzamer tempo te leven zonder afgeleid te worden.

Zoals veel mensen die buiten de Stille Zone wonen, heb ik geworsteld met mijn relatie met mijn apparaten. Ik heb verschillende trucs geprobeerd om mijn verbruik te verminderen: gebruikswaarschuwingen, opzettelijk “missen” en zelfcensuur.

Het verhaal gaat verder

Hoewel ik hem niet zou hebben beschaamd vanwege zijn afhankelijkheid van technologie die de toch al zware taak van het ouderschap in feite zo veel gemakkelijker heeft gemaakt, zou ik over vroeger hebben gefantaseerd.

Onze reis naar de Stille Zone deed me denken aan hoe het leven zou zijn met meer aandacht.

Maakte mijn vader beter

Toen we de hut binnenkwamen – schoon en rustiek met de luxe van moderne voorzieningen – was het etenstijd. Toen ik het water begon te legen en tegelijkertijd het water op het fornuis kookte, kreeg mijn kind een ongeluk op de keukentafel.

‘Mam, ik heb geplast,’ schreeuwde hij.

Meteen pakte ik mijn telefoon uit mijn achterzak. Ik realiseerde me dat ik geconditioneerd was om een ​​snelle hap te nemen – om een ​​dosis dopamine te krijgen – voordat ik de chaos van het leven aankan. Maar mijn telefoon kon dat gemak niet bieden, dus ik moest de rommel volledig opruimen.

Na het eten gingen we een korte wandeling maken. We kozen een willekeurig pad dat mijn zoon had aangevraagd. Zijn redenering: “Laten we deze kant op gaan, want dat is toffer.” Ik realiseerde me dat deze beoordeling beter was dan alles wat ik kon vinden in een zoekopdracht op internet.

Toen we ’s ochtends wakker werden, lag mijn zoon naast me in bed. In plaats van naar mijn apparaat op tafel te grijpen, draaide ik me ernaartoe. Hij sliep nog. Ik luisterde naar het geluid van zijn regelmatige ademhaling. Ik staarde diep naar zijn gezicht – de heuvels van zijn wangen, de valleien onder zijn ogen – en bestudeerde de manier waarop het licht van de lamellengordijnen zijn huid omhulde.

In deze rust keerde ik terug naar de ervaring van volledige aanwezigheid. Om helemaal hier op aarde te zijn, moesten anderen naar de sterren kijken.

Lees het originele artikel op van binnenuit