‘Wonka’-recensie: Hugh Grant alleen al is de toegangsprijs waard

Ik denk dat dit feit vanzelfsprekend is: niemand zal ooit het heldere, komische uiterlijk en de donkere ziel van Willy Wonka zo spelen als Gene Wilder. Wat is er zo speciaal aan ‘Wonka’, de prequel van Wilders film ‘Willy Wonka and the Chocolate Factory’ uit 1971, nu in de bioscoop met Timothée Chalamet in de hoofdrol?

Het goede nieuws is dat Chalamet, die zojuist genomineerd was voor een Golden Globe als Beste Acteur in een Film – Musical of Komedie, een aangename verrassing is, omdat hij de lieve aard van de jonge goochelaar en chocolatier ontdekt. de duisternis? Niet veel. Chalamet gebruikt zijn delicate maar expressieve stem echter om nieuwe nummers van Neil Hannon, frontman van de Britse popgroep The Divine Comedy, neer te leggen.

Hannon kan niet tippen aan de hits, zoals ‘The Candy Man’, die Anthony Newley en Leslie Bricusse schreven voor de film van Wilder. Ik ben bang dat dit een slechte zet is om een ​​duplicaat van de dromerige ‘pure verbeelding’ uit te brengen, omdat de geleende inspiratie alleen maar benadrukt wat deze keer niet geïnspireerd was.

Het zijn echter de feestdagen en het publiek zal waarschijnlijk genieten van dit oorsprongsverhaal van Paul King, de regisseur achter twee ‘Paddington’-films die de gouden standaard blijven voor buitengewoon slim gezinsplezier. “Wonka” is niet van dat niveau, maar het is moeilijk om de opgewektheid ervan te weerstaan.

Bijna twintig jaar geleden speelde Johnny Depp Tim Burtons Wonka als een soort Michael Jackson-geest die de griezelige wendingen probeerde vast te leggen in de roman van Roald Dahl uit 1964. Verre van het martelende isolement dat door Dahl werd gecreëerd, lijkt Chalamets Wonka zorgeloos. verdriet om zijn overleden moeder, gespeeld in flashbacks door de geweldige Sally Hawkins.

We ontmoeten Ponca die is teruggekeerd van de Seven Seas om te verhuizen naar een stad die, afgaande op de Cockney-accenten, veel op Londen lijkt. Zijn doel is om een ​​snoepwinkel te openen met de magische ingrediënten verborgen in zijn met dromen gevulde hoed. Eén hap en je vliegt letterlijk.

Het probleem voor Lonka komt van het snoepkartel, dat wordt gerund door een drietal chocolatiers – Slugworth (Patterson Joseph), Brudno’s (Matt Lucas) en Fickelgruber (Matthew Baynton) – die geen concurrentie willen, vooral niet van een concurrent die dat wel doet. . Verkoop zijn lekkernijen tegen redelijke prijzen. Jawel!

Een corrupte politiechef (Keegan-Michael Key) bedriegt Wonka en maakt hem tot slaaf in een ondergrondse wasserette die eigendom is van de achterbakse mevrouw Scribbets (Olivia Colman, winnaar van een Academy Award, die haar op hilarische wijze in elkaar slaat) en haar handlanger Blecher (Tom Davis). . Tot zijn medegevangenen behoren voormalig accountant Abacus Crunch (Jim Carter), telefoniste Lottie Bell (Rakhi Thakrar), loodgieter Piper Benz (Natasha Rothwell) en cabaretier Larry Chucklesworth (Rich Fulcher).

Te veel karakters? Het stapelt zich op. Tip: Houd de jonge Noodle (verrukkelijke nieuwkomer Calah Lane) in de gaten, een mede-slachtoffer van mevrouw Scrubbit, die samenwerkt met Wonka om een ​​grote ontsnapping te plannen. Slagen ze? Er zou geen film zijn als ze dat niet deden.

Er is sowieso niet veel aan de film, aangezien King alles wat hij kan op het scherm gooit: achtervolgingen, ontsnappingen, meer lekkernijen, meer liedjes en meer personages die geen indruk achterlaten. De uitzondering is Hugh Grant, die alleen de toegangsprijs waard is als de oranjekleurige, groenharige Oompa Loompa met zijn eigen kijk op Wonka’s chocolade.

“Wonka” is op zijn best als het boven de zware plotmachines zweeft en zich nestelt in een vorm van grillig plezier. Na de rol van een jonge kannibaal te hebben vertolkt in het gruwelijke ‘Bones and All’, heeft Chalamet duidelijk plezier in het spelen van een ritje voor de kinderen. Dat geldt ook voor jou als je je problemen vergeet en samen met Wonka zichzelf uitvindt.