William Baird: vier eeuwen lang een belangrijke Engelse componist

Het was geen traditionele kerk, merkte Johnston op, maar eerder een semi-onafhankelijke groep muzikanten in dienst van de koning. De Chapel Royal bracht Baird ook in contact met de organist van die tijd, Thomas Tallis, die zijn leermeester en mentor en later medewerker werd.

Na bij Thales te hebben gestudeerd, verliet hij Bird in 1563 om de functie van organist en koorprofessor op zich te nemen. Lincoln-kathedraal. Johnston zei dat de stad Lincoln “destijds een gelukkige en gezonde plek was om katholiek te zijn”, vanwege de relatief hoge concentratie katholieken. Maar het heersende kapittel van de kathedraal keurde het orgelspel van Baird af en hield zijn salaris in 1569 in.

“De klacht is dat hij te veel zal spelen als hij niet nodig is, en helemaal niet als hij nodig is”, zei Phillips. Anderen hebben gewezen op Byrds uitgebreide orgelspel, dat wordt beschreven als “pauselijk”.

In 1572 keerde Baird terug als heer van de Chapel Royal (volwassen zanger), en ontving hij een genereuze toelage die tot aan zijn dood zijn belangrijkste bron van inkomsten was.

Baird was het grootste deel van zijn werkzame leven katholiek en leefde onder het protestantse bewind van koningin Elizabeth I, maar de situatie was vluchtiger en complexer dan dat. In tegenstelling tot zijn katholieke tijdgenoten John Doland, John Bull en Richard Dering, ontvluchtte Baird het land niet, maar koos ervoor om te blijven, gedeeltelijk vasthoudend aan het nieuwe protestantisme dat door de staat was opgelegd. Steun voor Byrds ontluikende carrière kwam van het katholieke establishment in Engeland en de koningin zelf.

Het citaat “Ik heb geen verlangen om vensters in de ziel van mensen te maken” wordt toegeschreven aan Elizabeth, tijdens de eerste momenten van haar regering. “Het was duidelijk dat ze het de katholieken onder haar congregaties mogelijk maakte om gewetensherstel te blijven ontvangen als het ging om de fundamentele religieuze kwestie van het houden van de communie”, zei Johnston. religies in die tijd.