Wetenschappers onthullen dat de tektonische plaat onder de Stille Oceaan uit elkaar scheurt

Hoewel dit nu de heersende theorie is, is de weg naar acceptatie lang en hobbelig geweest Tektonische platenDat beschrijft hoe grote delen van de aardkorst heel langzaam door het slib glijden, malen, stijgen en zinken mantel.

Maar tot nu toe, Ruim een ​​halve eeuw Nu het wetenschappelijke goedkeuring heeft gekregen, heeft de theorie enige verbetering nodig.

Een nieuwe studie naar vier plateaus in de westelijke Stille Oceaan suggereert dat deze uitgestrekte gebieden geen massieve platen zijn, maar eerder zwakke plekken die worden weggetrokken door krachten ver weg aan de rand van de plaat.

“De theorie staat niet in steen gebeiteld en we ontdekken nog steeds nieuwe dingen.” Hij zegt Russell Biskelewic, een geofysicus aan de Universiteit van Toronto, die co-auteur was van het onderzoek.

“We wisten dat geologische vervormingen zoals breuken optreden in het binnenste van continentale platen, ver van de plaatgrenzen. Maar we wisten niet dat hetzelfde gebeurde met oceaanplaten.” Toevoegen Eerste auteur Erkan Gün, tevens aardwetenschapper aan de Universiteit van Toronto.

Tientallen jaren lang hebben wetenschappers hun kennis van de zeebodem herschreven, dus deze nieuwe studie is slechts een voortzetting van hun inspanningen om het ruige terrein van de oceaan in kaart te brengen.

In de jaren vijftig was het baanbrekende werk van oceaancartograaf Mary Tharp… Het in kaart brengen van grote delen van de zeebodem Het gebruik van sonargegevens van oorlogsschepen toonde aan dat oceaanbekkens helemaal geen vlakke oppervlakken hadden, zoals wetenschappers hadden vermoed.

In plaats daarvan werd de zeebodem uitgehouwen door enorme loopgraven en enorme bergen – geen enkele groter dan de Mid-Atlantische Rug, die Tharp ontdekte, en die nu bekend staat als de Mid-Atlantische Rug. De langste bergketen ter wereldwaardoor de Atlantische Oceaan in twee delen wordt verdeeld.

Dit is geweldig Er ontstaan ​​bergketens Wanneer twee tektonische platen met elkaar botsen en de aardkorst knikt, of de ene plaat onder de andere zakt, waardoor de bovenste plaat omhoog wordt gedrukt. Onder water ontstaan ​​echter onderzeese bergen meestal wanneer twee platen uit elkaar drijven op zogenaamde uiteenlopende grenzen en er magma vrijkomt.

Maar buiten deze plaatgrenzen, in het midden van de oceanische platen, dachten wetenschappers dat grote delen van de aardkorst tamelijk stijf bleven terwijl ze over de mantel dreven, en niet vervormden zoals plaatranden.

Om dit denken te testen, verzamelden Gunn, Biskelewic en hun collega's gegevens over twee oceanische plateaus tussen Japan en Hawaï, genaamd de Shatzki Ridge en de Hesse Ridge; Ontong Java-plateau, noordelijke Salomonseilanden; Het Manihiki-plateau, ten noordoosten van Fiji en Tonga.

Gezien de uitdagingen van het onderzoeken van de zeebodem, beperkte hun onderzoek zich tot de vier plateaus in de westelijke Stille Oceaan waarvoor gegevens beschikbaar waren.

Oceanische plateaus bevinden zich honderden tot duizenden kilometers van de dichtstbijzijnde plaatgrenzen. Gunn en zijn collega's ontdekten echter dat de plateaus vervormings- en magmatische kenmerken delen, wat erop wijst dat ze uit elkaar zijn gescheurd door zwaartekrachten aan de rand van de Pacifische plaat, waar platen onder aangrenzende platen worden ondergedompeld.

De kloven of breuklijnen die door onderzoekers zijn geïdentificeerd, lopen meestal parallel aan de dichtstbijzijnde geul, zoals je op de kaart hierboven kunt zien.

Het team modelleerde ook de plaattektoniekdynamiek van vier hypothetische plateaus gelegen tussen 750 en 1.500 kilometer (466 tot 932 mijl) van de dichtstbijzijnde subductiezone, om een ​​beter inzicht te krijgen in de mechanismen die deze verre vervorming aandrijven.

Ongeacht hun afstand tot de plaatrand hebben deze hypothetische plateaus zich over miljoenen jaren uitgebreid en zijn ze dunner geworden aan de kant die dichter bij de geul ligt.

“Men dacht dat omdat de plateaus onder de oceaan dikker zijn, ze sterker moesten zijn”, zegt Gunn Hij zegt. “Maar onze seismische modellen en data laten zien dat het juist het tegenovergestelde is: de plateaus zijn zwakker.”

Hoewel ze erkennen dat ze slechts vier plateaus in de Stille Oceaan hebben geanalyseerd, hopen de onderzoekers dat hun bevindingen verdere verkenning zullen stimuleren om de zeebodem in kaart te brengen.

“Het uitsturen van onderzoeksschepen om data te verzamelen is een enorme inspanning”, zegt Gunn Hij zegt. “Dus eigenlijk hopen we dat ons onderzoek enige aandacht zal vestigen op plateaus en dat er meer gegevens zullen worden verzameld.”

Het onderzoek is gepubliceerd in Geofysische onderzoeksbrieven.