Wetenschappers beweren dat oude zwarte gaten de baan van de aarde minstens eens in de tien jaar kunnen veranderen, en de afstand van onze planeet tot de zon kunnen veranderen.

Wetenschappers hebben ontdekt dat sommige oude zwarte gaten de baan van de aarde veranderen.

Het is voorgesteld door een team van het Massachusetts Institute of Technology (MIT). Wervelende klonten materie, zogenaamde primordiale zwarte gaten (PBH's), vliegen minstens één keer in de tien jaar door ons zonnestelsel en ontwrichten planeten en manen.

PBH's, die s vormdenKort na de oerknal, 12,8 miljard jaar geleden, zijn ze ongeveer zo groot als een microbe, maar zo dicht als een asteroïde, waardoor banen kunnen gaan ‘wiebelen’.

De bewering van het team suggereert dat de afstanden van planeten tot de zon of de aarde in de loop van de tijd kunnen veranderen.

Wanneer oorspronkelijke zwarte gaten langs een planeet vliegen, zo berekenen natuurkundigen, ‘zorgen ze ervoor dat de planeet een beetje wiebelt of oscilleert rond het pad waarop hij zich bevond.’ Hierboven laten simulaties zien hoe zwarte gaten een sterrenachtergrond buigen en licht vangen, waardoor een zwart gatsilhouet of 'fotonenring' ontstaat.

Zwarte gaten werden in 1947 voorgesteld door astrofysicus Stephen Hawking en zijn promovendus Bernard Carr, die betoogden dat er tijdens de eerste momenten van de oerknal ‘klonterige’ gebieden met extra massa in het universum zouden kunnen zijn gevormd en in zwarte gaten zijn veranderd toen ze instortten. .

Maar oude zwarte gaten zijn nog niet ontdekt in het universum.

De nieuwe studie is gebaseerd op de theorie dat het universum wemelt van PBH's, wat betekent dat de objecten dicht bij onze kosmische omgeving moeten passeren.

Het universum wemelt van oude ‘oorspronkelijke zwarte gaten’, die kort na de oerknal zijn ontstaan ​​uit wervelende klontjes materie, in plaats van uit een stervende ster, zeggen theoretische natuurkundigen.

De onderzoekers berekenden hoe dicht de PBH bij een planeet of maan in ons zonnestelsel kwam om de beweging te veranderen.

De studie maakte gebruik van een simulatie waarbij de acht planeten, ongeveer 300 planetaire satellieten (zoals manen), meer dan 1,3 miljoen asteroïden en ongeveer 4.000 kometen betrokken waren.

Het model omvatte ook malafide PBH's.

Het team heeft dit opgemerkt Als een object met een asteroïdemassa binnen slechts twee astronomische eenheden van de zon zou komen, zouden de banen van de planeten en manen tot enkele meters fluctueren.

De onderzoekers merken echter op dat de oscillatie onze planeet niet zal vernietigen.

Ze ontwikkelen nu methoden om zwaartekrachtschommelingen te meten, in een poging het eerste concrete bewijs te verzamelen dat de al lang getheoretiseerde 'donkere materie' bewijst.

Natuurkundigen hebben al lang berekend dat ongeveer 85% van alle materie in het universum donkere materie is, maar zoveel is nog nooit ontdekt.

In wezen is hun plan om alle ‘fluctuaties’ in de zwaartekracht te meten die de afstand van de aarde tot de maan veranderen, samen met vele andere bekende banen binnen ons zonnestelsel, om te bepalen welke kleine maar dichte deeltjes donkere materie ons passeren.