Wat de zeer verschillende soundtracks van de Republikeinse Nationale Conventie en de Democratische Nationale Conventie zeggen over de verkiezingen van 2024

Gisteravond, toen Stevie Wonder zijn klassieker ‘Higher Ground’ uit 1972 speelde, werkte John Legend samen met Sheila E. In het eerbetoon van uitvoerend kunstenaar Prince aan Tim Walz uit Minnesota was één ding overduidelijk: de Democratic National Convention in Chicago zorgde voor het soort muzikale line-up waar elke middelgrote festivalorganisator trots op zou zijn.

De afgelopen drie dagen hebben een hele reeks muzikanten uit verschillende tijdperken en genres het podium betreden in het United Center. Countryster Mickey Guyton zette op de openingsavond de toon met een gepassioneerde uitvoering van haar nummer ‘All American’ uit 2021, een volkslied dat zowel ‘de lichten van New York City’ viert als ‘sterren in de hemel van Texas’ en ‘ hotel-evangelie.” Het werd gevolgd door artiesten als Americana singer-songwriter Jason Isbell, R&B-legende Patti LaBelle en rappers Common en Little John, terwijl singer-songwriter James Taylor tegen die tijd genadeloos werd afgebroken. Pink zal nog vóór de toespraak van Kamala Harris vanavond het feest beginnen.

Het idee om voor ieder wat wils te bieden heeft het evenement misschien het gevoel gegeven van een turbulente Spotify-afspeellijst die tot leven komt, maar het staat zeker in schril contrast met de Republikeinse Nationale Conventie van vorige maand. Muziekfans uit Milwaukee moesten het doen met countryzangers Lee Greenwood en Chris Janson en de potentieel onvermijdelijke verschijning van Kid Rock, die zijn single ‘American Bad Ass’ uit 2000 ten gehore bracht voordat Donald Trump het podium betrad om de nominatie van de Republikeinse Partij voor het presidentschap in ontvangst te nemen.

Vóór de congressen drongen sommige Republikeinen er bij de partij op aan om geen onnodige nadruk te leggen op gastoptredens van beroemdheden, wetende dat muzikanten, zoals Stephen Colbert het uitdrukte, een bekende liberale vooringenomenheid hebben. Het grote verschil tussen de muzikale keuzes van Republikeinen en Democraten reikt echter verder dan de artiesten die daadwerkelijk kwamen spelen.

Op de Republikeinse Nationale Conventie was de soundtrack meestal ouder, witter en mannelijker: denk veel aan Grand Funk Railroad, Rick Springfield en Steely Dan. Wanneer er muziek van zwarte artiesten wordt gespeeld, heeft dit zijn eigen soort controverse veroorzaakt: de nalatenschap van Isaac Hayes klaagt momenteel de Trump-campagne aan wegens het ongeoorloofde gebruik van het nummer ‘Hold On, I’m Coming’, waarvoor Hayes schreef. Sam & Dave.

Op dezelfde manier bedreigde Beyoncé de Trump-campagne met een brief om haar tegen te houden nadat ze haar nummer ‘Freedom’ uit 2016 had gebruikt in een video op sociale media die inmiddels is verwijderd. Er zijn geen berichten dat dit nummer daadwerkelijk werd gespeeld op de Republikeinse Nationale Conventie, maar als dat wel het geval was geweest, zou het een zeldzaam voorbeeld zijn geweest van een modern popnummer dat op de afspeellijst verscheen: One Direction’s “What Makes You Beautiful” tien jaar geleden komt het dichtst in de buurt van DJ op de Republikeinse Nationale Conventie. Toen Trump eindelijk op het podium verscheen, was dat op de melodie van James Browns ‘It’s a Man’s Man’s Man’s World’, een archetypische en niet zo subtiele projectie van mannelijkheid.

Op de Democratische Nationale Conventie waren de muziekkeuzes vooral gericht op jongeren en vrouwen, met onder meer Taylor Swift, Gracie Abrams, Sabrina Carpenter en Chapelle Rowan als kandidaten. Maar dat betekent niet dat ze het stemmen van ouders over rockmuziek volledig hebben uitgesloten, vooral dankzij Tim Walz, de beroemde fan van Warren Zevon. De vice-presidentskandidaat kreeg speciale toestemming van Neil Young om ‘Rockin’ in the Free World’ te gebruiken als zijn toegangslied voor de Democratische Nationale Conventie, nadat de muzikant jarenlang brieven naar Trump had gestuurd met het verzoek het lied niet langer te gebruiken.

De contrasterende muzikale keuzes die de twee kampen maken, zeggen veel over hoe de twee partijen zichzelf willen portretteren. Voor Republikeinen is er een gezamenlijke inspanning om kracht, moed en sterke trots te tonen. Het vermijden van hedendaagse popmuziek duidt op de wens van de Make America Great Again-beweging om de klok terug te draaien en te genieten van de geruststellende melodieën uit het verleden in plaats van de onzekerheid van de toekomst te confronteren. Voor de Democraten is er een bewuste poging gedaan om het soort eclectische afspeellijst samen te stellen dat de brede kerk weerspiegelt die zij proberen op te bouwen, een kerk die vrouwen en jongere kiezers aanspreekt en tegelijkertijd momenten vindt om het verleden te vieren. En ook zij willen moed tonen: beide conventies vonden ruimte op hun afspeellijsten voor Tom Petty’s nummer ‘I Won’t Back Down’.

Het is nog niet bekend welk nummer Harris als themalied zal kiezen, maar experts zeggen dat ze zich Beyoncé’s ‘Freedom’ zal herinneren. Als een power anthem voor zwarte vrouwen dat verwijst naar de Black Lives Matter-beweging en de Amerikaanse strijd tegen de slavernij, zal het nummer een passende introductie bieden tot Harris’ grote evenement. Het beste van alles is dat ze, in tegenstelling tot Trump, daadwerkelijk toestemming van de muzikant kreeg om het te gebruiken.