Vervallen blikjes zalm van tientallen jaren geleden onthullen een grote verrassing: ScienceAlert

Ingeblikte zalm is de onwaarschijnlijke held van het occasionele natuurhistorisch museum achter in het pakhuis, dat tientallen jaren van het mariene milieu van Alaska in pekel en tin bewaart.

Parasieten kunnen ons veel vertellen over een ecosysteem, omdat ze meestal bij veel soorten voorkomen. Maar tenzij ze grote problemen voor de mens veroorzaken, hebben we er historisch gezien niet veel aandacht aan besteed.

Dit is een probleem voor parasitaire ecologen, zoals Natalie Mastic en Chelsea Wood van de Universiteit van Washington, die op zoek zijn naar een manier om met terugwerkende kracht de effecten van parasieten op zeezoogdieren in de Pacific Northwest te volgen.

Dus toen Wood een telefoontje kreeg van de Seattle Seafood Produce Association, met de vraag of ze geïnteresseerd zou zijn om dozen met oude, stoffige, verlopen zalmblikjes – die dateren uit de jaren zeventig – uit handen te nemen, was haar antwoord ondubbelzinnig: ja.

De kisten waren tientallen jaren opzij gezet als onderdeel van het kwaliteitscontroleproces van de Society, maar in de handen van ecologen zijn ze een archief geworden van uitstekend bewaarde exemplaren; Niet van zalm, maar van wormen.

Hoewel het idee van wormen in ingeblikte vis een beetje alarmerend is, zijn deze mariene parasieten ongeveer 1 cm lang. AnisakidenHet is onschadelijk voor de mens wanneer het tijdens het inmaakproces wordt gedood.

“Iedereen gaat ervan uit dat het hebben van wormen in je zalm een ​​teken is dat de zaken ontspoord zijn.” Hij zegt hout.

“Maar de levenscyclus van de anisakid integreert veel componenten van het voedselweb. Ik zie hun aanwezigheid als een signaal dat de vis op je bord afkomstig is uit een gezond ecosysteem.”

Anisaki's komen in het voedselweb terecht wanneer ze worden ingenomen KrillDie op hun beurt worden opgegeten door grotere soorten. Ze komen dus terecht in de zalm en uiteindelijk in de darmen van zeezoogdieren, waar de wormen hun levenscyclus voltooien door zich voort te planten. De zoogdieren laten hun eieren los in de oceaan, waardoor de cyclus opnieuw begint.

“Als de gastheer niet aanwezig is – zeezoogdieren bijvoorbeeld – zullen de anisaki’s hun levenscyclus niet kunnen voltooien en zal hun aantal afnemen.” Hij zegt Wood, senior auteur van het artikel.

De 178 blikjes in het archief bevatten vier verschillende soorten zalm die gedurende een periode van 42 jaar (1979-2021) zijn gevangen in de Golf van Alaska en Bristol Bay, waaronder 42 blikjes zalm. (Onchorinchus kita), 22 coho (Oncorynchus Kesoch), 62 roze (Oncorynchus Gorbusha), en 52 Ain al-Suki (Onchorinchus nerca).

Hoewel de technieken die worden gebruikt om zalm te conserveren de wormen niet in hun oorspronkelijke staat bewaren, konden de onderzoekers de filets ontleden en het aantal wormen per gram zalm tellen.

Ze ontdekten dat het aantal wormen in de loop van de tijd toenam bij chum en roze zalm, maar niet bij sockeye of coho.

“Het zien van hun aantallen in de loop van de tijd, zoals we deden met roze zalm, suggereert dat deze parasieten alle geschikte gastheren konden vinden en zich konden voortplanten. Dit zou kunnen wijzen op een stabiel of herstellend ecosysteem, met voldoende geschikte gastheren voor de anisaki's.” ” Hij zegt Mastic, hoofdauteur van het artikel.

Maar stabiele niveaus van anisakide in coho en sockeye zijn moeilijk te interpreteren, vooral omdat het inmaakproces het moeilijk heeft gemaakt om specifieke anisakidesoorten te identificeren.

“Hoewel we op gezinsniveau vertrouwen hebben in onze identiteit, hebben we onze identiteit niet kunnen herkennen [anisakids] We ontdekten het op soortniveau”, aldus de auteurs Hij schrijft“Het is dus mogelijk dat parasieten van groeiende soorten de neiging hebben roze zalm en rode zalm te infecteren, terwijl parasieten van sedentaire soorten de neiging hebben coho- en rode zalm te infecteren.”

Mastic en zijn collega's geloven dat deze nieuwe aanpak – het veranderen van stoffige oude blikjes in een milieuarchief – veel wetenschappelijke ontdekkingen zou kunnen voeden. Het lijkt erop dat ze een groot blik wormen hebben geopend.

Dit onderzoek is gepubliceerd in Milieu en evolutie.