Tony Bennett, Jazzy Croner van het American Songbook, is dood op 96-jarige leeftijd

Hij nam albums op ter ere van de muzikanten die hij bewonderde – Duke Ellington, Louis Armstrong, Frank Sinatra, Billie Holiday – en werkte samen met zangers die half of jonger waren dan hij. Op het album Duets: An American Classic uit 2006 zong hij “If I Ruled the World” met mevrouw Dion, “Smile” met Barbra Streisand en “For Once in My Life” met Stevie Wonder, en bezocht hij zijn eerste Columbia-single, “Boulevard of Broken Dreams” opnieuw met Sting. Vijf jaar later, in “Duets II”, waren zijn medewerkers onder meer Aretha Franklin, Queen Latifah, Willie Nelson en mevrouw Winehouse.

Toen de eeuw veranderde, toerde hij weer, gaf hij tot 200 shows per jaar en nam hij veel op.

In 2007 trouwde de heer Bennett voor de derde keer met zijn oude metgezel, Susan Crowe, een veertig jaar jongere lerares die hij eind jaren tachtig had ontmoet. Samen richtten ze een stichting op, Exploring the Arts, die kunsteducatie op scholen ondersteunt, en financierden ze de Frank Sinatra School of the Arts, een openbare middelbare school in Queens.

Mevrouw Weiner, zijn publicist, zei dat meneer Bennett het grootste deel van zijn volwassen leven in hetzelfde appartement in Manhattan had gewoond waar hij was overleden, met uitzondering van een paar jaar in Los Angeles en Londen. hij leeft vanwege zijn vrouw; zijn zonen Danny en Day; zijn dochters Joanna en Antonia Bennett; en 9 kleinkinderen.

Als er een magisch randje aan het leven van meneer Bennett zat, zoals gesuggereerd door David Evanier in een gloeiende biografie uit 2011 All the Things You Are: The Life of Tony Bennett, dan werd dat samengevat door een verhaal dat meneer Bennett in 1974 aan Whitney Ballet vertelde.

“Ik hou van de grappige dingen in het leven die me alleen nu kunnen overkomen”, zei hij. “Toen ik een keer ‘Lost in the Stars’ van Kurt Weill zong in de Hollywood Bowl met Basie en Buddy Rich op drums, viel er een vallende ster in de lucht boven mijn hoofd en iedereen had het erover. De volgende ochtend ging de telefoon en Ray Charles, die ik nog nooit had ontmoet, belde vanuit New York. Hij zei: ‘Hé Tony, hoe heb je dat gedaan, man?’ En hing op.”