The National – ‘Laugh Track’ recensie: een zwaardere begeleidende plaat

Lore en storytelling spelen een grote rol in elk album dat The National uitbrengt, en op hun negende album, “First Two Pages of Frankenstein”, uitgebracht in april, is het verhaal belangrijker dan ooit. Na hun samenwerking met Taylor Swift op haar pandemische albums ‘Folklore’ en ‘Evermore’ is hun profiel gegroeid, ook al lijkt de banddynamiek ‘fragiel’ te midden van levensveranderingen en de belegering van schrijver Matt Berninger. Maar die conflicten waren grimmig in de muziek NME Ze noemden het ‘hun beste in tien jaar’ en zeiden dat ze erin waren geslaagd ’te bewijzen dat ze het zelf net zo goed kunnen als ze kunnen, terwijl de wereld wacht’.

‘Laugh Track’ wordt omschreven als een ‘verrassend dubbelalbum’, of dat nu gebaseerd is op de release zonder voorafgaande kennisgeving (naast enkele verontrustende lekken op een fanforum), of dat de wens om dit materiaal uit te brengen bij hen is ingeslopen. Praten met NME Eerder dit jaar onthulde Aaron Dessner dat er in eerdere sessies meer dan 25 nummers waren voltooid en dat hij trots was op de “overtuiging” die de band had bij het kiezen van de 11 nummers waaruit “First Two Pages…” bestaat.

Dat was tot begin juni, toen de band begon met het soundchecken van wat het afsluitende nummer ‘Smoke Detector’ zou worden, een bijna acht minuten durende jam met ruwe kantjes die volgens sommigen ontbreken in ‘First Two Pages…’ De uitvoeringen van dat podium worden hier bewaard in een grotendeels originele vorm, verbazingwekkend rauw, de vonk van Berningers zin “Rookmelder, rookmelder / Het enige wat je hoeft te doen is haar beschermen.” Even grimmig en onvergetelijk als zijn beste. Het nummer is sindsdien een hoofdbestanddeel van hun recente zomertour geworden.

Deze snelheid, die doet denken aan “Alligator”, draagt ​​bij aan het succes van “Laugh Track”. De band heeft negen van de nieuwe nummers uit de huidige batch opnieuw opgenomen en ruimte gemaakt voor hun Bon Iver-samenwerking uit 2022, ‘Weird Goodbyes’. Het drumwerk van Brian Devendorf – donderend, complex en snijdend – is bij elk nummer belangrijker: “Deep End (Paul’s In Pieces)” voelt meteen gedenkwaardig aan, net als de meeslepende versie van “Dreaming”. Het crescendo van “Space Invader” is net zo moeilijk als “Daddy Rockers” in een tijdje is geweest, waarbij het ongecompliceerde drumwerk de elektronische bijdragen op “First Two Pages…” grotendeels op een zijspoor brengt.

Er zijn welkome verbindingen tussen de twee opnames: Phoebe Bridgers verschijnt opnieuw met achtergrondzang op het titelnummer van ‘Laugh Track’, terwijl ‘Coat On A Hook’ en ‘Hornets’ Berningers schuine noties van een relatie in crisis afwisselen: “Wat betekent het als je armen in slaap vallen? / En hoe kom je vóór het weekend van wespen af? Hij denkt aan dat laatste. Wij nemen hierover contact met u op. ‘Crumble’ wordt verheven door haar duet met Roseanne Cash – dochter van Johnny en John – en haar country-twang, en ‘Alphabet City’ is gevuld met een vocale spanning die erg lijkt op het materiaal op de vorige plaat.

De strakheid van “First Two Pages…”-nummers als “Tropic Morning News” en “Eucalyptus” is min of meer afwezig, hoewel de lossere structuren en resolutie waardoor de ruimte van de nummers kan groeien, zowel melodisch als tekstueel, hun vruchten afwerpen. . In een verklaring gedeeld met The Record zei Berninger dat deze periode “voelt als het afwerpen van huid” en dat de band opnieuw het onbekende betreedt in zijn volgende creatieve cyclus: er zal zeker een spannend nieuw hoofdstuk ontstaan.

details

• Publicatiedatum: 18 september 2023
• Markeer record: 4 m