Taylor Swift recensie, AZ: Eras Tour eerste nacht op Glendale State Farm

Toen Taylor Swift haar tweede album uitbracht, onbevreesd, in 2008, is een opgewekte singer-songwriter die hoopt groot te worden in Nashville. Vijftien jaar later is het duidelijk dat ze overal groot wordt. “Ik weet niet hoe het beter gaat worden dan dit”, zingt de 33-jarige voor een stadion van 70.000 mensen. Elk van hen deelt gevoelens.

De vijf jaar sinds Swifts laatste tour waren een van haar meest productieve. Ze heeft vier toevoegingen gedaan aan haar “familie” van albums: 2019 minnaar2020 folklore En altijd en 2022 middernacht. Tegelijkertijd was ze druk bezig met het opnieuw opnemen van haar eerste zes albums als onderdeel van haar plan om Master Recordings terug te nemen, na een zeer openbare strijd met haar vorige platenlabel.

Haar “Eras Tour” is ontworpen als een reis door die ongelooflijke backcatalogus van 10 albums, van haar eerdere countryhits op haar titelloze debuut tot de verschuiving naar pop op 1989en vervolgens naar verslagen folk en alternatieve rock folklore En voor altijd. Tijdens de openingsavond van de tour voelt het vaak alsof het publiek gevangen zit in Swifts verleden, heden en toekomst. In de tracklijst van 44 nummers, drie uur en 15 minuten legt ze uit waarom het concept ’tijdperk’ zo’n integraal onderdeel van haar identiteit is. Elk hoofdstuk vertegenwoordigt een kwantumsprong in haar kunst.

Er is voelbaar gejuich in het State Farm Stadium in Glendale, Arizona. De kostuums zijn versierd met handgetekende woorden; De gezichten zijn helder van glans. Handen bedekt zijn Swift’s geluksgetal 13. Fans die ik sprak, zeiden dat het concert voelde als “naar huis gaan”. Swift geeft zelf toe dat ze zich een beetje overweldigd voelde: “Ik ga proberen het de hele nacht bij elkaar te houden.”

Veel van de grootste hits van Swift halen natuurlijk de hitlijst, maar er zijn ook verrassingen. Zoals het feit dat het opent met “Miss Americana and the Heartbreak Prince”, de wazige instrumentale ballad minnaarEn Geïnspireerd door Swifts politieke teleurstelling. Daarop portretteerde ze zichzelf als een middelbare scholier die te maken had met pestkoppen als een symbool van de aan de macht komende rechtse macht in de Verenigde Staten, en het liefdesverdriet en de wanhoop die daarmee gepaard gingen. De diepere stukken op het album komen naar voren in de vorm van “Illegal Affairs”, het beklijvende nummer waarop Swift worstelt met haar innerlijke emoties, en een verbluffende akoestische versie van “Mirror Ball”, die ze opdraagt ​​aan haar fans. Later hebben ze de kans om te schreeuwen en mee te zingen met enkele van haar meest afgekapte teksten op “Vigilante S ***” (“Ik kleed me niet in vrouwen / Ik kleed me niet in mannen / De laatste tijd kleed ik me voor wraak” ).

Elke overgang wordt gemarkeerd door een outfit en groepswisseling. “Look What You Made Me Do”, de single uit 2017 die haar comeback inluidde na een lange pauze, ziet verschillende versies van Swift in glazen dozen: een knipoog naar een tijd waarin ze worstelde om haar zelfgevoel te verzoenen met haar publieke imago. Voor Songs of the Autumnal Isolated folklore En altijd Bomen omlijsten het podium en een gezellige, met mos bedekte hut. Op een gegeven moment was het podium leeg van een lange houten tafel die je voor twee had geregeld. Het is ingehouden en koud, en weerspiegelt het grimmige geluid van ‘verdraag het’, waar je de aandacht van iemand anders opeist.

Het is veelzeggend dat Swift Karma nadert, een ironische knipoog naar hoe ze uiteindelijk boven de krantenkoppen uitsteeg en de controverses en rivaliteiten die ooit als aasgieren om haar heen wervelden. Ze trekt een glinsterend jasje met franjes aan en sluit zich aan bij de groep dansers. Ze ziet er net zo bevrijd uit als altijd. “Vraag me waarom zoveel vervagen / Maar ik ben er nog steeds”, zingt ze. Het antwoord is daar voor iedereen te zien.