Spaceman-recensie op Netflix: trage en trieste sciencefiction

Het is heel moeilijk om met buitenaardse wezens om te gaan, omdat ze zo raar zijn. De hoogst bereikte mensen hebben verschillende culturen, biologie en geloofssystemen die hen anders maken dan mensen, en daarom moeilijk te begrijpen. De alien in de Netflix-film astronaut Een recent voorbeeld: een gigantische spin met kronkelende klauwen, een verontrustende menselijke mond, de rustgevende stem van Paul Dano en het vermogen om de tijd niet-lineair te ervaren. Dit vreemde wezen is echter ook zeer herkenbaar. Hij is nieuwsgierig, opmerkzaam en neigt naar comfort om stress te verlichten. Het is zeker eng, maar ik vind het wel leuk. En nu Adam Sandler opmerkelijk ingetogen is in de rol van een uitgebrande astronaut, zorgt zijn aanwezigheid voor een trieste, gevoelloze sciencefiction.

De film is geregisseerd door Johan Renck en is gebaseerd op de roman Bohemen Ruimtevaarder Door Jaroslav Kalvar, astronaut Het volgt een Tsjechische astronaut genaamd Jakub (Sandler) op een solo-missie om ergens in de buurt van Jupiter een vreemd fenomeen te verkennen, de Chopra-wolk. Jacob heeft weinig mensen om mee te praten; zijn supervisor Peter (Kunal Nayyar) zit altijd in zijn oor om alles op het goede spoor te houden, en hij kan videochatten met zijn vrouw Lenka (Carey Mulligan) dankzij een apparaat dat eruit ziet als een apparaat uit de jaren 80. arcadekast, maar hij is fysiek geïsoleerd. Het wordt nog erger naarmate telefoontjes met Lenka steeds zeldzamer worden. Dit leidt tot veel tijd alleen doorbrengen in de stilte van de ruimte en reflectie.

En toen was hij plotseling niet meer alleen. Te vroeg astronaut, Jacob wordt vergezeld door een mysterieuze alien die uiteindelijk Hanus (Dano) wordt genoemd. De gigantische spin is gefascineerd door mensen en besteedt een onbepaalde hoeveelheid tijd aan het leren van onze geschiedenis, taal en gebruiken. Maar hij voelt zich vooral aangetrokken tot Jacob: als solo-ontdekkingsreiziger voelt Hanus zich aangetrokken tot de eenzame ruimtevaarder. Zodra Jacob de schok te boven is van een gigantische pratende spin die plotseling in zijn lege wereld verschijnt, komen de twee snel met elkaar in contact.

Hanos heeft het vermogen om Jacobs gedachten en herinneringen te zien, en gebruikt dit vermogen om zijn verleden te verkennen, maar vooral om zijn verslechterende relatie met Linka te begrijpen. Het is een beetje Eeuwige zonneschijn van de vlekkeloze geestbehalve dat Hanus een rol op zich neemt die lijkt op die van een therapeut: vanuit zijn afstandelijke perspectief kan hij details uit Jacobs leven gebruiken om erachter te komen hoe en waarom de dingen zijn gelopen zoals ze zijn gegaan, en vervolgens brutaal eerlijk zijn over zijn bevindingen . astronaut Het verhaal begint als een lief maar eigenzinnig verhaal over vrienden, maar verandert uiteindelijk in een rauwe verkenning van eenzaamheid en het in het reine komen met onze persoonlijke tekortkomingen.

Omdat het grootste deel van de film zich afspeelt met twee personages binnen de grenzen van een klein ruimteschip, zijn de uitvoeringen een belangrijke reden waarom de film zo goed werkt. Sandler lijkt in eerste instantie een beetje vreemd – hij heeft een soort Tsjechisch accent, maar dat heeft hij ook niet – maar hij laat hier een nieuwe kant van zichzelf zien, een kant die geen complete idioot is of een bundel gerafelde zenuwen. Hij is stil en gereserveerd en heeft de vermoeide uitstraling van iemand die zowel mentaal als fysiek lijdt. Dano is ondertussen afwisselend koud en warm, met een merkwaardige invalshoek (zijn ras voelt zich bijvoorbeeld niet schuldig) die soms sentimenteel wordt. (Het blijkt dat Nutella veel lijkt op bepaalde larven uit zijn thuiswereld.) De twee spelen goed: Jacob wil de waarheid negeren, terwijl Hanus er niet mee kan ophouden deze naar de oppervlakte te brengen.

Uiteindelijk keert het verhaal terug naar het fundamentele sciencefictionmysterie astronaut Hij weet deze draden heel goed aan elkaar te binden op een manier die natuurlijk aanvoelt en op een hoopvolle toon eindigt, zonder in een clichématig happy end te veranderen. Het is triest, ja, maar op een louterende manier – en je krijgt bijna zin om een ​​pratende spin te knuffelen. Zelfs als Hanos er nooit zin in had.

astronaut Het streamt nu op Netflix.