Space Force verhoogt de inzet in de NSSL-race voor militaire lanceringen

Het Amerikaanse leger verhoogt de inzet – en breidt het veld uit – in de spraakmakende competitie voor Space Force-missiecontracten.

De Space Force is van plan om de komende jaren meer raketlanceringen van bedrijven te kopen dan eerder werd verwacht, waardoor meer bedrijven de kans krijgen om miljarden aan potentiële contracten binnen te halen.

“Dit is een enorme deal”, vertelde kolonel Doug Pentecost, plaatsvervangend programma-uitvoerend officier bij het Space Systems Command van de US Space Force, aan verslaggevers tijdens een briefing deze week.

Eerder dit jaar begon de Space Force met het kopen van vijf jaar aan lanceringen, in het kader van een lucratief programma dat bekend staat als National Security Space Launch (NSSL) Phase III.

De Verenigde Staten zien een toenemend momentum om hun militaire capaciteiten in de ruimte te verbeteren, waardoor het aantal lanceringen van de derde fase dat het in 2020 in de tweede fase heeft gekocht, bijna moet worden verdrievoudigd.

“Het verbaast me gewoon”, zei Pinksteren. “We schatten slechts 36 missies voor fase 2. Voor fase 3 schatten we 90 missies.”

In februari schetste de Space Force een “wederzijdse fonds”-strategie om lanceringen van bedrijven te kopen. NSSL verdeelde fase 3 in twee groepen. Spoor 1 is de nieuwe aanpak, met lagere eisen en een flexibeler biedingsproces waarmee bedrijven de komende jaren als raketdebuut kunnen concurreren. Pad 2 vertegenwoordigt de huidige aanpak, waarbij de Space Force van plan is een select aantal bedrijven te selecteren voor missies die voldoen aan de meest veeleisende eisen.

Pinksteren zei dat de Space Force in februari een industriedag organiseerde om de details van het programma te bekijken en dat 22 bedrijven aanwezig waren. Sindsdien heeft Space Force een aantal aanpassingen gedaan aan fase 3. Het heeft meer missies toegevoegd, een prijsplafond ingevoerd, Path 2 uitgebreid en een jaarlijks schema met missies opgesteld.

De overheid weegt de biedingen af ​​op basis van de “bruto geschatte prijs” van het bedrijf voor elke lancering. Dit is onderverdeeld in “launch service”, wat de kosten van het bouwen en lanceren van een raket betekent, en “launch service support”, die speciale vereisten dekt die het leger zou kunnen hebben voor een lancering. Het maximale subsidiebedrag voor lanceringsservices is $ 100 miljoen per jaar, per bedrijf.

“We hebben een aantal kostenbeperkingen ingevoerd, zodat we niet opgeblazen raken. We willen niet [a situation where] Iedereen krijgt een missie – je krijgt een missie, je krijgt een missie, je krijgt een missie – want daarna is er geen echte concurrentie’, zei Pinkstermensen.

“We geloven dat al onze partners in de branche de eerste man willen zijn, dus we denken dat dit concurrerende prijzen zal opleveren om onze kosten laag te houden”, voegde hij eraan toe.

Terwijl spoor 1 naar verwachting de meeste biedingen zal aantrekken en 30 missies zal toekennen, is spoor 2 de grote show.

Met Lane 2 kent de Space Force de meest waardevolle contracten toe om nationale veiligheidssatellieten met de hoogste inzet te lanceren.

“Dit zijn miljarden dollars [satellite] “De lading gaat in unieke banen”, zei Pinksteren.

Lynn 2 heeft niet alleen een toename gezien van het aantal missies dat voor het oprapen ligt – het wordt momenteel geschat op 58 lanceringen, tegen 39 in februari – maar Space Force heeft ook de beslissing genomen om de slots die beschikbaar zijn voor de uiteindelijke prijzen uit te breiden tot drie bedrijven, in plaats van ze te beperken tot twee.

SpaceX van Elon Musk en United Launch Alliance, de joint venture tussen Boeing en Lockheed Martin, zouden de belangrijkste concurrenten zijn voor Lane 2, maar nu staat er een open deur voor een ander bedrijf zoals Blue Origin van Jeff Bezos.

Space Force zal respectievelijk 60% en 40% van de 51 missies toewijzen aan de twee grootste bieders, en de overige zeven lanceringen gaan naar de derde bieder.

Ongeacht waar een bedrijf staat, het moet aantonen dat het aan alle vereisten van spoor 2 kan voldoen, waaronder het hebben van lanceerplaatsen aan zowel de oostkust als de westkust, en het vermogen om negen zeer nauwkeurige “referentie” -banen te bereiken, waarvan er vele veel verder van de aarde verwijderd zijn dan de LEO-vereisten van spoor 1.

Op de vraag van CNBC hoeveel bedrijven raketten ontwikkelen die tegen de lanceringsdeadline aan deze vereisten kunnen voldoen, weigerde een woordvoerder van de Space Force te specificeren, omdat het leger “er verschillende volgt” die “hun lanceermogelijkheden uitbreiden naar de meeste van deze banen”.

“Hopelijk is deze wedstrijd niet beperkt tot ULA, SpaceX en Blue Origin, aangezien er anderen zijn die in het verleden interesse hebben getoond in messaging”, zei kolonel Chad Mellon, hoofd inkoop en integratie voor Space Systems Command, tijdens de briefing.

De Space Force biedt een jaarlijkse deadline van 1 oktober om missies toe te wijzen aan bedrijven die een contract hebben gewonnen.

Pinksteren maakte duidelijk dat de eerste missies gereed zijn om in oktober 2025 overgenomen te worden, maar de genoemde contracten garanderen geen opdrachten, wat de Space Force behoedt voor vertragingen die bedrijven kunnen oplopen bij het ontwikkelen en vliegen van raketten.

“Je had het contract al kunnen winnen en je had een geweldig plan over hoe je zou gaan vliegen [fiscal year] 2027. Maar aangezien je nog niet hebt gevlogen en ik een satelliet heb die over een paar jaar moet vliegen, gaan we je die taak niet geven – we gaan het doorgeven aan de andere persoon, ‘zei Pinksteren.

Space Force streeft ernaar om de werving voor bieders in september af te ronden en vervolgens alle voorstellen in december in te dienen, met contracten die in oktober 2024 worden toegekend.

De belangrijkste drijfveer voor deze push, zeiden Space Force-functionarissen, is “capaciteitsgarantie”, aangezien er “veel andere bedrijven” zijn die satellietlanceringen proberen te kopen en de Space Force hun bestellingen moet sluiten.

“We wilden er zeker van zijn dat we ons in principe indekken tegen de schaarste aan lanceringen die zouden kunnen gebeuren, want als er absoluut te veel vraag is en iedereen is [buying]”De prijzen kunnen erg hoog zijn,” zei Mellon.

Maar ondanks die angst zei Pinksteren dat 2026 “de ideale plek lijkt” wanneer een aantal raketten van de bedrijven zal worden ontwikkeld en klaar om te vliegen. En de bedrijven die op de goede weg blijven, krijgen de overhand in de derde fase van de NSSL.

“Als je voor die tijd vliegt, of als je schema aangeeft dat je voor die tijd gaat vliegen, zul je over aanzienlijke sterke punten beschikken, waardoor je in een betere positie komt om de beste aanbieder of de op een na beste in deze competitie te winnen”, zei Pinksteren.