Schimmels kunnen een geweldige oplossing bieden voor klimaatverandering

Nu de stijgende koolstofemissies de planeet opwarmen, groeit een van de belangrijkste oplossingen voor klimaatverandering onder onze voeten.

Uit een studie die maandag in het tijdschrift Current Biology is gepubliceerd, blijkt dat schimmels meer dan een derde van de jaarlijkse uitstoot van fossiele brandstoffen in de wereld opslokken.

Als zodanig vertegenwoordigen schimmels “een blinde vlek in koolstofmodellering, behoud en herstel”, zei co-auteur Katie Field, hoogleraar biologie aan de Universiteit van Sheffield, zei hij in een verklaring.

“De cijfers die we hebben gevonden zijn verbluffend”, voegde Field eraan toe.

Het team van Field ontdekte dat schimmels 36 procent van de wereldwijde uitstoot van fossiele brandstoffen verminderden – genoeg om de jaarlijkse koolstofvervuiling door China, ’s werelds grootste koolstofuitstoter, teniet te doen. China overtreft zijn naaste vervuilende concurrent, de Verenigde Staten, met een factor twee.

Schimmels zijn een enorm biologisch koninkrijk dat paddenstoelen produceert – de vruchtlichamen van veel grotere organismen die zich onder de oppervlakte vermenigvuldigen.

Hoewel ze oppervlakkig op planten lijken omdat ze zo langzaam bewegen, lijken schimmels meer op dieren, waarmee ze een behoefte delen om voedsel te vinden en chemicaliën te gebruiken om het af te breken, in plaats van voedingsstoffen uit zonlicht en koolstofdioxide te synthetiseren.

Sommige schimmels weven rond de wortelpunten van planten en vormen een symbiotische relatie die dient als een oeroude basis voor het leven op aarde.

Ongeveer een half miljard jaar geleden voorzagen deze “wortelschimmels” – genoemd naar de co-Latijnse woorden voor “schimmels” en “wortel” – planten van minerale voedingsstoffen zoals fosfor in ruil voor suikers die in de plant werden geproduceerd.

Aangezien deze planten deze suiker maken uit koolstofdioxide uit de lucht, betekent dit dat schimmels eigenlijk de “koolstofbank” zijn die ondergronds groeit.

Sommige zijn behoorlijk groot: een soort gigantische schimmel die beroemd is in het Upper Peninsula van Michigan Het beslaat een oppervlakte van 37 hectare of 91 acres.

Uit de studie bleek dat ’s werelds planten elk jaar naar schatting 13 gigaton koolstofdioxide in ondergrondse schimmels pompen.

Maar hoe belangrijk ze ook zijn, deze ondergrondse schimmelnetwerken worden voortdurend geopend door de vele manieren waarop de menselijke samenleving interageert met de ondergrondse wereld – via landbouw, mijnbouw en industrie.

Deze ingreep eist een zware tol. De Verenigde Naties waarschuwden vorig jaar dat 90 procent van de bovengrond van de aarde – de dunne, vruchtbare huid waaruit de gewassen en bossen van de wereld groeien – Tegen 2050 zou het gevaar kunnen lopen.

Hoewel de voedingseffecten van een dergelijke achteruitgang duidelijk zijn, zijn de klimaateffecten ook ernstig, ontdekte het team.

De grote hoeveelheid koolstof die in paddenstoelen wordt aangetroffen, wordt vaak “over het hoofd gezien” ten gunste van meer zichtbare inspanningen voor natuurbehoud, zoals het beschermen van bossen, zei hoofdauteur Heidi Hawkins van de Universiteit van Kaapstad.

Hawkins waarschuwde dat er veel over de details onduidelijk blijft.

Net als bossen – die koolstofdioxide afgeven wanneer bomen sterven en het opslaan terwijl ze groeien – is het beeld van paddenstoelen als een eenrichtingskoolstofgewelf te simplistisch. Hawkins merkte op dat we nog steeds niet weten hoe stabiel de koolstof die in paddenstoelen is opgeslagen, is.

“We weten dat dit een stroom is, waarbij een deel ervan wordt vastgehouden in mycorrhiza-structuren terwijl de schimmels leven, en zelfs nadat ze zijn gestorven,” zei ze.

Sommige van deze koolstofmoleculen kunnen in vaste vorm worden afgebroken tot mineralen in de bodem. Sommige kunnen aan nieuwe plantenlichamen worden gehecht.

Anderen gaan weer verloren in de atmosfeer, omdat schimmels, net als dieren, koolstofdioxide afgeven als afvalproduct van de ademhaling.

Hoewel de details van deze relaties nog steeds weinig worden begrepen, zei Field, zijn hun brede grenzen duidelijk.

“Wanneer we oude levensondersteunende systemen in de bodem verstoren, saboteren we onze inspanningen om de opwarming van de aarde te beperken en de ecosystemen waarvan we afhankelijk zijn te ondermijnen”, voegde ze eraan toe.

Hoewel het geen nieuws is dat deze netwerken essentieel zijn voor de biodiversiteit, “hebben we nu meer bewijs dat ze essentieel zijn voor de gezondheid van onze planeet”, voegde Field eraan toe.