‘S Werelds grootste ijskap dreigt te smelten en bedreigt zeespiegelstijging

Laatst studiegepubliceerd in Nature, combineerde recente bevindingen over mogelijke kwetsbaarheden in het gesteente en topografie van de zeebodem – met name in gebieden waar gletsjers in wisselwerking staan ​​met warm water – met een analyse van warme perioden in het verleden van de aarde.

Het team van onderzoekers uit Australië, Groot-Brittannië, Frankrijk en de Verenigde Staten ontdekte dat als de stijging van de mondiale temperatuur lager is dan de bovengrens die is vastgesteld in het klimaatakkoord van Parijs uit 2015 – twee graden Celsius boven het pre-industriële niveau – dat betekent dat de ijskap toeneemt minder dan de helft. meter (1,6 ft) naar zeeniveau tegen het jaar 2500. Elke stijging boven deze temperatuur heeft het potentieel om het zeeniveau met maar liefst 5 meter (16,4 voet) in dezelfde periode.

“De keuzes die we vandaag maken in termen van emissiereducties zullen worden bepaald door de vraag of Oost-Antarctica grotendeels slapend zal blijven als een zeer grote ijskap, of dat we beginnen met het doorvoeren van een aantal onstuitbare veranderingen die zullen bijdragen aan de impact van klimaatverandering,” zei Nereli Abram, klimaatwetenschapper aan de universiteit, medeauteur van Australische nationaliteit en studie, in een interview: “Het probleem van de zeespiegelstijging waar we nu al mee te maken hebben.”

VN-secretaris-generaal Antonio Guterres waarschuwde eerder dit jaar dat het meest ambitieuze doel dat is vastgelegd in de Overeenkomst van Parijs – om de wereldwijde temperatuurstijging te beperken tot 1,5 ° C (2,7 ° F) boven het pre-industriële niveau – Op levensondersteuning.

Bewijs uit zeebodemsedimenten rond Oost-Antarctica suggereert dat een deel van de ijskap instortte en bijdroeg aan de zeespiegelstijging met enkele meters tijdens het midden van het Plioceen, ongeveer 3 miljoen jaar geleden, toen de temperaturen ongeveer 2 tot 4 miljoen jaar hoger waren, aldus de onderzoekers. graden Celsius. van nu af aan. Bijna 400.000 jaar geleden zijn er aanwijzingen dat een deel van de ijskap zich meer dan 400 mijl landinwaarts terugtrok, in een tijd dat de temperatuur meer dan 2 graden Celsius hoger was dan nu.

Wetenschappers hebben zojuist een enorme nieuwe zwakke plek in de Antarctische ijskap ontdekt

“De belangrijkste les uit het verleden is dat de Oost-Antarctische ijskap erg gevoelig is voor zelfs relatief bescheiden opwarmingsscenario’s. Hij is niet zo stabiel en beschermd als we ooit dachten”, zei Abram.

Chris Stokes, hoogleraar geografie aan de Britse Universiteit van Durham en hoofdauteur van de studie, zei dat satellietwaarnemingen aangeven dat de ijskap krimpt en zich terugtrekt, vooral wanneer gletsjers in contact komen met warme oceaanstromingen.

Deze ijskap is de grootste ter wereld en bevat het equivalent van 52 meter [171 feet] vanaf zeeniveau en het is heel belangrijk dat we deze slapende reus niet wakker maken.”

Nick Guledge, een glacioloog bij het Antarctic Research Centre in Wellington, Nieuw-Zeeland, die niet betrokken was bij het onderzoek, zei dat de echte zorg voor Oost-Antarctica de periode is die verder gaat dan wat het onderzoekspaper beschouwt. Zelfs als de uitstoot van broeikasgassen afneemt of stopt, zal de hoeveelheid ingesloten warmte millennia lang teruglopen, omdat de oceaan warmte uit de atmosfeer blijft opnemen.

“De afgelopen warme periodes die in de krant worden genoemd, helpen bij deze conclusies, maar de onzekerheden blijven erg groot”, zei hij.

Australische wetenschappers beginnen de komende jaren aan een campagne om hun begrip van de Denham-gletsjer te verdiepen, een 12 mijl brede gletsjer die over de diepste onderzeese vallei in de Oost-Antarctische ijskap stroomt. Wetenschappers hebben al waarschuwde Dat de vallei een potentieel pad zou kunnen bieden voor de oceaan om diep in het centrum van Antarctica te infiltreren.

“We begrijpen de maan beter dan Oost-Antarctica. Matt King, co-auteur van de laatste studie en een van de experts zei:” deskundige Verandering van zeespiegel en ijskap aan de Universiteit van Tasmanië.

Chris Mooney heeft bijgedragen aan dit rapport.