Rusland en India proberen op de maan te landen terwijl ze meedoen aan een nieuwe ruimterace

Particuliere bedrijven uit Israël en Japan hebben de afgelopen jaren tevergeefs geprobeerd ruimtevaartuigen aan de grond te krijgen. China landde ondertussen in 2019 en opnieuw in 2020 en probeert tegen 2030 astronauten daarheen te sturen. NASA werkt aan zijn eigen maancampagne via zijn Artemis-programma, dat voor de lange termijn infrastructuur op en rond de maan wil bouwen. Dit alles heeft geleid tot een race naar de maan die doet denken aan de rivaliteit tijdens de Koude Oorlog tussen de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie, hoewel zeer verschillend qua reikwijdte en doel en met veel concurrenten.

Vandaag is het doel niet zozeer Het bewijzen van de superioriteit van het ene politieke systeem boven het andere, maar een race om een ​​fysieke locatie, de zuidpool van de maan, waar water in de vorm van ijs permanent aanwezig is in schimmige kraters. Toegang tot dat ijs is essentieel voor elke menselijke nederzetting, niet alleen omdat water cruciaal is voor het in stand houden van het leven, maar ook omdat de samenstellende delen, waterstof en zuurstof, kunnen worden gebruikt als raketbrandstof, waardoor de maan in een benzinestation in de ruimte verandert. Een zwaai naar de rest van het zonnestelsel.

Verenigde Staten “Door de Artemis-strategie op te zetten, hebben we de maan echt een heel belangrijk onderdeel van de strategie gemaakt, en daarmee denk ik dat de hele wereld heeft geluisterd”, zegt Thomas Surbusen, voormalig hoofd van NASA’s Science Mission Directorate. “Wat je ziet, is dat de maanomgeving voor veel landen een doel en een nationale noodzaak wordt. Het verbaast me niet dat er zoveel belangstelling is.”

Volgens een rapport van het Witte Huis eind vorig jaar schat NASA dat de menselijke activiteit op en nabij de maan in de komende tien jaar “gelijk zal zijn aan of groter zal zijn dan wat er in deze regio is gebeurd sinds het begin van het ruimtetijdperk in 1957”. een plan opgesteld coördineren Wetenschappelijke inspanningen rond de maan.

Matthew Daniels, adjunct-directeur van het Witte Huis voor wetenschaps- en technologiebeleid, zei ooit. presentatie Dit activiteitsniveau in juni zou in het komende decennium kunnen oplopen tot 150 ritten. Ook voor ons is dit een nieuwe situatie. Hieruit blijkt dat een groot deel van de wereld interesse heeft om naar de maan te gaan. Hij voegde eraan toe: “Een deel van die landen heeft de initiatie of geloofwaardige intentie getoond om een ​​permanente aanwezigheid op de maan te vestigen.”

Voor Rusland zal de landing, bekend als Luna-25, de eerste poging zijn om op de maan te landen in 47 jaar. Het is een manier voor het land om zich te positioneren in de wereldwijde ruimtewedloop en te bewijzen dat het nog steeds een speler is, ook al is het ruimtevaartprogramma sinds het Sovjettijdperk opgedroogd. Het ruimtevaartuig, met wetenschappelijke ladingen, zal naar verwachting maandag vroeg landen. “Alle resultaten van het onderzoek zullen naar de aarde worden overgebracht”, zei Yuri Borisov, hoofd van de Russische ruimtevaartorganisatie, op de staatstelevisie. “We zijn geïnteresseerd in de aanwezigheid van water, evenals in vele experimenten met betrekking tot de studie van bodem, bodem.”

Voor India dat probeert zijn ruimteambities een boost te geven, zijn Chandrayaan-3 taak Een kans om zichzelf te verlossen na de mislukte poging tot maanlanding in 2019. Als alles volgens plan verloopt, zal het ruimtevaartuig naar verwachting woensdag landen. De pogingen volgen op pogingen van particuliere bedrijven in Japan dit jaar en Israël in 2019, die beide neerstortten, wat illustreert hoe moeilijk het is om te landen in de luchtbarrière van de aarde, zo’n 240.000 mijl verderop.

China, Amerika’s grootste rivaal in de ruimte, heeft de afgelopen jaren een gestage en grotendeels succesvolle maancampagne gevoerd. In 2019 was zijn rover het eerste land dat een ruimtevaartuig continu in bedrijf op de andere kant van de maan liet landen. In 2020 keerde het terug naar het maanoppervlak en ontving het monsters voor wetenschappelijk onderzoek op aarde. Het heeft een ruimtestation in een lage baan om de aarde gebouwd en een rover op Mars geland.

En dan is er natuurlijk NASA. Vorig jaar lanceerde het zijn Artemis-campagne om zijn Orion-ruimtevaartuig onbemand rond de maan te laten vliegen. Volgend jaar plant het een soortgelijke missie, maar dan met vier astronauten in de capsule. Voor die tijd plant het verschillende robotmissies, waarvan de eerste tegen het einde van dit jaar zou kunnen arriveren, aangezien de twee bedrijven de eerste commerciële ondernemingen zijn die een ruimtevaartuig naar het maanoppervlak sturen.

De in Houston gevestigde NASA, die onder contract werkt bij Intuitive Machines, verplaatste dit jaar zijn landingsplaats naar de Zuidpool Conclusie “Gebaseerd op de behoefte om meer te weten te komen over het terrein en de communicatie in de buurt van de zuidpool van de maan, wordt verwacht dat dit een van de beste locaties is voor een duurzame menselijke aanwezigheid op de maan”, aldus NASA.

De SpaceX van Elon Musk zal de missie in november lanceren. Het in Pittsburgh gevestigde astrorobotbedrijf wil later dit jaar een lander met wetenschappelijke ladingen naar het maanoppervlak sturen. Het staat ook onder contract bij NASA en zal worden gelanceerd op de nieuwe Vulcan Raket Van de United Publishing Alliance.

Na tientallen jaren van weinig vooruitgang op het gebied van menselijke verkenningsdoelen in de verre ruimte, richt NASA zich nu op het terugkeren naar de maan en begint ze echt geld uit te geven. SpaceX en Blue Origin van Jeff Bezos hebben miljardencontracten gesloten voor de bouw van een ruimtevaartuig dat astronauten op de maan kan laten landen. Blue Origin won een contract van meer dan $ 34 miljoen om zonnecellen en transmissiekabels te maken van maanregoliet, een geologische term voor los gesteente en vuil. (Bezos is eigenaar van The Washington Post.)

NASA werkt ook aan de bouw van een ruimtestation genaamd Gateway, dat in een baan rond de maan zal komen en zal dienen als een halteplaats om astronauten en voorraden af ​​te leveren. De aanhoudende focus op de maan is een belangrijke verschuiving voor het ruimteagentschap, dat verschillende richtingen en prioriteiten heeft gekregen die met elke presidentiële administratie veranderen.

In de decennia sinds het Apollo-programma eindigde, stuurde het ruimteagentschap missies naar de maan, vervolgens naar Mars en een asteroïde, en vervolgens naar de maan. Maar het Artemis-project, geboren tijdens de Trump-regering, is van harte omarmd door de Biden-regering. Het heeft tweeledige steun in het Congres, dat graag de belofte van NASA nakomt om de eerste vrouw en persoon van kleur naar de maan te sturen.

Een andere drijvende factor is dat de regeringen van Trump en Biden hebben gezegd dat de VS in een ruimtewedloop verwikkeld zijn met China en zich vooral zorgen maken over zijn maanambities. In een interview met The Post vorig jaar zei Pam Melroy, adjunct-administrateur van NASA, dat ze zich zorgen maakte over hoe China zich op de maan zou kunnen gedragen, vooral als het gaat om het winnen van hulpbronnen zoals waterijs. “Maakt dit me nerveus?” ze zei. “Ja, vooral met China.”

Weet niet hoe anderen zullen reageren. Om transparantie te bevorderen, hebben NASA en het ministerie van Buitenlandse Zaken gezamenlijk een programma ontwikkeld, de Artemis-akkoorden genaamd, dat regels vaststelt voor het vreedzame gebruik van de ruimte en het gedrag op het maanoppervlak regelt. Tot nu toe hebben bijna 30 landen zich aangemeld en zullen gedwongen worden zich te houden aan een reeks regels, waaronder het publiekelijk delen van wetenschappelijke bevindingen en het creëren van “veilige zones” waar landen ongehinderd kunnen opereren op het maanoppervlak. India ondertekende en trad toe in juni. Maar noch Rusland, noch China, dat zich wil vestigen op de zuidpool van de maan.

Het roept de vraag op hoe ze zich zouden gedragen op de maan. “Gaan mensen open en transparant zijn over wat ze doen?” zei Scott Pace, voormalig uitvoerend secretaris van de National Space Council en directeur van het Space Policy Institute aan de George Washington University. Hij zei dat de ondertekenaars van de Artemis-overeenkomst details van hun missies en plannen moeten verstrekken: “Waar gaan ze heen? Wat als er storingen zijn? Wetenschappelijke gegevens? Dat is het soort openheid dat we willen aanmoedigen, en de Artemis-akkoorden zullen een goed voorbeeld zijn voor anderen om te volgen.

Toch, zei hij, kunnen er voordelen zijn aan meer activiteit op het maanoppervlak. “Als meer landen naar de maan kunnen gaan en op de maan kunnen landen, zal dat niet alleen capaciteit en bekwaamheid opbouwen, maar ook mensen helpen samenwerken en een wetenschappelijke gemeenschap opbouwen”, zei hij.