Prachtig NASA James Webb Telescope-beeld onthult de minutenringen van Neptunus

Wanneer we ons een wereld voorstellen die wordt omarmd door kosmische aura’s, stellen we ons meestal Saturnus voor. Je zou zelfs kunnen beweren dat Saturnus zijn hele persoonlijkheid op die oogverblindende ringen heeft gebouwd – en terecht. Het is solide. Zichtbaar. Luxe zelfs.

Maar als je het nog niet wist, ik ben vereerd om je te vertellen dat Neptunus ook ringen heeft.

Het is veel zachter en daarom moeilijk te zien zonder ultrakrachtige telescopen. In feite bevindt de planeet zelf zich 30 keer verder van de zon dan de aarde, en standaard sterrenkijkers lijken niets meer dan een zwakke plek van licht te zijn.

Hoewel we de fragiele kragen van Neptunus vanaf hier niet kunnen bewonderen, kregen wetenschappers in 1989 een fascinerende blik op hen rond het azuurblauwe koninkrijk dankzij NASA’s Voyager-reissonde – en op woensdag gaf de al even buitengewone James Webb Space Telescope van het bureau ons zijn tweede rond. .

“Het is drie decennia geleden dat we deze vage, stoffige ringen voor het laatst hebben gezien, en dit is de eerste keer dat we ze in infrarood hebben gezien”, zei Heidi Hamill, een Neptune-systeemexpert en interdisciplinaire wetenschapper bij JWST. Hij zei in de huidige situatie. “Door de zeer stabiele en nauwkeurige beeldkwaliteit van het web kunnen deze zeer zwakke ringen in de buurt van Neptunus worden gedetecteerd.”

En alsof dat nog niet genoeg is, toont deze nieuwe afbeelding Neptunus, die zeker een zachte lavendelkleurige gloed uitstraalt onder de nabij-infraroodlens van de JWST, tegen een achtergrond van sterrenstelsels die meesterlijk zijn vastgelegd door hetzelfde stuk van De volgende generatie ruimtetechnologie. Het is ondubbelzinnig bewijs dat JWST te gevoelig is om vast te leggen wat we zouden kunnen beschouwen als “lege ruimte”. Deze machine is sterk genoeg! Open per ongeluk een schatkist Elke keer staart hij in de leegte.

Zonder verder oponthoud, Neptunus:

Van elke foto die JWST tot nu toe heeft gemaakt, is deze mijn favoriet.

De scherptediepte geeft me existentiële vlinders omdat het verontrustend is om een ​​planeet vol, inclusief ringen, te zien zweven voor bedrieglijk kleine sterrenstelsels die in feite honderdduizenden lichtjaren omspannen. Deze sterrenstelsels bevinden zich op enorme afstanden van de kosmische omgeving van ons zonnestelsel (het huis van Neptunus), en toch dragen ze de meer kosmische biologie.

JWST-lens knalt op Neptune

De heldere glans die we op de JWST-opname van Neptunus zien, is er alleen omdat hij is gefilterd door de infrarode krachten van de telescoop. We kijken naar het in beeld brengen van de onzichtbare infrarode golflengten die worden uitgezonden door de gaswereld.

We kijken niet naar het soort zichtbare golflengten waaraan we gewend zijn – degenen die ons kleur laten zien, zoals bijvoorbeeld de Hubble-ruimtetelescoop. De kleur van Neptunus onderscheidt zich nog steeds door zijn blauwe kleur die afkomstig is van elementen op de planeet, zoals methaan, maar JWST kan het ons niet laten zien. Dit is niet waar het voor ontworpen is.

“In feite wordt methaan zo sterk geabsorbeerd dat de planeet volledig donker is op Webb-golflengten”, ESA Hij zei In een persbericht: “Behalve op plaatsen waar wolken op grote hoogte zijn, verschijnen ijzige methaanwolken als heldere strepen en vlekken die zonlicht weerkaatsen voordat het door methaan wordt geabsorbeerd.”

Je kunt ook een dunne lijn van helderheid zien die rond de evenaar van de planeet cirkelt, wat volgens het team kan duiden op een wereldwijde atmosferische rotatie die verband houdt met de wind en stormen van Neptunus. “De atmosfeer daalt en warmt op aan de evenaar, en gloeit daarom meer op infrarode golflengten dan de koelere omringende gassen”, zei NASA.

Op de Noordpool, zegt het bureau, is er ook “interessante helderheid”, en op de Zuidpool, verder bewijs van een vortex op het oppervlak van de bol.

Last but not least, van de veertien bekende manen van Neptunus, ving JWST er zeven: Galatea, Naiad, Thalassa, Despina, Proteus, Larissa en Triton. Triton toont de gekartelde zeshoekige zonnevlam van JWST, gezien in zijn vreemde achterwaartse baan, en biedt astronomen hoop dat JWST kan helpen de vreemde situatie te ontcijferen.

“Het dominante Webb-beeld van Neptunus is een zeer heldere lichtvlek die wordt gekenmerkt door de karakteristieke diffractiehoogten die te zien zijn in veel van de Webb-afbeeldingen”, aldus de European Space Agency. “Het is geen ster, maar de meest exotische maan van Neptunus, Triton.”

De context van de foto is echter wat me echt opwindt. Als we ons verwijderen van Triton, de met stof bedekte ringen van Neptunus en de mysteries van de polaire vortex, wordt het duidelijk dat we deze kosmische details alleen kunnen zien door het pure toeval van hun aanwezigheid in dit atoom van het universum.