Paws of Rage recensie: The Legend of Hank

Uitgebracht in 1974 – Het was bedoeld voor raciale satire –brandende zadels Ik kwam weg met een aantal dingen die naar de huidige maatstaven problematisch zijn. Paws of Fury: The Legend of Hank Opnieuw bedenken brandende zadels Als afbeelding van een samoerai met geanimeerde pratende dieren. Maar het lijkt erop dat alle makers van de acht verschillende betrokken productiebedrijven de afgelopen halve eeuw onder een steen hebben geleefd. Tenzij ze natuurlijk genoeg waanvoorstellingen hebben om te geloven dat het uitgangspunt iets minder schadelijk is als ze alle personages vervangen door pratende dieren – wat helemaal niet verwonderlijk zou zijn gezien de intellectuele luiheid en het artistieke bankroet van elke andere optie in deze film .

Dit is geen extrapolatie: Heyoriginele titel brandende samoeraiDe film gebruikt het scenario van Mel Brooks, Norman Steinberg, Andrew Bergman, Richard Pryor en Alan Auger als basis. De update brengt het verhaal van de Amerikaanse grens naar het feodale, door katten bewoonde Japan. Deze katten zwerven rond op rijpaarden, want de filmmakers dachten van niet. Het deel van de burgemeester, oorspronkelijk zwart, is nu een Beagle genaamd Hank (Michael Cera), die we ontdekten in een flashback die zich afspeelt op West Side Story De partituur ambieert een samoerai te zijn omdat de andere hoektanden hem thuis pesten. Maar honden zijn niet welkom in Japan en hij belandt in de dodenrij. Ika Chu (ingesproken door Ricky Jervis), die plannen maakt om het dorp Kakamocho over te nemen, stuurt Hank daarheen om de positie van een samoeraistad over te nemen, wetende dat hij zal worden opgejaagd door de dorpelingen. In plaats daarvan beschaamt Samurai Jimbo hem (Samuel L. Jackson herneemt in wezen zijn rol van) hoofdrolspelerHank traint om de redder in nood te zijn die Kakamocho zo hard nodig heeft.

Zelfs in de cartoon is iemand als Hank die in sommige exotische landen wordt vervolgd, precies het soort giftige internetgrappenmaker dat de studio moreel betreurt omdat hij er in 2022 een film van heeft gemaakt. Maar door geen spoor van affiniteit of eerbied voor de Aziatische cultuur te tonen of de vechtsporten over jezelf of een van de verhalende aandachtspunten, poten van woede Het vertegenwoordigt ook de ergste vorm van culturele toe-eigening. Er is geen adviseur opgenomen in de aftiteling, en er is geen bewijs dat enig onderzoek van deze aard naar het script of de animatie is gegaan. Van de ongeveer 300 bemanningsleden en acteurs die in de IMDb-film zijn opgenomen, zijn Japanse namen op één hand te tellen. Scenaristen Ed Stone en Nate Hopper noemen de fictieve stad Kakamocho niet omdat het iets betekent in het Japans, maar omdat je iets krijgt als je Ks vervangt door Cs.

Afgezien van “contract” en “schoonheidssalon” correct weergegeven in kanji, zijn de meeste woorden die in de animatie verschijnen ofwel onlogische krabbels die voor de regel doorgaan of Engelse woorden in wonton-lettertype waarin restaurant-eetcontainers en schoolborden zijn ondergebracht. Vechtsporten voor tientallen jaren. Kortom, animators zijn zo dol op Google Translate dat ze geen zin hebben. Voor de schoonheidssalon zijn de tekens (misschien duidelijk) historisch gezien niet correct, maar ze lijken grotendeels te verschijnen omdat filmmakers Japanners vermengen met Aziaten van andere rassen die deze bedrijven stereotiep leiden.

Ondertussen grijpen Stone en Hopper naar het laagst mogelijke hangende fruit als culturele indicatoren. Je zou je kunnen voorstellen dat ze zelf ongelooflijk blij waren om de origami in het script te doen, maar er is ook een dikke kat die al dan niet verrast zal zijn, genaamd Sumo (Djimon Hounsou). Eka Chu, die onderstreept dat de schrijvers ook niets van Pokemon lijken te weten, heeft een Brits accent om geen andere reden dan ingesproken te worden door Gervais. Dan is er de shogun, genoemd naar de hoofdrolspeler Akira Kurosawa, Toshiro Mifune, die in zijn graf moet worden gerold. Om het nog erger te maken, werd Mifune ingesproken door Mel Brooks, die het rood verruilde voor zijn brandende zadels Met het gele gezicht erin. De Zuid-Koreaanse rapper Psy “Gangnam Style” verscheen vervolgens op de soundtrack in een ander hoofdstuk in slow motion-filmstijl waarin de Aziatische cultuur werd verkend.

Afgezien van roekeloze culturele gevoeligheid, is het schrijven van Stone en Hopper gewoon niet slim of grappig. Kak- en scheetgrappen vormen de kern van hun repertoire, en als je geïnteresseerd bent in hoeveel de film op dit materiaal vertrouwde, deelt Paramount zelfs luide kussens uit om de film te promoten.

Van de acht bedrijven en ongeveer 300 cast en crew die erbij betrokken zijn, is het duidelijk dat er niet genoeg – of geen – rode vlaggen zijn gehesen over het gebrek aan nadenken en filmen van deze productie. Of zijn voorganger al dan niet (geheel of gedeeltelijk) voldeed aan de normen van de hedendaagse gevoeligheid, brandende zadels Hij rekruteerde niet alleen Richard Pryor als scenarioschrijver, maar keek er in ieder geval naar uit om commentaar te geven op de onverdraagzaamheid die hij portretteerde. poten van woede Het bijschrift van deze film verklaart en verandert de R-rated ambities in een herinnering aan waarom meer gekleurde mensen betrokken moeten worden bij creatieve besluitvorming – bij alle projecten, maar vooral zoals deze.