Oorlog vernauwt Oost-West-divisies in Oekraïne

Vakhrushevs korte gesprekken omvatten vaak dezelfde uitwisseling.

“Hallo, gaat alles goed?” zal vragen.

Zijn werknemer antwoordde: “Alles is goed.”

“Heb je dit gehoord?” vroeg. “Waar was ze?”

Hij zei: “Laten we dan gaan.” “Als God het wil, komt alles goed.”

De frontlinie was ongeveer 20 mijl van de fabriek waar Temp Oekraïne bouw- en bestratingsmaterialen maakte, en raketten en bommen die door Rusland werden afgevuurd, landden soms in de buurt van het glas om het glas te verbrijzelen. Zelfs terwijl ze dat deden, bleven Fakhrochev en zijn team doorgaan. Maar hun werk veranderde al snel: stuk voor stuk laadden ze de apparatuur en productie van het bedrijf op vrachtwagens voor verzending naar Aman Ilnytsya, een stad op 800 mijl afstand in de buurt van de Hongaarse en Roemeense grens.

Terwijl Moskou zijn campagnes tegen de verschroeide aarde in het oosten en zuiden voortzette, verlieten Oekraïners massaal hun huizen. Volgens de Internationale Organisatie voor Migratie van de Verenigde Naties zijn nu meer dan 6 miljoen mensen ontheemd in Oekraïne, naast bijna 5 miljoen die het land volledig zijn ontvlucht.

Samen met hen gingen ze zaken doen en werkplekken. Velen, zoals het bedrijf van Vakhrushev en meer dan een dozijn van zijn bedrijven personeel, naar gebieden in het westen van Oekraïne waar de gevechten en raketaanvallen minimaal zijn geweest. Hun reis vertegenwoordigt een enorme en zeer soepele demografische verschuiving die plaatsvindt in het land – een verandering die het economisch verandert en mogelijk verandert hoe Oekraïners elkaar zien.

Vakhroshev gelooft dat Oost en West samenkomen. “Wij leren ze en zij leren ons”, legde hij uit.

In Transkarpatië, het landbouwgebied waarin Illnitsia ligt, schat gouverneur Victor Mikita dat de bevolking van 1 miljoen mensen met minstens een derde is toegenomen. De plotselinge toestroom van mensen zette de lokale infrastructuur onder druk. Veel van de ontheemden worden gehuisvest in schoolgebouwen, en ambtenaren haasten zich om nieuwe woonruimte voor hen te vinden voordat de lessen in de herfst worden hervat. Mikita zorgt er echter voor dat er voor iedereen gezorgd wordt. “De Transkarpaten zijn een zeer gastvrij volk”, zei hij.

De verstoringen brachten ook andere, mogelijk meer permanente, veranderingen met zich mee. Meer dan 350 bedrijven zijn naar Transcarpathia verhuisd, met nieuwe kennis, nieuwe zakelijke kennis en nieuwe manieren om dingen te doen. Temp Ukraine is hier bijvoorbeeld het eerste bedrijf dat plastic afval recyclet als onderdeel van het productieproces – een welkome service in een regio die afhankelijk is van toerisme en zijn ongerepte landschap wil behouden.

Nu het aantal computerprofessionals stijgt van ongeveer 2.000 voor de oorlog tot bijna 35.000 vandaag, hopen Mykyta en zijn bemanning van het gebied een technisch centrum te maken. Ze zijn begonnen samen te werken met IT-bedrijven die geïnteresseerd zijn om naar het gebied te verhuizen en zijn van plan om computerprogrammeercursussen toe te voegen aan lokale scholen.

Maar de transformatie van mensen en middelen gaat verder dan de economische voordelen. Demografische veranderingen – zelfs tijdelijke – helpen het sociale weefsel van het land te transformeren.

De verdeeldheid in de Oekraïense samenleving wordt vaak overdreven, maar de verschillen tussen de regio’s van het land zijn er wel degelijk. West-Oekraïne is grotendeels landelijk, Oekraïens sprekend en vol Centraal-Europese cultuur. Oost en zuid grotendeels In het Russisch, in culturele zin, in ieder geval voor de oorlog, Ik voelde me ook meer Russen. Veel van de grootste steden van het land liggen in het oosten en zuiden, net als veel zware industrie vóór de Russische invasie.

Volgens Victoria Sereda, hoogleraar sociologie aan de Oekraïense Katholieke Universiteit in Lviv, wordt de Oekraïense identiteit in toenemende mate gekoppeld aan een gedeeld gevoel van burgerzin. Ze zei dat de “breuklijn” in hoe Oekraïners zichzelf nu definiëren, is of ze “hun land op alle mogelijke manieren verdedigen”.

Cerida merkte op dat “wanneer mensen in zo’n kleine nabijheid of in dezelfde gemeenschap wonen, ze hun persoonlijke verhalen delen.” “Ze hebben de mogelijkheid om te zien dat het niet is zoals het in de media of door sommige politici is afgeschilderd met het oog op politieke mobilisatie.”

Te midden van de kronkelende straatjes van het oude centrum van Uzhhorod, de regionale hoofdstad van Transcarpathia, is het House of Bread Café een magneet voor een deel van deze betrokkenheid.

Het café is het enige lokale etablissement dat Midden-Oosterse en Joodse gerechten serveert – pitabroodjes, falafel, salades, hummus en gehakte haring. De eigenaren, Vadim Bespalov en Ella Krylyuk, vluchtten hier in de eerste weken van de oorlog uit Kiev en Odessa en ontmoetten elkaar tijdens een religieuze dienst in een plaatselijke kerk.

Voor de Tweede Wereldoorlog was Oezjhorod bijna een derde Jood. De Holocaust en de naoorlogse immigratie hebben deze bevolking uitgeroeid. Bespalov en Krylyuk zijn allebei van Joodse afkomst en ontdekken dat ze een droom delen om een ​​restaurant te openen waar traditionele gerechten worden geserveerd. Ze huurden een verlaten ruimte in een kleine zijstraat in wat ooit het getto van Uzhhorod was en dat eind juni werd geopend. In het voorraam staat een grote kandelaar.

De vijf tafels van het café waren op een recente middag vol tijdens de lunch en het werd bezet door een mix van lokale bewoners en door oorlog ontheemde mensen. Dima Halin, een videograaf uit Kiev, ontdekte het café bij toeval. “Het is belangrijk dat deze plek bestaat”, zei hij. “Mensen moeten elkaar ontmoeten, eten en cultuur is een goede plek om te beginnen.”

“Dit is een grote cocktail die we Oekraïne noemen,” zei Bespalov. “Alles is gemengd.”

In Ilnytsya verliep het assimilatieproces wat traag voor de arbeiders van Temp Oekraïne. De verhuizing zelf was een grote: twee gehuurde vrachtwagens in Kharkiv hebben het bedrijf geëvacueerd en het duurde twee dagen 20 mei gedurende anderhalve maand.

“Gas krijgen was het grootste probleem”, zei Vakhrushev. “Dat, vrachtwagens en chauffeurs vinden die bereid zijn om de reis te maken.”

Fakhrochev verhuisde met 37 mensen – zijn jongere broer, Serhiy, die ook in het bedrijf werkt, hun werknemers en familieleden. Hun nieuwe huis, een slaperig gehucht van 12.000 mensen in de uitlopers van de Karpaten, ligt zo ver mogelijk van het door oorlog verscheurde Charkov – geografisch en psychologisch – en nog steeds in Oekraïne.

“De vraag is niet waar het bedrijf is gevestigd. We betalen nog steeds belasting in één land, Oekraïne”, zei Vakhrushev over de nieuwe faciliteit van het bedrijf. Op het terrein dat het regionale bestuur hem hielp vinden. “de vraag is [whether] Mensen kunnen veilig werken en voelen zich veilig met het geld dat ze verdienen.”

Het gebrek aan industrie en ontwikkeling in Transkarpatië, zei Vakhrushev, markeerde een “terugkeer in de tijd” naar de jaren negentig, net na de ontbinding van de Sovjet-Unie, toen “alles werd verlaten”. De houding ten opzichte van werk was ook heel anders dan die in het moeilijke Charkov. Bedrijven zijn op zondag gesloten en werknemers zijn aan het werk precies wanneer de werkdag voorbij is.

Het gaat echter zo goed dat Vakhroshev nu hoopt de productie te verhogen en meer export naar de naburige Europese Unie te sturen. Op de nieuwe locatie van het bedrijf worden versnipperde plastic zakken gestapeld en aan één kant nieuw geperste putdeksels. Serhiy Fakhrochev Hij brengt hulde aan de vrijgevigheid van de lokale mensen die het bedrijf hielpen bij het opzetten en het vinden van huisvesting voor de arbeiders. “Zij helpen ons, wij helpen hen”, zei hij.

Soms is het echter niet de afgelegde afstand vanaf Charkov die de door iedereen afgelegde afstand bevestigt. Het zijn de kleine details, zei arbeider Oleksiy Taranenko. Na 70 dagen bombardementen in het oosten was de stilte van het platteland “verontrustend”.

“Een heel andere wereld”, zei hij. ‘Hier is alles rustig. De vogels zingen.’