Onrust terwijl Rwanda zich voorbereidt op de komst van Britse migranten

Hope Hostel in Rwanda is klaar om 664 dagen lang ongewenste migranten uit Groot-Brittannië op te vangen

Nu de Britse regering aandringt op goedkeuring van de wet, wil de Rwandese regering deze echokamers en zalen binnen enkele weken vullen.

Rwanda kijkt grotendeels achterop in een juridische strijd in Groot-Brittannië over een controversieel plan om asielzoekers naar het Oost-Afrikaanse land te deporteren.

Britse rechtbanken hebben kennis genomen van Kigali's staat van dienst op het gebied van de mensenrechten bij het zoeken naar aanvullende bescherming voor degenen die hierheen zijn gestuurd.

Ondertussen heeft Rwanda zich minutieus voorbereid op hun komst in juni 2022, twee maanden nadat de deal was overeengekomen.

Van manager Ismail Pakina kreeg ik een rondleiding door het leegstaande hostel in de hoofdstad Kigali. De slaapkamers zijn zorgvuldig ingericht met details zoals gebedskleedjes en toiletartikelen.

Tuinmannen snoeien de heggen van een groen veld met een voetbalveld en een basketbalveld, terwijl koks en schoonmakers hyperrealistisch efficiënt hun werk doen.

Ook staat er een tent met rijen stoelen waar de aanvragen van asielzoekers in Rwanda worden verwerkt. Als zij niet in aanmerking komen, komen zij alsnog in aanmerking voor een verblijfsvergunning. Of ze proberen misschien naar een ander land te verhuizen, maar kunnen niet terugkeren naar Groot-Brittannië.

De heer Pakina vertelt me ​​dat het hostel binnen de kortste keren operationeel is.

“Zelfs als ze nu komen, en niet vandaag of morgen, kunnen we ze opvangen”, zegt hij. “We houden onze paraatheid op 100%.”

Door de ramen van het hostel zie je de glooiende heuvels van de elegante omgeving van Kigali. Het is een prachtige stad met straten die ordelijk zijn en veilig zijn voor misdaad. ‘Rwanda Works’ is het motto van het land.

Sommige van de nieuwkomers vinden hier misschien werk, maar er zijn gemengde meningen over de vraag of Rwanda nieuwe werknemers nodig heeft.

“Ik denk dat het economisch goed is voor het land”, zegt Emmanuel Kanimba, eigenaar van een restaurant in Kigali.

‘Ik weet dat ze menselijk kapitaal zullen verschaffen, dat ze goederen en diensten zullen produceren en consumeren. [Then there are the] Ze kunnen nieuwe ideeën naar onze economie brengen.”

“Maar waar ga je werk vinden voor deze mensen?” vraagt ​​een andere man. “We zijn afgestudeerd, maar hebben nog geen baan gevonden. We zijn op zoek naar een baan.”

Hij wilde niet worden geïdentificeerd als iemand die sprak over een standpunt dat in strijd is met het beleid van de regering om angst in het land te uiten.

Er zijn wijdverbreide beschuldigingen dat de autoriteiten afwijkende meningen hardhandig aanpakken. Critici zijn onder meer mensenrechtenorganisaties, politieke oppositie en meest recentelijk de schattingen van het Britse ministerie van Buitenlandse Zaken voor 2021.

Victoire Ingabire, een uitgesproken oppositiefiguur die ooit gevangen zat op beschuldiging van het bedreigen van de staatsveiligheid, gebruikte haar zaak om te betogen dat asielzoekers een slechte deal krijgen.

“Het zijn mensen die hun land hebben verlaten, vanwege armoede, vanwege oorlog, vanwege de dictatuur in hun land”, zei hij tegen de BBC.

“Ze zullen naar een land komen waar ze met dezelfde problemen worden geconfronteerd, waar ze zich niet vrijelijk kunnen uiten, waar ze niet het welzijn zullen hebben dat ze in Groot-Brittannië verwachten.

“Ik begrijp niet waarom de Britse regering deze mensen naar Rwanda wil sturen.”

De Rwandese regering ontkent dit ten stelligste.

Het Britse parlement heeft een wet aangenomen om tegemoet te komen aan de zorgen van het Hooggerechtshof. Dit omvat onder meer de ratificatie van een recente overeenkomst met Groot-Brittannië om de bescherming van asielzoekers te versterken, inclusief garanties dat zij niet zullen worden teruggestuurd naar de landen die zij zijn ontvlucht.

Ik vroeg Doris Uvisieza Picard, de topfunctionaris die verantwoordelijk is voor de Britse deal, of migranten de regering konden bekritiseren en protesten konden organiseren als ze dat wilden.

“Onze nationale wetten zijn heel duidelijk over het recht om te protesteren, dat onder bepaalde omstandigheden wordt beschermd”, zei hij.

“Als ze vreedzaam willen protesteren binnen de grenzen van de wet, zijn ze welkom.”

Maar, voegde hij eraan toe, “je moet niet vergeten dat vluchtelingen in het algemeen, en met betrekking tot de politieke activiteiten van vluchtelingen, beperkt worden door het Vluchtelingenverdrag.”

Rwanda heeft andere asielzoekers verwelkomd en wijst vaak op een doorgangscentrum ten zuiden van Kigali als bewijs dat het goed voor hen kan zorgen.

Het is een kamp voor Afrikanen die vastzitten in Libië en proberen Europa te bereiken, beheerd door de vluchtelingenorganisatie van de VN.

Het is een tijdelijk toevluchtsoord terwijl kwetsbare mensen hun volgende stappen uitzoeken. Zij kunnen ervoor kiezen zich in Rwanda te vestigen. Kampmanager Fares Ryumbu zegt dat er niemand is.

Na een aangrijpende ervaring is Daniel Dew dankbaar dat hij hier kan zijn. Hij is een lange, magere jongen uit Zuid-Soedan met elf broers en zussen, en hij verliet zijn dorp om werk te zoeken om het gezin te onderhouden.

De heer Dew probeerde zeven keer de zee over te steken van Libië naar Italië en zegt dat hij elke keer dat hij werd teruggestuurd in de gevangenis belandde.

Hij heeft nu zijn zinnen gezet op Noord-Amerika.

“Ik kon hier geen baan vinden”, zegt hij.

“Sinds ik hier vijf maanden heb doorgebracht, zijn er, zoals ik zie, niet veel banen. Maar ik bid altijd hard om de kans te krijgen om Rwanda te verlaten.”

Toen ik hem vroeg hoe hij zich zou voelen als hij hierheen was gestuurd nadat hij naar Europa was gegaan, slaakte hij een diepe zucht en hoopte dat God hem ervan zou redden.

Voor immigranten in het transitcentrum, en voor degenen die nog aankomen, is het een zoektocht naar een betere toekomst. Zal Rwanda voor hen een omweg, een doodlopende weg of een nieuw thuis zijn?