“Oh jee!” Onthoud 10 van de meest legendarische telefoontjes van Bob Cole

De hockeywereld verloor deze week haar stem, met het overlijden van de legendarische CBC-omroep Bob Cole.

Cole overleed woensdag Dat maakte CBC donderdagmiddag bekend. Hij was 90 jaar oud. Hij was bijna 50 jaar lang de stem van Hockey Night in Canada en was van 1973 tot aan zijn pensionering in 2019 op televisie te zien.

Onderweg was er een lange lijst met memorabele momenten om op te noemen. Andere momenten werden gedenkwaardig gemaakt door Cole's oproep, waarbij een gewoon toneelstuk door zijn klassieke uitvoering tot iets bijzonders zou worden verheven. Cole's kenmerkende stijl combineert enthousiasme, energie en eenvoud. Hij kan meer doen om een ​​moment vast te leggen door simpelweg de naam van een speler te herhalen dan de meeste omroepers kunnen doen in een ingestudeerde monoloog.

Laten we ter nagedachtenis aan de legende genieten van 10 van Cole's klassieke oproepen.

“Het is Marchant…”

Deze klassieke wedstrijd uit 1997 tussen de Oilers en Stars leverde in korte tijd twee bijzondere momenten op, met Cole “Oh mijn God” pleidooi. Curtis Joseph's rip-off van Joe Nieuwendyk verdient een eervolle vermelding. Maar het was de winnaar van de verlenging die de klassieker Cole liet zien, zich realiserend dat Todd Marchant de verdediger een fractie van een seconde had laten verslaan voordat iemand anders dat deed en het volgende moment zette.

“Het is Gilmore die wacht, wacht… rond het net… wacht…”

Ik beloof dat ik dit hele stuk niet zal vullen met oproepen uit de Maple Leafs-run van 1993, hoewel ik dat zeker wel zou kunnen. Laten we in plaats daarvan deze dubbele winnaar van de verlengingen onder de aandacht brengen, waarin Cole zich de mogelijkheid van een ogenschijnlijk onschuldig spel realiseert, te beginnen vanaf het moment dat Maple Leaf Gardens ontploft.

(Maar aangezien we het toch over de Leafs uit 1993 hebben, is er ook… dit En dit En dit.)

“Heb je ooit zo’n vindingrijkheid gezien?”

Mario Lemieux deed soms dingen die we nog nooit eerder hadden gezien, zoals de keer dat hij opzettelijk de puck in de schoen van Ray Burke verloor als afleiding, om hem vervolgens onmiddellijk terug te halen en langs zijn collega Hall of Famer te rennen. Ik had dit spel tientallen keren kunnen bekijken zonder volledig te begrijpen wat Mario probeerde te doen; Cole ziet wat er op dit moment gebeurt, wat leidt tot de perfecte afsluiting van een dwaas toneelstuk.

“Eén op één, McCarty…”

Misschien wel het grootste bekerwinnende doelpunt van de moderne tijd kwam van de stoere man van Red Wings, Darren McCarty. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat hoewel McCarty over enige vaardigheid beschikte, velen van ons dachten dat hij daartoe niet in staat was. Misschien was Cole dat niet, omdat de verrassing in zijn stem een ​​toch al geweldige oproep naar een hoger niveau tilt.

“Ze gaan naar huis!”

Deze controversiële botsing uit de jaren zeventig tussen de Flyers uit het Broad Street Bully-tijdperk en het team van het Sovjet Rode Leger is misschien geen geweldig moment voor hockey, maar de omroepen zijn niet alleen op zoek naar het beste in de sport. Cole heeft het allemaal gezien in zijn lange carrière, het goede en het slechte, en zijn oproep bracht perfect een moment over dat we nog nooit eerder hebben gezien.

“Alles gebeurt!”

Van het midden van de jaren zeventig tot een meme op sociale media, passend bij een man wiens carrière generaties omspande. Sorry voor de lage kwaliteit van de clip, maar je weet dat deze clip op de lijst zou moeten staan. Cole's opwinding zou zelfs het doelwit kunnen worden van een stormloop in ons collectieve geheugen.

Detroit wint het spel. Detroit wint de serie

Terwijl de meeste omroepen nog steeds een versie van Foster Hewitts onsterfelijke handelsmerk gebruikten: 'Hij schiet, hij scoort', onderstreepte Cole een groot moment vaak met 'Hij scoort!' Direct to the point! Het werkte, vooral op dolkmomenten zoals de Game 7-kogel van Steve Yzerman.

“dis-gar-din”

Cole had de eer om de Stanley Cup-overwinning van Montreal in 1993 te noemen, wat de laatste blijft voor een Canadees team. Hoewel deze serie in slechts vijf wedstrijden eindigde, omvatte deze een van de meest dramatische keerpunten in de geschiedenis van de play-offs. Omdat de Kings de reeks al met 1-0 aan de leiding hadden, waren ze nog maar enkele ogenblikken verwijderd van het afsluiten van Game 2 en naar huis gaan met een voorsprong van twee wedstrijden toen de beroemde illegale strafschop van Marty McSorley leidde tot een machtsspel in Montreal waardoor de wedstrijd tot verlengingen leidde. Dit is waar Eric Desjardins de misschien wel beste play-offprestatie van een Canadese speler in de moderne geschiedenis afrondde, en Cole de energie van het forum perfect vastlegde.

“Kijk naar Lemieux!”

Veel van de oudste sportzenders kunnen een sfeer van verveling uitstralen als ze alles zien, grotendeels omdat ze dat waarschijnlijk ook doen. Maar de besten laten zich nog steeds overweldigen door ware grootsheid, en Cole slaagt erin het wonder over te brengen van het kijken naar Mario Lemieux die zijn magie uitoefent terwijl hij nog steeds de call maakt. Het accentueren ervan met het klassieke “OH BABY” is slechts de kers op de taart.

“Tuurlijk, dat moet zo zijn!”

Het is bijna onmogelijk voor jonge of nieuwe hockeyfans om te begrijpen hoe wanhopig Canada was om de Olympische Spelen van 2002 te winnen. Het land heeft al vijftig jaar geen gouden medaille gewonnen, het WK van 1996 verloren van de Amerikanen en zijn droom in 1998 verwezenlijkt. Het team schaamt zich in Nagano. In 2002 hongerde het land naar de bevestiging die zou komen als Team USA in de finale zou worden verslagen. Zelfs met de late voorsprong hield het land de adem in tot de laatste momenten, toen Cole's doelpunt via Jah U Sakic de soundtrack werd van vijftig jaar opgekropte frustratie die door het hele land explodeerde.

Net als het geweldige telefoontje van Bob Cole valt er niet veel meer te zeggen. Bedankt, Bob, dat je ons spel hebt laten zingen.

(Foto: Graham Hughes/De Canadese pers via AP)