Nieuw tijdperk voor damesbasketbal: waarom South Carolina boos is op Iowa is een teken van wat komen gaat

Wat er ook gebeurde in de National Championship-wedstrijd, en hoe je het ook wilt analyseren – strategisch, dynamisch en zakelijk – de 77-73 overwinning van Iowa op South Carolina vrijdagavond was een keerpunt voor het damesbasketbal. Vooral voor de studie van de underdogs in het damestoernooi.

Op 23 maart beweerden we dat het toernooi van dit jaar ons al de beste line-up ooit van dominante teams en overwinningen opleverde. En dat was voordat Miami voor de tweede keer diep van streek raakte, om nog maar te zwijgen van de schokkende Final Four-fans van de Hockey. Negen teams versloegen tegenstanders die minstens drie holes hoger stonden in dit toernooi, en de nationale kampioenswedstrijd kwam uit met twee en drie zaden. Het vrouwenspel heeft nog nooit zoiets als dit niveau van chaos gezien.

Noch analytische modellen, noch goklijnen gaven Iowa veel kans om de 42-game winning streak van de Gamecocks te beëindigen. Onze collega Austin Mock schatte de waarschijnlijkheid van een overstuur op 7,2%, HerHoopStats zei op 16,6%, en South Carolina opende met een voorkeur van -675 op de geldlijn.

De crew van Dawn Staley speelde zoals altijd naar hun kernkracht: SC deed het 26 Aanvallende rebounds. In onze Bracket Breakers-analyse komt het raken van het aanvallende glas consequent naar voren als het beste wat een favoriet kan doen om een ​​afstandsschot af te weren. Krijg aanvalsborden en je verzamelt bezittingen terwijl je voorkomt dat je tegenstander beweegt. En het werkte! Zoals Rebecca Lobo zei, was elke misser een hulp voor South Carolina. De Gamecocks hadden 20 pogingen meer nodig dan Iowa.

Voordat we verder gaan, een woord over de speelstijl van de Gamecocks. In februari, nadat Connecticut verloor van South Carolina, zei Gino Auriemma, verwijzend naar O’Conn-ster Lou Lopez Seneschal: “Je kunt de blauwe plekken op haar lichaam zien. Het is gewoon verschrikkelijk wat teams haar nu aandoen. Het is geen basketbal. Ik weet niet wat het is.” Maar het is geen basketbal.” Vorige week zei Iowa State-coach Lisa Bluder dat strijden om rebounds tegen de Gamecocks was als “naar een bargevecht gaan”.

Hoe je deze waarnemingen en hun nasleep ook wilt interpreteren, de statistische suggestie erachter klopt niet. Omvang en kracht zijn niet de factoren die aanvallende rebounds genereren, althans niet op zichzelf. Bij de heren heeft Kentucky dit seizoen de natie aangevoerd wat betreft aanvallende reboundpercentages, maar het staat slechts 88e in het land voor gemiddelde spelerlengtes, volgens KenPom. com. Ondertussen was de Notre Dame gemiddeld 41 hoog, maar 357 in OR%. De algehele correlatie tussen de gemiddelde lengte en het vangstpercentage van teams voor gemiste schoten was slechts 0,04, eigenlijk helemaal niets!

Kunnen de cijfers in het vrouwenbasketbal een beetje anders zijn? Natuurlijk, en weten wat ze zijn, is nog een reden waarom we moeten blijven aandringen op betere gegevens. Maar kom op. Zelfs in een wedstrijd die Auriemma zo gefrustreerd had, scoorde South Carolina maar liefst 25 aanvallende rebounds tot slechts 10 voor UConn, maar het waren de Huskies die werden opgeroepen voor meer fouten (22-21). Fysiek spel vertaalt zich niet in het domineren van de aanvallende boards. Neem het van de grootste fan van Blaine Taylor: dit vereist humor, strategie, positionering en teamwerk.

Zoals later bleek, ging niets anders dan een aanvallend glas goed voor de Gamecocks op vrijdagavond. In de schietpercentages die ze dit seizoen hebben vastgesteld, hadden de Gamecocks ongeveer 85 punten moeten hebben op een FGA-77, niet 73. South Carolina sloeg 4-uit-20 in drieën en minder dan 70% op vrije worpen.

Ondertussen bleven de Hawkeyes dreigen en triples schieten (40,4% 3PA/FGA, in lijn met hun seizoensnummers), ook al lieten de Gamecocks Caitlin Clark keer op keer naar de rand komen (71,4% schoot binnen) en het was perfect 14 -14 bij foute schoten. En het wordt tot nu toe grotendeels onderschat, maar Iowa bevuilde consequent rijstroken in South Carolina, waardoor de Gamecocks tot 15 omzetten werden verstoord.

Dit alles wil zeggen dat de formule voor het uitschakelen van Goliath, zelfs zo dominant als South Carolina, vergelijkbaar is met wat we in het mannenspel vonden. maximaliseer de hoeveelheid en waarde van uw bezittingen; Krachtovergangen en ontgrendel je schieten. En spring op alle tekenen van buitensporige zelfgenoegzaamheid. Nadat ze de achterstanden van Maryland en Iowa in het eerste kwartaal hadden overwonnen, was het niet meer dan normaal dat de Gamecocks dachten dat ze hun wil konden opleggen in de tweede helft van hun wedstrijd tegen de Hawkeyes. Maar een rustpauze, een media-time-out en een paar videorecensies waren alles wat Clark nodig had om hun batterijen op te laden, en South Carolina kon hun touch niet evenaren. Het was ook normaal voor Staley om Aliyah Boston uit te zitten nadat de Gamecocks-ster vroeg in de wedstrijd twee snelle fouten maakte. Maar Boston nam uiteindelijk slechts 25 minuten op. South Carolina zette vrijwillig zijn beste speler aan de kant en bevestigde het idee dat het tijdelijk op het veld moest optreden. Waarom zou je het niet zo lang mogelijk zijn magie laten werken?

Statistisch gezien is de ontsteltenis van South Carolina over Iowa een klassiek voorbeeld van wat er kan gebeuren als een reus aan de onderkant van hun bereik speelt en de moordenaar (en zijn superster) aan de top van het spel staat. Er is ook een les: de Bell-curven voor deze teams overlappen elkaar. Of de kans dat de Hockeys winnen nu 7% of 17% was, het was niet 1% of 2%. Het is een beetje gek om over na te denken, maar dat is waar de underdogkansen voor vrouwen in het basketbal nog niet zo lang geleden lagen. Toen UConn op het hoogtepunt van zijn dominantie was, verloren de Huskies nooit; De meeste van hun wedstrijden waren als 1-16 of 2-15 wedstrijden in het herentoernooi. Dit jaar was South Carolina sterker dan in het kampioensseizoen van 2022. Maar ook LSU, Indiana, Utah (veel), Iowa, Virginia Tech, Stanford en UConn waren niet down. Het is niet gelijk, maar er is een nieuw tijdperk van vrouwenbasketbal aangebroken waarin elk seizoen minstens zes teams strijden om de nationale titel, hoe goed ze er ook uitzien.

En dat is geweldig voor het bedrijfsleven. Het kernpubliek voor vrouwenbasketbal groeit al een tijdje; De kampioenswedstrijd van South Carolina vorig jaar tegen UConn trok gemiddeld bijna 5 miljoen kijkers op ESPN, het hoogste aantal in bijna 20 jaar. Maar deze keer is het Clark vs. Boston, de dynastie van South Carolina op het spel, het relatief onbekende deelnemersveld in de viervoudige herenfinale – allemaal gecombineerd met een grotere bekendheid om de publieke fascinatie voor het vrouwentoernooi op te wekken. De wedstrijd Iowa State-South Carolina trok 5,5 miljoen kijkers, met een piek van 6,6 miljoen kijkers. LSU’s overwinning op Iowa om de nationale titel te winnen was op ABC.

Maar naarmate meer getalenteerde spelers het spel binnenkwamen, zich meer verspreidden over DI en vaker verhuisden, waren succesvolle toernooi-underdogs vaak middelmatige zaden die snel uitgroeiden tot sterke algehele teams, in plaats van lange keuzes die strategieën met hoge inzetten speelden. . Van de acht teams die tegenstanders versloegen die minstens drie zaden hoger waren in dit toernooi, waren er vijf afkomstig van grote conferenties: Colorado, Georgia, Miami, Mississippi en Mississippi State. Als groep speelden deze teams traag, scoorden ze gemiddeld 174,6 in balbezit per wedstrijd en waren ze uitstekend in verdediging (gemiddelde score van 19,2 in schema-aangepaste defensieve efficiëntie, volgens onze spreadsheets) en aanvallend glas (26,4 in OR%) . . Ze waren erg goed in het forceren van steals (47,8) maar schieten te weinig (300,8). Ze waren niet bepaald afhankelijk van vrije worpen (104,4) of assists (141).

Van de drie minder fortuinlijke mid-level bedrijven past ook Princeton University in dit statistische profiel. De Gulf Coast van Florida onderscheidt zich echter in een bijna komische mate. De Eagles schieten veel bommen en richten zich niet op de aanvallende rebound. Toledo, dat 80 scoort in Iowa, is ook een eerste overtreding, hoewel niemand zo schiet als FGCU.

Naarmate er meer verstoringen optreden, zal een groot deel van ons onderzoek zijn om te onderzoeken of afstandsschoten samenkomen in groepen, zoals bij mannen. Zal er, naarmate meer teams kampioensdromen najagen, een opbouw worden gebouwd rond boogbrekende ideeën, of het nu gaat om het schieten op lange afstand dat we zien vanaf de Golfkust van Florida, de verdedigingsdruk in Georgia of een intense focus op aanvallende boards zoals Mississippi?

Dit is slechts één vraag waar we tijdens de feestdagen naar zullen kijken, terwijl we doorgaan met het verzamelen van de gegevens die we nodig hebben voor een volledig Bracket Breakers-model voor het Dameskampioenschap.

Bedankt voor het vasthouden aan de tussentijdse analyse die we dit seizoen hebben kunnen geven, en stuur ons alsjeblieft feedback over wat je zou willen zien terwijl we ons onderzoek uitbreiden.

(Bovenste foto van Caitlin Clark en Brea Beal: Ron Jenkins/Getty Images; Angel Reese-foto: Maddie Meyer/Getty Images)