Netanyahu zegt dat de staking waarbij zeven hulpverleners in Gaza omkwamen onbedoeld was: live updates

In plaats daarvan is de aanval het levende bewijs van het regionale karakter van het conflict, terwijl Israël probeert de bondgenoten en bondgenoten van Iran, die de veiligheid van Israël vanuit alle richtingen bedreigen, te verminderen en af ​​te schrikken.

Vaak de ‘oorlog tussen oorlogen’ genoemd, zijn Israël en Iran de belangrijkste rivalen, die vechten in de schaduw van de meest zichtbare vijandelijkheden in de regio.

De Iraanse functionarissen die maandag werden vermoord, waren decennialang nauw betrokken bij het bewapenen en aansturen van proxy-troepen in Gaza, Libanon, Syrië, Irak en Jemen als onderdeel van de duidelijk uitgesproken inspanningen van Iran om de Joodse staat te destabiliseren en zelfs te vernietigen.

Voor de Israëlische premier Benjamin Netanyahu, die zogenaamd een dergelijke gevoelige aanval zou hebben goedgekeurd, komt de succesvolle eliminatie van zulke belangrijke Iraanse militaire figuren neer op een politieke staatsgreep. Dit komt op een moment dat de intensiteit van de demonstraties die zijn aftreden eisen is toegenomen, terwijl de oorlog tegen Hamas voortduurt en de Israëlische gijzelaars in Gaza achterblijven.

Door aan te tonen dat het in staat is de Iraanse inlichtingendiensten binnen te dringen, probeert Israël het operationele deel van de regionale bondgenoten van Iran, of de zogenaamde as van verzet tegen Israël, aan te vallen met als doel deze te ontwrichten en af ​​te schrikken, zelfs terwijl de oorlog in Gaza voortduurt.

Ali Fayez, directeur van het Iran Project bij de International Crisis Group, zei dat Israël sinds het begin van de oorlog in oktober zich richt op belangrijke Iraanse functionarissen die verantwoordelijk zijn voor de betrekkingen met zijn bondgenoten, en niet alleen op de geavanceerde wapens die door Teheran worden geleverd.

Maar hoeveel ervaren generaals Israël ook uitschakelt, “er is niemand onvervangbaar in het Iraanse regime”, zei hij. “Iran weet dat dit een riskant spel is en dat er een prijs aan verbonden is.”

Sommigen maken zich zorgen dat de prijs gedragen zal worden door de bondgenoten van Israël. Ralph Goff, een voormalige hoge CIA-functionaris die in het Midden-Oosten heeft gediend, noemde de Israëlische aanval ‘ongelooflijk roekeloos’ en voegde eraan toe dat ‘de Israëli’s cheques uitschrijven die CENTCOM-troepen moeten innen’, verwijzend naar het Centrale Commando van het leger.

“Het zal alleen maar leiden tot escalatie door Iran en zijn bondgenoten, wat zeer gevaarlijk is” voor de Amerikaanse troepen in de regio, die het doelwit zouden kunnen zijn van vergeldingsaanvallen door de bondgenoten van Teheran, zei de heer Gove.

De heer Netanyahu heeft jarenlang volgehouden dat de belangrijkste vijand van Israël Iran is en dat een aanval hem zou kunnen helpen “zijn reputatie als ‘Mr. Netanyahu’ te herstellen.” “Veiligheid is het antwoord”, zegt Sanam Vakil, directeur van het Midden-Oosten en Noord-Afrika-programma bij Chatham House. Het zou echter wel eens niet genoeg kunnen zijn, zei ze, gezien de betrokkenheid van Israël in Gaza, het nog niet verslagen Hamas en het feit dat Iran en zijn bondgenoten niet worden teruggedrongen.

Iran heeft vergelding en vergelding gezworen voor wat het een ongekende aanval noemde, maar sinds 7 oktober “heeft Iran duidelijk gemaakt dat het geen regionale oorlog wil”, zei mevrouw Vakil. “Het ziet erop toe dat dit conflict met Israël over een langere periode zal voortduren.”

Amerikaanse functionarissen geloven niet dat Iran de Hamas-aanval heeft geïnitieerd of er zelfs maar van tevoren van op de hoogte is gesteld. Susan Maloney, directeur van het Foreign Policy Program bij het Brookings Institution, zei dat Iran Gaza nog steeds beschouwt als “een overwinning voor het land, omdat het Israël isoleert en het in het defensief plaatst in de regio en de wereld.”

Ze zei dat de aanhoudende oorlog en de burgerslachtoffers het “bijna ondenkbaar maken om de visie voor het Midden-Oosten te creëren die Israël, de Verenigde Staten en de Saoedi’s vóór 7 oktober hadden gehoopt te verwezenlijken”, een stap die zich verzet tegen de regionale erkenning van Israël door Arabische landen. landen. van de groeiende Iraanse invloed.

Mevrouw Vakil zei echter: “Het zal moeilijk zijn voor Iran om deze aanval te negeren”, omdat het een “directe aanval op zijn grondgebied”, een ambassadegebouw en de moord op drie hoge commandanten van de Iraanse Quds-strijdkrachten, buitenlandse militairen en buitenlandse militairen is. en intelligentie. Dienst van de Islamitische Revolutionaire Garde.

Iran zei dat bij de Israëlische aanval de Iraanse generaal Mohammad Reza Zahedi omkwam, samen met zijn plaatsvervanger, een derde generaal en minstens vier andere mensen, waaronder hoge functionarissen van de Palestijnse Islamitische Jihad-beweging, een Iraanse tak die ook in Gaza strijdt.

De moord op generaal Zahedi, die verantwoordelijk zou zijn voor de militaire betrekkingen van Iran met Syrië en Libanon, wordt beschouwd als de belangrijkste moord op een Iraanse leider in jaren.

Yaakov Amidror, een voormalige Israëlische nationale veiligheidsadviseur, beschreef de dood van generaal Zahedi als “een enorme klap voor de directe capaciteiten van Iran in de regio”. De heer Amidror zei dat hij hielp toezicht te houden op de poging van Iran om via zijn gewapende bondgenoten een ‘ring van vuur’ rond Israël te bouwen, terwijl hij de betrokkenheid van Teheran op afstand hield.

Maar hoe en wanneer Iran besluit te reageren zal de risico's vergroten. Het meest zichtbare recente voorbeeld is de reactie op de moord op Qassem Soleimani, de commandant van de Quds Force, vier jaar geleden door de Verenigde Staten. Vervolgens lanceerde Iran een grote raketaanval op een Amerikaanse basis in Irak, maar na vooraf gewaarschuwd te hebben voor de aanval. Het Pentagon zei later dat er geen directe slachtoffers vielen onder de Amerikaanse strijdkrachten, hoewel meer dan honderd militairen traumatisch hersenletsel opliepen.

Een bezorgd Iran, dat in hoge militaire staat van paraatheid verkeerde, schoot ook een Oekraïens vliegtuig neer, waarbij 176 mensen omkwamen, in de overtuiging dat het een vijandelijk vliegtuig was.

“Maar een van de lessen van Soleimani is dat zelfs als je een belangrijk iemand vermoordt, het netwerk en de overtolligheid die Iran met de groepen heeft gecreëerd goed zullen blijven bestaan”, zei Maloney.

Iran probeerde onlangs de spanningen in zijn relatie met de Verenigde Staten te kalmeren na een drone-aanval in januari op een Amerikaanse militaire basis aan de Jordaans-Syrische grens, waarbij drie Amerikaanse soldaten omkwamen.

Maar Iran is wellicht meer bereid om een ​​militaire escalatie met Israël te riskeren.

Het zou andere opties kunnen kiezen – een grote cyberaanval op de Israëlische infrastructuur of het Israëlische leger, een spervuur ​​van raketten vanuit Zuid-Libanon, een soortgelijke moord op een Israëlische commandant, een aanval op een Israëlische ambassade in het buitenland, of een nieuwe scherpe versnelling van het nucleaire verrijkingsprogramma. .

De laatste optie zou een soort directe reactie zijn op de heer Netanyahu, die al lang heeft gewaarschuwd voor het risico dat Iran kernwapens zou verkrijgen en beloofde dat te voorkomen. (Iran heeft lang volgehouden dat zijn nucleaire programma puur vreedzaam is, ook al heeft het uranium verrijkt tot een niveau dat dicht bij wapenkwaliteit ligt.)

Of Iran kan zijn tijd afwachten. De heer Amidror, de voormalige Israëlische nationale veiligheidsadviseur, zei dat hij betwijfelde of de staking zou leiden tot een bredere escalatie tussen Israël en Iran, zoals een totale oorlog waarbij Hezbollah betrokken zou zijn langs de noordgrens van Israël.

“Hun belangen zijn in de nasleep niet veranderd. Ze zullen op zoek zijn naar wraak, maar dat is iets heel anders”, zei hij, en het zou niet beperkt moeten blijven tot de directe omgeving.

Een eerder voorbeeld dat hij aanhaalde was het bombardement in 1992 op de Israëlische ambassade in Buenos Aires door de Islamitische Jihad-beweging, waarbij 29 mensen omkwamen en een reactie was op de Israëlische moord op Hezbollah-leider Abbas al-Musawi.

Aaron Puckerman Eric Schmidt heeft bijgedragen aan de berichtgeving vanuit Jeruzalem en Washington.