NASA’s Webb onthult een adembenemende blik op de geboorte van sterren in de etherische diepten

Filamenten van stof en gas sieren dit stervormingsgebied in een nieuwe infraroodopname van MIRI

In een nabijgelegen dwergstelsel dat bekend staat als de Kleine Magelhaanse Wolk (SMC), bevindt zich een opwindend stergeboortegebied: NGC 346, hier weergegeven. Het is het helderste en grootste stervormingsgebied in het SMC en is intensief bestudeerd door verschillende telescopen. NASA‘S Hubble-ruimtetelescoop Toon een Zichtbaar lichtdisplay Gevuld met duizenden sterren. Meer recentelijk NASA James Webb-ruimtetelescoop Toon een nabij-infraroodbeeld waarin koel en warm stof wordt benadrukt. Nu heeft Webb zijn midden-infrarode blik op NGC 346 gericht, waardoor stromen van gas en stof zichtbaar zijn, bezaaid met heldere vlekken gevuld met jonge protosterren.

Deze video vergelijkt beelden van het stervormingsgebied van NGC 346, gemaakt in zichtbaar licht met behulp van het ACS-instrument van de Hubble Ruimtetelescoop, nabij-infrarood met behulp van het NIRCam-instrument van de James Webb Ruimtetelescoop, en midden-infrarood met behulp van Webbs MIRI-instrument. Hubble’s beeld in zichtbaar licht is gevuld met duizenden sterren, evenals blauwe gordijnen van waterstof- en zuurstofgas. In het nabij-infrarode Webb-beeld vertegenwoordigt roze actieve waterstof, terwijl oranje dichte moleculaire waterstof vertegenwoordigt. Webbs midden-infraroodopname benadrukt heldere plekken van stervorming, diffuse roze emissie van warm stof en blauwe filamenten van stoffig en roetachtig materiaal. Afbeelding tegoed: NASA, ESA, CSA, Alissa Pagan (STScI)

NASA’s Webb-ruimtetelescoop legt een etherisch beeld vast van NGC 346

Een van de sterkste punten van NASA’s James Webb-ruimtetelescoop is het vermogen om astronomen een gedetailleerd beeld te geven van de gebieden waar nieuwe sterren worden geboren. Het nieuwste voorbeeld, hier weergegeven in een nieuwe afbeelding van het Webb mid-infrarood (MIRI) instrument, is NGC 346 – het helderste en grootste stervormingsgebied in de Kleine Magelhaense Wolk.

De Kleine Magelhaense Wolk (SMC) is een satellietstelsel van de melkweg MelkwegHet is met het blote oog te zien in het zuidelijke sterrenbeeld Toekan. Dit kleine begeleidende sterrenstelsel is primitiever dan de Melkweg, omdat het minder zware elementen bevat, die in sterren worden gevormd door kernfusie en supernova-explosies, dan ons eigen sterrenstelsel.

De afbeelding van NGC 346, gemaakt door het Webb mid-infrarood (MIRI) instrument, toont kompaspijlen, een schaalbalk en een kleurensleutel ter referentie. De noord- en oostkompaspijlen geven de richting van het beeld aan de hemel aan. Het gezichtsveld in deze afbeelding bedraagt ​​ongeveer 150 lichtjaar. Deze afbeelding toont onzichtbare midden-infraroodgolflengten, vertaald in de kleuren van zichtbaar licht. De kleurensleutel laat zien welke MIRI-filters zijn gebruikt bij het verzamelen van het licht. De kleur van elke filternaam is de kleur van het zichtbare licht dat wordt gebruikt om het infraroodlicht weer te geven dat door dat filter gaat. Beeldcredits: NASA, ESA, CSA, STScI, Nolan Habel (NASA-JPL), Patrick Kavanagh (Maynooth University)

Omdat kosmisch stof uit zware elementen zoals silicium en zuurstof bestaat, verwachtten wetenschappers dat het SMC aanzienlijke hoeveelheden stof zou missen. De nieuwe MIRI-opname, evenals een eerdere opname van NGC 346, gemaakt met de Webb nabij-infraroodcamera die in januari werd vrijgegeven, laat echter overvloedig stof zien in dit gebied.

In dit representatieve kleurenbeeld volgen blauwe ranken de emissie van een stof die stoffige silicaten en roetachtige chemische moleculen bevat, bekend als polycyclische aromatische koolwaterstoffen, of PAK’s. Een meer diffuse rode emissie komt voort uit warm stof dat wordt verwarmd door helderdere, massievere sterren in het hart van de regio. De boog in het midden links kan een reflectie zijn van licht van de ster nabij het midden van de boog. (Soortgelijke zwakke bogen lijken geassocieerd te zijn met de sterren linksonder en rechtsboven.) Tenslotte duiden heldere vlekken en filamenten op gebieden met overvloedige aantallen protosterren. Het onderzoeksteam zocht naar rodere sterren en vond 1001 precieze lichtbronnen, waarvan de meeste jonge sterren nog ingebed waren in hun stoffige cocons.

Deze close-upvideo toont de relatieve positie van NGC 346 aan de hemel. Het begint met een opname vanaf de grond, gemaakt door wijlen astrofotograaf Akira Fujii. Wanneer je inzoomt op kleinere delen van de hemel, vervagen deze tot een beeld van het European Southern Observatory (Zo) De VESTA-telescoop wordt gevolgd door het La Silla Observatorium van de European Southern Observatory. Het eindigt met een cross-fade in een afbeelding van NGC 346 van MIRI (het Mid-Range Infrared Instrument) van NASA’s James Webb Space Telescope. Beeldcredits: NASA, ESA, CSA, Alyssa Pagan (STScI), Dankbetuigingen: ESO, Akira Fujii

Door de gegevens van Webb in zowel het nabije als het midden-infrarood te combineren, kunnen astronomen een completere telling van sterren en protosterren in dit dynamische gebied maken. De bevindingen hebben implicaties voor ons begrip van sterrenstelsels die miljarden jaren geleden bestonden, tijdens een tijdperk in het universum dat bekend staat als ‘kosmische middag’, toen de stervorming op zijn hoogtepunt was en de concentraties van zware elementen het laagst waren, zoals te zien in de SMC.

De James Webb-ruimtetelescoop is ’s werelds toonaangevende observatorium voor ruimtewetenschap. Webb lost de mysteries van ons zonnestelsel op, kijkt verder dan de verre werelden rond andere sterren en onderzoekt de mysterieuze structuren en oorsprong van ons universum en onze plaats daarin. WEB is een internationaal programma onder leiding van NASA en zijn partners, de European Space Agency (ESA).Europese Ruimtevaartorganisatie) en de Canadian Space Agency.