NASA’s vlucht langs Europa suggereert dat er “iets” onder het ijs wordt geroerd

Markeringen op het oppervlak van Europa suggereren dat de ijskoude korst overgeleverd is aan de wateren eronder. Belangrijker nog is dat Juno’s recente bezoek onthult wat de pluimactiviteit is, waardoor toekomstige missies in de toekomst de mogelijkheid zouden hebben om de binnenzee te bemonsteren zonder dat er geland hoeft te worden.

Het is bijna twee jaar geleden dat Juno Europa het dichtst naderde, maar zijn waarnemingen worden nog steeds geanalyseerd. Ondanks dat Juno pas sinds 2016 in een baan rond Jupiter draait, zijn de vijf opnamen die Juno op 29 september 2022 maakte de eerste close-upbeelden van Europa sinds het laatste bezoek van het Galileo-ruimtevaartuig in 2000.

Dit vertegenwoordigt een schokkende omissie uit een van de meest raadselachtige werelden van het zonnestelsel, maar het kan een langere basislijn hebben opgeleverd om te zien wat er is veranderd.

Europa is het zachtste object in het zonnestelsel, dankzij de constante resorptie die wordt aangedreven door de interne oceaan. Het is echter karakterloos en Juno vond een paar kraters met steile wanden van 20 tot 50 kilometer breed, die breukpatronen aangaven.Echte polaire oscillatie”.

“Een echte poolgolf ontstaat wanneer de ijzige schaal van Europa loskomt van het rotsachtige binnenste, wat resulteert in hoge spanningsniveaus op de schaal, wat leidt tot voorspelbare breukpatronen”, zegt dr. Candy Hansen van het Planetary Science Institute. Rapport.

Het idee achter de echte polaire oscillatie is dat de schil boven de Europese binnenoceaan met een andere snelheid roteert dan de rest van de maan. Er wordt gedacht dat stromingen in de oceaan de beweging van de schelp beïnvloeden, waardoor het water eronder beweegt en de schelp met zich meesleept. Terwijl de zwaartekracht van Jupiter en zijn grotere manen Europa in een gigantische drukbal verandert, worden de stromingen aangedreven door verhitting in de rotsachtige kern van Europa.

Daarbij rekken en krimpen de interacties tussen de oceaan en de ijskap, waardoor de scheuren en ruggen ontstaan ​​die we sinds het bezoek van Voyager 2 hebben gezien.

Hansen maakt deel uit van een team dat Juno’s beelden van het zuidelijk halfrond van Europa onderzoekt. “Dit is de eerste keer dat deze breukpatronen op het zuidelijk halfrond in kaart zijn gebracht, wat suggereert dat het effect van echte polaire oscillaties op de oppervlaktegeologie van Europa uitgebreider is dan eerder werd erkend”, aldus de wetenschapper.

Niet alle veranderingen op de kaarten van Europa zijn het gevolg van interne oceaanstromingen. Zelfs NASA lijkt te vallen voor optische illusies. “De krater Quern is niet meer”, zei Hansen. “Ooit werd gedacht dat het een 21 kilometer brede inslagkrater was – een van de weinige gedocumenteerde inslagkraters van Europa – wordt de Quern in Junocom-gegevens onthuld als een reeks elkaar kruisende ruggen die een ovale schaduw vormen.”

Juno geeft echter meer dan nodig is. Het team is enthousiast door het vogelbekdier te noemen vanwege zijn vorm, in plaats van vanwege de kenmerken die niet bij elkaar horen. Het lijkt erop dat bergformaties aan de rand erin instorten, en het team denkt dat dit proces veroorzaakt kan worden door zakken zout water die gedeeltelijk in de ijskap zijn geïnfiltreerd.

Dergelijke plekken zouden opwindende indirecte doelen kunnen zijn voor de Europa Clipper-sonde, maar nog interessanter zijn de donkere vlekken die worden afgezet door cryovulkanische activiteit.

“Deze kenmerken duiden op de huidige oppervlakteactiviteit en de aanwezigheid van ondergronds vloeibaar water op Europa”, zegt Heidi Becker van het Jet Propulsion Laboratory. Een dergelijke activiteit is bevestigd in de geisers van Enceladus, maar er is tegenstrijdig bewijs of deze momenteel ook op Europa plaatsvindt.

Een dergelijke operatie zou tekenen van leven in de binnenoceaan kunnen onderzoeken zonder te landen, te boren, door een pluim te vliegen en wat ijs te verzamelen.

Momenteel kan het pooltij zeer bescheiden veranderingen veroorzaken in de locaties van kenmerken op het Europese oppervlak, maar er zijn aanwijzingen dat miljoenen jaren geleden een verandering van meer dan 70 graden heeft plaatsgevonden.