Nargis Mohammadi: Kinderen van de gevangengenomen Nobelprijswinnaar vrezen dat ze haar nooit meer zullen zien

Oslo, Noorwegen
CNN
—

Op vierjarige leeftijd besefte Ali Rahmani dat zijn familie nooit een normaal leven zou leiden.

Hij herinnert zich Iraanse Revolutionaire Garde Zijn vader arresteren. Sindsdien zijn hij en zijn tweelingzus Gianna’s Het leven is een reeks arrestaties, scheidingen en deportaties. Als één ouder aanwezig is, zit de andere in de gevangenis.

Nu 17 jaar oud, zullen beiden het accepteren Nobelprijs voor de Vrede Namens hun moeder, de beroemde Iraanse activist Nargis Mohammadi, die deze zondag gevangen zit. Samen zullen zij haar de Nobellezing uitreiken Bad Evin werd uit de gevangenis ontvoerd.

“Als ik hier sta, probeer ik de menigte te visualiseren. We zullen daar staan ​​en een toespraak houden”, vertelde Gianna aan CNN terwijl ze naar het stadhuis van Oslo gingen, waar de prestigieuze ceremonie zal plaatsvinden.

In een kleine zitopstelling onder hoge muurschilderingen lopen ze richting het podium. ‘We moeten dit allemaal accepteren’, zegt Gianna, terwijl ze naast een portret van hun moeder staat, omgord met paarse jasmijnpanelen. Er zullen hier veel belangrijke mensen komen. Het is echt een mentale voorbereiding.”

Beiden hadden hun moeder niet meer gezien sinds ze acht jaar oud waren en hadden haar al bijna twee jaar niet gesproken, omdat de beperkingen op de communicatie voorafgaand aan de ceremonie nog strenger werden. Mohammadi en zijn familie hebben een hoge prijs betaald voor zijn activisme, waarbij hij campagne voerde voor de mensenrechten, politieke gevangenen steunde en zich verzette tegen de doodstraf.

Hij werd dertien keer gearresteerd, vijf keer veroordeeld en veroordeeld tot in totaal 31 jaar en 154 zweepslagen.

“We zijn erg trots op alles wat ze heeft gedaan. Wat ons vandaag verdrietig maakt, is dat ze hier niet is omdat we niet geïnterviewd mogen worden. Dat is het recht van mijn moeder, maar we zullen ons best doen om haar stem te zijn en te vertegenwoordigen wat er gebeurt in de wereld.” Iran”, zegt Ali.

Zij hebben de verantwoordelijkheid om niet alleen de stem van Amma te zijn, maar ook de stem van het volk.

“We zijn hier niet voor onszelf of onze gezinnen, we zijn hier voor vrijheid en democratie en de beweging voor de vrijheid van het vrouwenleven”, zegt Kiana, verwijzend naar de landelijke protesten die zijn aangewakkerd door de dood van de 22-jarige Mahza Zina Amini in voogdij. Iraanse morele politie In 2022.

Het is een pad dat ze alleen moeten bewandelen. In Oslo worden ze nog steeds verwelkomd door leden van de Iraanse diaspora, die net als hun ouders jarenlang in de gevangenis of in ballingschap hebben gezeten vanwege hun afwijkende meningen.

Ze zeggen dat ze de impact die het offer op hun leven heeft gehad, begrijpen en accepteren. Sinds 2015 leven ze samen met hun vader in ballingschap in Frankrijk.

“Natuurlijk zijn er momenten in mijn leven geweest dat ik mijn moeder aan mijn zijde wilde hebben”, vertelt Gianna aan CNN. “Tijdens de puberteit verandert je lichaam, dat is een vraag die je aan je moeder stelt. Ik heb het mezelf geleerd omdat ik niemand had die het mij kon vragen. Ik zou het geweldig hebben gevonden als ze me had meegenomen om te winkelen, me had geleerd hoe ik make-up moest dragen en hoe ik moest behandelen mijn lichaam.”

Ze koestert de jeugdherinneringen van haar moeder. “Ik zou haar omschrijven als een Disney-moeder, een beetje zoals in de films”, zegt Gianna. “Als je honger hebt, kun je zoveel ijs eten als je wilt. Als we willen helpen met meer voedsel, kan dat altijd. Ze deed er alles aan om het ons comfortabel te maken en stabiliteit in ons leven te hebben. Nu heeft hij, net als mijn vader, beide rollen heel goed gespeeld.

Ze omhelsden haar voor de laatste keer op de dag van haar arrestatie, toen ze nog geen negen jaar oud waren. Nadat ze ontbijt voor ze had gemaakt en ze naar school had gestuurd, was ze weg toen ze terugkwamen.

Zowel Ali als Gianna putten troost uit een eenvoudig besef. Hoewel ze zich zorgen maken over de verslechterende gezondheid van hun moeder, hopen ze dat internationale erkenning en druk op Iran haar leven zullen redden.

Ali vermeldt hoe schrijnend het nieuws over de executie van politieke gevangenen is. ‘Veel van onze landgenoten hebben hun vader, moeder, broers en zussen verloren’, zegt hij.

“Ik ben uiteraard blij dat ze nog leeft, want andere mensen hebben dierbaren verloren en ik kan me niet eens voorstellen hoe dat moet zijn”, zegt Kiana.

Een dag voor de ceremonie kondigde Mohammed een nieuwe hongerstaking aan om te protesteren tegen de mensenrechtenschendingen in Iran en de burgerrechten van de bahá’ís, een religieuze minderheid in Iran.

Tijdens hun pre-ceremonietournee ontmoetten ze Berit Reiss-Andersen, hoofd van het Noorse Nobelcomité, die Mohammadi’s strijd tegen “systemische discriminatie en onderdrukking” erkende toen hij op 6 oktober de Nobelprijswinnaar aankondigde.

Hij riep de Iraanse regering op om Mohammadi vrij te laten.

“Ik voel me erg verdrietig, en ik vind het een schande dat Iran een persoon in de gevangenis vasthoudt waarvan is erkend dat hij de Vredesprijs verdient. Ik denk de hele tijd aan haar, ze zal nooit de kans krijgen om deze geweldige gebeurtenis mee te maken. ‘, vertelt Reiss-Anderson aan CNN nadat hij de tweeling heeft ontmoet. Ik heb het gevoel dat ze heel goed wordt vertegenwoordigd door de kinderen en haar man’, voegt ze eraan toe.

De twee bezochten een tentoonstelling ter ere van het werk van hun moeder in het Nobel Vredescentrum.

Sinds de jaren negentig pleit Mohammadi voor vrouwenrechten en democratie en werkt hij samen met het verboden Mensenrechtencentrum, opgericht door de in 2003 vredeswinnares Shirin Ebadi, wiens beeltenis ook op de tentoonstelling te zien is.

De muren van het museum zijn bekleed met kinderfoto’s van de broers en zussen en de zeldzame keren dat het kleine gezin nog samen glimlachte. Ali en Gianna tellen de stappen in een hoek en bootsen de eenzame opsluiting na die hun beide ouders hebben meegemaakt. Ali’s vader, Taghi Rahmani, veertien jaar lang een politieke gevangene geweest, vertelt hoe hij weer bij bewustzijn kwam door heen en weer te lopen en troost te vinden in de houtsnijwerken op de muren die voormalige gevangenen hadden achtergelaten.

Het was een vorm van ‘blanke marteling’ die hun moeder tot in de kleinste details documenteerde in een boek dat ze in de gevangenis schreef en dat in het museum te zien is.

De gevangenis legde Mohammadi niet het zwijgen op. Massale protesten in de straten van Iran tegen de theocratie heeft ze in 2022 niet gezien. Toch hoor je op audio-opnamen die uit de gevangenis zijn gesmokkeld en gedeeld met CNN, haar medegevangenen leiden in het iconische lied ‘vrouwen, leven, vrijheid’ van de protesten.

Ze blijft zich onvermoeibaar inzetten om seksueel misbruik van politieke gevangenen aan de kaak te stellen, waaronder deze zomer een schriftelijk interview met CNN door tussenpersonen. Zijn gevangenisstraffen lopen op wegens beschuldigingen van samenzwering tegen de nationale veiligheid en valse propaganda.

Ze beloofde dat ze de rest van haar leven in de gevangenis zou doorbrengen.

‘Ik geloof niet in eeuwig zien [my mother] Opnieuw. Mijn moeder heeft nog eens tien jaar gevangenisstraf gekregen en elke keer dat ze iets doet, zoals het versturen van de toespraak die we tijdens de ceremonie voorlezen, wordt haar straf verhoogd”, zegt Gianna. “Ze zal altijd in mijn hart zijn, en ik accepteer het, omdat de strijd, de beweging, de vrijheid van vrouwenlevens de moeite waard zijn. Vrijheid en democratie zijn kostbaar. Het is het offer waard.”