Mourinho is opnieuw ontslagen, maar dat is niet het einde van het kortetermijnstreven van de clubs

De verleiding is groot om te denken dat Jose Mourinho, nadat zijn ontslag dinsdagochtend door Roma werd aangekondigd, klaar is als topmanager.

Seizoen 3 Het syndroom slaat opnieuw toe. De ultieme giftigheid ervan, waarbij alles na een paar positieve jaren opbrandt, is nu zo verankerd dat het in feite een garantie is.

Hij is nu door vier clubs op rij ontslagen, allemaal vanwege slechte resultaten, in tegenstelling tot de eerste helft van zijn carrière, toen hij besloot wanneer hij ergens zou eindigen of vertrok vanwege persoonlijkheidsconflicten. Toen hij werd ontslagen, waren de competitieposities van deze teams zestiende (Chelsea), zesde (Manchester United), zevende (Tottenham Hotspur) en negende (Roma). Van die vier won hij er drie (Spurs waren de uitzondering, al was die baan vanaf het begin een ziekenhuispas), maar uiteindelijk bleven de illustere trofeeën achter in een smeulende hoop puin.

Elke clubvoorzitter, eigenaar, president of CEO van een club van redelijke omvang zal op zijn minst even nadenken voordat hij de telefoon opneemt. Is het de moeite waard? Is het succes op de korte termijn dat hij waarschijnlijk zal behalen de emotionele klap die u krijgt waard?

Op een bepaald niveau kun je twijfelen aan de logica en het basisoordeel van iedereen die hem inhuurt. Scorched Earth is tegenwoordig minder een bijproduct dan een merk. Als hij zich in het verleden vervuilde om in het openbaar de aandacht te trekken, werd dat gezien als een manier om zijn spelers te beschermen, waarbij hij alle aandacht en haat naar zichzelf trok en van hen afdwaalde. Maar tegenwoordig is het een kwestie van zelfbehoud, om te beweren dat een andere factor dan hijzelf verantwoordelijk was voor het laatste negatieve resultaat, de mislukte ondertekening of de beschuldiging van de FA.

Maar er zal altijd iemand op de grote rode knop drukken met de tekst ‘Jose’. Voetbal is tegenwoordig een spel van de korte termijn, dus waarom verder kijken dan jaar drie, laat staan ​​daarbuiten? Slechts vijf huidige Premier League-managers hebben sowieso langer de leiding. Vier in de Spaanse competitie. Slechts twee in de Italiaanse competitie. Neem je prijzen en gooi ze vervolgens weg. Hij loopt tegenwoordig misschien op de dampen van zijn genialiteit, maar de dampen kunnen je nog steeds ergens brengen.

Nogmaals, die onderscheidingen. Zelfs in het post-Real Madrid-tijdperk won hij bij de clubs die hem ontsloegen de Premier League met Chelsea en de Europa League en League Cup met Manchester United, waar hij in 2017 een tweede plaats behaalde als een van de beste prestaties uit de geschiedenis. . Zijn carrière ziet er nu niet zo belachelijk uit. Ze wonnen ook de Conference League in Rome, hun eerste Europese titel sinds de Jaarbeursstedenbeker in 1961 en hun eerste sinds 2008.

Het is ook nog steeds erg populair onder de mensen. Een grote groep Roma-fans houdt nog steeds van hem ondanks de recente resultaten, en in veel opzichten is hij de perfecte manager voor een steeds paranoïde fancultuur waarin velen ervan overtuigd zijn dat er een soort samenzwering tegen hun club bestaat. Als je wilt dat iemand benzine over je gevoel van onrechtvaardigheid giet, dan is hij jouw man.

Het duurt niet lang om een ​​lijst te maken van mogelijke plaatsen waar hij naartoe zou kunnen gaan.

Er is Saoedi-Arabië. Mourinho beweerde vorig jaar dat hij “het grootste aanbod ooit voor een coach” in het voetbal had afgewezen, en zei later dat hij “ervan overtuigd” was dat hij daar ooit zou werken. Je zou je kunnen voorstellen dat de telefoon van zijn agent al rinkelt.

Er is Newcastle. De positie van Eddie Howe lijkt niet in direct gevaar te verkeren, maar als de resultaten het huidige traject blijven volgen, zou dat kunnen veranderen. De eigenaren van Newcastle voelen zich nog niet aangetrokken tot de sterrenmacht, dus Mourinho zou een benoeming zijn die buiten zijn karakter valt, maar op een gegeven moment zouden ze de houding kunnen aannemen dat ze iemand nodig hebben om ‘ze naar een hoger niveau te tillen’. misleidende idee dat Mourinho die man is.

Daar is Chelsea. Het klinkt gek, maar sluit het niet helemaal uit. Hun gebrek aan vooruitgang dit seizoen is misschien niet de schuld van Mauricio Pochettino, maar het geduld van hun eigenaren zal slechts zo ver reiken. In een recent onderzoek dat hij uitvoerde De atleet– 30% van de Chelsea-fans zei dat ze Mourinho terug zouden halen. Geen overweldigend mandaat, maar misschien is er meer dan u dacht dat er nog steeds een kaarsje aan vasthoudt.

Er is Real Madrid. Nogmaals: sluit het niet uit. Carlo Ancelotti heeft misschien onlangs een nieuw contract getekend, maar contracten doen er niet zoveel toe voor Florentino Perez als de worm eenmaal draait en Perez nog steeds van Mourinho lijkt te houden, ze praten nog steeds, de vlam leeft nog steeds.

Er is Porto. Een emotionele terugkeer naar de club waar hij zijn eerste oogverblindende succes boekte, lijkt me passend. Manager Sergio Conceicao is niet erg populair na een (voor zijn begrippen) moeilijk seizoen waarin hij achter koploper Sporting Lissabon staat. Het vergroot ook de mogelijkheid dat Mourinho samenwerkt met Andre Villas-Boas. Zijn voormalige coach, met wie hij een spectaculaire ruzie had nadat Villas-Boas schandalige ontrouw toonde door de staf van Mourinho bij Inter Milan op eigen kracht te verlaten, stelt zich kandidaat voor het presidentschap van Porto. Hij lijkt ook een redelijke kans te hebben om Jorge Nuno Pinto da Costa, die sinds 1982 aan de macht is, af te zetten.

Er is Turkiye. Er staat toch Galatasaray of Fenerbahce? Stel je voor hoe hij zou gedijen in een land dat heersers lijkt te verachten en samenzwering nog meer aanmoedigt dan hij.

Er is de Amerikaanse Liga. Er is maar één baan beschikbaar en met het grootste respect voor Minnesota als team en plaats is het moeilijk voor te stellen dat hij daar langs zou komen, maar het vooruitzicht van een meer glamoureuze plek zou een beroep kunnen doen op zijn nog steeds belangrijke ego.

Tenslotte is er het internationaal management. Hij heeft in het verleden gezegd dat hij ooit een nationaal team zou willen coachen. Dat zou het laatste optreden uit zijn carrière zijn, maar de tijden zijn veranderd. Het had Portugal moeten zijn, maar de voet van Roberto Martinez ligt onder de tafel en hij zal waarschijnlijk voorlopig nergens heen gaan.

Hoe zit het met de Verenigde Staten van Amerika? Het contract van Gregg Berhalter loopt tot het WK van 2026, maar een slechte prestatie in de Copa America deze zomer zou daar verandering in kunnen brengen en de autoriteiten willen misschien niet naar een WK op eigen bodem met de mogelijkheid van schaamte. Er is gesproken over Brazilië, ook al hebben ze a) net een nieuwe hoofdcoach gekregen en b) kun je je moeilijk een minder 'Jojo Bonito'-coach voorstellen als je het probeert.

In veel opzichten is het internationale optreden misschien wel het beste voor iedereen: voor degenen die geen Mourinho-fan zijn en voor degenen die van hem houden. De eerste categorie kan hem het grootste deel van de tijd grotendeels negeren, terwijl de laatste categorie de rauwe en onontwikkelde Jose om de paar jaar in de grote competities kan opslokken.

Mourinho is op een neerwaartse weg. Het charisma en het magnetisme van zijn vroege jaren zijn verdwenen, maar mensen zullen altijd onder de indruk zijn van zelfs het resterende stukje van zijn sterrenkracht. Mensen zullen nog steeds denken dat hij de man zou kunnen zijn om ze op te tillen. Om dit punt nogmaals te benadrukken: mensen zullen zich herinneren dat hij nog steeds een manager is die in staat is om succes te boeken, tastbaar of anderszins.

Als je dacht dat dit het einde was voor Jose Mourinho, denk dan nog eens goed na.

(Bovenste afbeelding: Justin Setterfield/Getty Images)