Metallica’s 72 seizoenen – Rolling Stone

Geel en zwart zijn de kleuren van waarschuwingsborden, valschuilplaatsen en ‘baby aan boord’-borden – waarschuwingen voor dreigend gevaar en rampspoed als u uw zaakjes niet op orde krijgt. Het is dus passend dat Metallica het kleurenschema voor een omslag zou overnemen 72 seizoenen, Een soort van meditatie over de ontberingen van de jeugd en de gevaren van opgroeien. Deze thema’s zijn niet nieuw voor hen (zie “The Unforgiven”, “Dyers Eve”), maar nu James Hetfield en zijn bandleden rond de leeftijd van 60 zweven, zien ze hun reis naar volwassenheid anders.

Op hun twaalfde volledige album haalt Metallica herinneringen op aan hun vormingsjaren met “Full Fast or Nothing”, een lyrische bewerking van Hetfield van het debuut van de band uit 1983, Vermoord ze allemaal, Op “Lux Æterna”, evenals het gevoel “gebroken, gehavend en getekend”, een regel uit 2008 magnetische dood verschijnen op de logge “spiegelkamer”.

Metallica is altijd bedreven geweest in hardcore groove-heavy riffs en labyrintische songstructuren, maar nu, met meer dan 40 jaar ervaring, spelen ze doelgerichter dan in de dagen van de Speed ​​Devils. In het nummer “You Should Be Burning!” , een deuntje dat hun zwarte albumhit “Sad But True” oproept, zingt Hetfield, “Vraag jezelf af, je zou kunnen leren/Wie is de volgende heks die je zou moeten verbranden”, voordat Metallica in een griezelige brug duikt met spookachtige vocalen als geen ander thrasher ooit eerder heeft opgenomen.

In “Te ver weg?” , die een levendige sfeer heeft, beïnvloed door wiebelige gitaaraanvallen, vraagt ​​Hetfield: “Ben ik te ver gegaan om te redden? Life away”, vraagt ​​hij, “Should I fall, fall / Will you come, come?” van fantasie of uitingen van real-life zwakheden – Sinds het laatste Metallica-album is Hetfield teruggegaan naar drugsbehandeling en scheidde hij van zijn vrouw van 25 jaar – Nummers op 72 seizoenen Laat een alfamannetje zien dat door de façade van razende metalwoede breekt terwijl hij op zoek is naar zijn ware zelf.

De ondervraging culmineert in “Inamorata”, een uitgestrekte jam van 11 minuten die langzaam ontrafelt met sneeuwbrij en gegrom terwijl Hetfield vooruitziend zingt: “Misery, she needs me/Oh, but I need her more.” Het pad is een masterclass in melancholie. Het is Metallica’s langste nummer ooit, maar saai wordt het nooit, want De doom van Hetfield voelt authentiek aan. Het doorkomen van die eerste 72 seizoenen was misschien een marteling voor Metallica, maar nu realiseren ze zich dat ze de apocalyps hebben overleefd om hun wijsheid te delen.