Jessie Diggins sloot het WK-weekend in haar geboortestad af met een derde plaats in de 10K-race

Aan de vooravond van de Loppet Cup werd Jessie Diggins gevraagd wat het voor haar betekent om bovenaan het podium te staan. Ondanks de emoties rond haar eerste WK in haar thuisland wilde ze de druk laag houden.

‘Als mijn prioriteiten duidelijk waren, zou dat niets anders betekenen dan een recent overlijden’, zei de inwoner van Afton. “De echte overwinning was dat ik hier was.”

Dat gevoel had ze zondag ook, nadat ze in de laatste race van het evenement als derde eindigde op de 10 km vrije slag voor dames. De Zweedse Jonna Sandling pakte voor de tweede dag op rij de hoofdprijs en schitterde over het circuit van Theodor Wirth Park om de 10 km-titel toe te voegen aan haar overwinning in de vrije slag op zaterdag. Sandling finishte de race in 22 minuten en 38,9 seconden, gevolgd door landgenote Frida Karlsson en Diggins.

Alleen de inwoners van Minnesota stonden de Zweedse invasie in de weg. Diggins schoof op naar de derde plaats na een afstand van 3,3 km en bleef stabiel, waarbij hij 3,2 seconden achter de vierde plaats Lin Svan eindigde. Het podium hielp Diggins haar voorsprong op Svahn te behouden bij het winnen van de algemene Wereldbekertitel, wat haar een voorsprong van 257 punten opleverde met nog vier stops te gaan in het seizoen.

Niets daarvan was in de voorhoede van Diggins' geest. Eerder op de dag hielp ze Gus Schumacher op de schouders van zijn Amerikaanse teamgenoten te tillen na zijn historische overwinning op de 10 km voor mannen, toen hij pas de derde Amerikaanse man werd die het WK won.

In de nasleep van haar eigen race beantwoordden de teamgenoten van Diggins de gunst en tilden haar op om kusjes te blazen voor een menigte van 20.000 mensen.

“Het hele weekend was de droom van mijn carrière”, zei Diggins. “Het lijkt nauwelijks echt.

“Iedereen was klaar om het skiën in dit land te vieren. Dit is iets waar ik al heel lang naartoe werk. Ik ben nog nooit zo trots geweest, misschien wel op wat dan ook.”

Race resultaten: 10 duizend mannen | 10 kilo voor vrouwen

Diggins was vooral blij met de manier waarop fans het eerste WK sinds 2001 in de Verenigde Staten ontvingen. In totaal woonden 40.000 mensen de tweedaagse race bij. Ze dwaalden door de handtekeningengebieden, behandelden de atleten als beroemdheden en creëerden wat veel skaters een “muur van lawaai” rond het veld noemden.

De Lobet Foundation organiseerde de races en uitvoerend directeur Claire Wilson zei dat functionarissen van de International Ski and Snowboard Federation – die toezicht houdt op het WK – onder de indruk waren. Gezien de enthousiaste reacties van atleten en fans verwacht ze dat de Lobet Foundation in de toekomst gaat praten over het organiseren van een nieuw WK.

“Het was een geweldig weekend”, zei Wilson. “We zijn geen grote organisatie, maar we hebben laten zien dat we het kunnen. Dit sluit aan bij onze missie om mensen met het buitenleven te verbinden en een gemeenschap op te bouwen.”

De Loppet Cup eindigde op een nieuwe bluebird-dag, met perfect weer om te schaatsen of te kijken. Schumacher begon de dag met een grote verrassing. De herenrace werd gewonnen door een inwoner van Madison, Wisconsin, die opgroeide in Alaska, met een tijd van 20: 52,7 minuten, waarmee hij de WK-puntenleider voor heren Harald Östberg Amundsen uit Noorwegen met 4,4 seconden versloeg.

Diggins was een van de eersten die Schumacher omarmde. Een uur voor haar eigen race huilde ze om zijn overwinning, wat een extra laag emotie toevoegde aan het toch al drukke weekend.

Ze zegt al maanden dat haar enige doel in Minneapolis is om plezier te hebben, en ervoor te zorgen dat ze niet zo gefocust is dat ze het WK dat al jaren in de maak is niet volledig in zich opneemt. Zaterdag eindigde Diggins als vierde in het freestyle-evenement. Zondag keerde ze terug onder nog luider gejuich voor haar kenmerkende race.

De 10 km was een play-offstart en Sandling, 38e in de startvolgorde, zette de snelste tijd neer bij elk controlepunt en stelde daarmee een hoog doel. Diggins startte als 58e. Tegen de tijd dat ze het parcours aflegde, was het traag geworden in de felle zon en werd het met elk van de drie ronden een beetje langzamer.

“Mijn strategie was om altijd mijn best te doen en te proberen de race uit te rijden met nog ongeveer twee kilometer te gaan”, zei Diggins. “En daarna hoop ik dat het publiek me terug naar de finish brengt. En dat deden ze.”

Diggins zei dat het gebrul dat haar door het parcours volgde het luidste was dat ze ooit had gehoord. Toen ze in 23:10.7 over de finish kwam, zakte ze in elkaar in de sneeuw, maar glimlachte nog steeds.

Diggins prees de fans omdat ze alle atleten omarmden, ongeacht welke kleur ze dragen. Amundsen maakte het ultieme compliment. Hij zei dat het aantal toeschouwers in Wirth Park groter was dan het aantal toeschouwers bij evenementen op zijn thuisbasis in Noorwegen, een langlaufcentrum.

“Op de langere helling was het absoluut gek”, zei hij. “Ik kon mezelf niet horen denken of ademen. Ik wil heel graag weer in Amerika schaatsen. Misschien volgend jaar.”

Zo ver dacht Diggins niet. Op zondag wilde ze volledig in het moment blijven en elke laatste herinnering in zich opnemen.

“Mijn enige doel was om ervan te genieten, mijn best te doen en alles op de rails te laten”, zei ze. 'En dat is ook zo. Dat is zeker zo.'