Je bent een winnaar: luister naar de ‘oproep’ voor de Nobelprijs

Dit is hoe het is om de “oproep” te ontvangen – de Zweedse Academie van Wetenschappen belt je om te zeggen dat je een Nobelprijs hebt gewonnen.

Het is meestal de droomoproep van je leven die alleen de bevoorrechte mensen krijgen. Maar voor de Amerikaanse natuurkundige John Clauser, die de Nobelprijs won Wat zijn werk aan kwantummechanica betreft, het was een beetje anders.

Dankzij een vertraging van drie uur van een telefoon die bezet was met felicitaties en vragen van verslaggevers, bereikte de oproep hem eindelijk terwijl hij een Zoom-interview live met de Associated Press aan het doen was. En zijn kant nam deel aan de kennisgeving en viering.

“O, wacht. Ze zijn nu aan het bellen,” zei hij. “Ja. Wacht een seconde. Kan ik de mannen van het Zweedse Nobelcomité spreken? “

In de volgende negen minuten vertelde Clauser aan de Zweedse Academie het moeilijke pad dat uiteindelijk leidde tot een Nobelprijswinnend telefoontje – zij het een paar uur te laat.

Tijdens zijn studie aan de Columbia University in de jaren zestig raakte Clauser geïnteresseerd in het ontwerpen van praktische experimenten om de kwantummechanica op de proef te stellen. Maar hij zei dat zijn ideeën niet altijd goed werden ontvangen in het veld.

De baanbrekende natuurkundige Richard Feynman, die in 1965 zijn eigen Nobelprijs voor natuurkunde won, ‘schopte me min of meer uit zijn kantoor’, zei Clauser. “Hij was zo beledigd dat ik moet nadenken over de mogelijkheid dat de kwantummechanica misschien niet de juiste voorspellingen geeft.”

Maar Clauser zei dat hij het leuk vond om aan deze experimenten te werken en ze belangrijk vond – “ook al zei iedereen dat ik gek was en dat ik hiermee mijn carrière zou verpesten.”

Terwijl hij zijn werk aan UC Berkeley voortzette, moesten hij en wijlen natuurkundige Stuart Friedman “alles opnieuw opbouwen. Er was heel weinig geld, dus ik was eigenlijk bezig met het ophalen van afval of schroot van de UCSD-afdeling voor natuurkunde”, vertelde hij de academie .

“Er zijn veel ongebruikte spullen in de winkels,” zei Clauser. “Ik zou zoeken en zeggen: ‘Oh, hey, ik zou dit kunnen gebruiken. “

Hij merkte op dat enkele grote natuurkundigen uit het verleden op dezelfde manier onderzoek deden.

En die ervaringen, met al hun terugslag en gebundelde budgetten, waren de belangrijkste reden dat hij decennia later de Zweedse Academie aan de telefoon kreeg.

Toen het gesprek was afgerond, was er een logistiek probleem. Clauser vroeg de academie wanneer ze “enkele data en tijden moesten krijgen voor wat er van mij verwacht wordt.”

Natuurlijk is er iets te zeggen tegen de Academie als je het noemt: “Heel erg bedankt.”

———

Het Department of Health and Science van de Associated Press krijgt steun van de Division of Science Education van het Howard Hughes Medical Institute. AP is als enige verantwoordelijk voor alle inhoud.