Het voorstel van de NCAA over compensatie voor atleten zou ten koste gaan van kleinere scholen

Dinsdagavond verlieten fans van Florida Atlantic hun comfortabele accommodatie in Boca Raton om een ​​korte kerst door te brengen in New York, terwijl ze trots hun rode truien en truien droegen om de Owls aan te moedigen in de Jimmy V Classic in Madison Square Garden. FAU verdiende een uitnodiging voor het prestigieuze evenement dankzij haar deelname aan de Final Four een jaar geleden, om nog maar te zwijgen van het potentieel dit jaar dankzij een overwegend gezonde selectie uit dat optreden in de nationale halve finale. In The Garden namen de als elfde geplaatste Owls het op tegen Illinois, voordat ze 98-89 uitschakelden. Het verlies doet niets af aan de ploeg van Dusty May en haar kans om het seizoen van vorig seizoen in maart te evenaren.

Het plan van Charlie Baker daarentegen? Dit kan ertoe leiden dat uilen op de knieën worden afgesneden. En Florida Atlantic is niet de enige. De opkomst van de school op de nationale ranglijst is slechts een van de vele mogelijke onbedoelde gevolgen voor de rechtbank van de NCAA-president van het creëren van een nieuwe onderverdeling in universiteitssporten. Het voorstel van Baker, om een ​​groep scholen op te richten die volgens hun eigen regels zouden opereren, maar in ruil daarvoor verplicht zouden zijn om minstens de helft van hun atleten 30.000 dollar per jaar in een soort trustfonds te storten, deed uiteindelijk de haves en haves ten onder gaan. ze hebben niet.

Welkom bij Have It Alls en alle anderen.

“Er zijn een aantal dingen waar er een verschil is tussen wat ik zou omschrijven als de top 100 scholen in termen van middelen en de andere 250 scholen”, zei Baker op het Intercollegiate Sports Forum van Sports Business Journal. “En wat er gebeurt, is dat de NCAA in een van deze botsingen belandt die plaatsvinden omdat een derde van de scholen meer zou kunnen bieden aan student-atleten. Ze doen het gewoon. Ooit was het zoeken naar eerlijke concurrentie acceptabel. Dat is niet zo.” echt niet meer het geval.” ».

Het lijdt geen twijfel dat Baker in de problemen zit, en wat je ook van het plan vindt, hij heeft er tenminste één. De aarzelende/categorische weigering van zijn voorganger Mark Emmert om die naam, dit beeld en de gelijkenis te erkennen heeft de NCAA in deze problemen gebracht, waardoor het nationale orgaan gedwongen is te proberen vangrails op de snelweg te plaatsen. Dit is Bakers poging om enige controle te krijgen over een situatie van niets die in chaos is veranderd.

Baker is zich er terdege van bewust dat de mensen aan de top van de voedselketen veel meer macht en invloed hebben dan de mensen in Indianapolis tegenwoordig, en hij probeert een onmogelijke middenweg te vinden waarin hij de vooruitgang verwelkomt die nodig is om alles gelukkig te houden. zonder iedereen volledig op te offeren. En trouwens, alles waar atletiek ooit voor heeft gestaan.

Dit is misschien wel het enige beschikbare compromis, de enige manier om ervoor te zorgen dat het Have It Alls-team hun ballen, knuppels, zwaarden, pucks en schoenplaatjes niet ergens anders naartoe brengt. Het is mijlenver verwijderd van voltooiing, zeiden de collectieve insiders die met hen spraken De atleet Maar ze vroegen om anoniem te blijven terwijl ze de details zelf analyseerden, en ze dachten dat het net zo goed een schot in de roos was voor het Congres als een schot in de arm voor de leden. Zoiets als: “Hé, we zijn klaar om iets te doen, dus kun je ons alsjeblieft helpen?” Baker, de voormalige gouverneur van Massachusetts, werd grotendeels in deze functie benoemd omdat hij de machinaties van Washington begreep. Hij doet zijn werk, waar niemand Emmert ooit van heeft beschuldigd.

Zijn boodschap, die op alle mogelijke manieren koel en zonder waarschuwing werd verzonden, was provocerend en buiten de kaders bedoeld, omdat hij beseft dat hij mensen aan het praten moet krijgen. Dit is goed. Maar als mensen het voorstel gaan overwegen, doen ze er verstandig aan om heel serieus te kijken naar de onbedoelde gevolgen van een dergelijke grootschalige maatregel.

Omdat het zo echt is.

Laten we, ter wille van de discussie, het voorstel van Baker op zijn merites bekijken en ons een wereld voorstellen waarin een of andere schijn van zijn voorstel door het bureaucratische moeras van de NCAA gaat en ten onder gaat. Scholen in de Cool Kids Club hebben nu meer bestuursmacht en zelfs macht om regels te stellen, zolang ze ermee instemmen een soort trustfonds op te richten ter waarde van 30.000 dollar per jaar voor de helft van hun atleten. (Maar shh. Laten we dat geen ‘pay-to-play’ noemen.)

Laten we daar eens over nadenken. Het treft iedereen, maar laten we voor deze oefening FAU als voorbeeld gebruiken. De school kondigt trots op haar website aan dat “FAU met 19 NCAA Division I-atletiekteams ernaar streeft om bijna 500 student-atleten te ontwikkelen in hun respectievelijke sporten en in de klas.” Volgens het plan van Baker zou de helft van die 500 atleten minstens $30.000 ontvangen. Dat betekent een extra $7,5 miljoen per jaar, of $30 miljoen over de levensduur van een vierjarige atleet. Het wordt ook verergerd omdat niet iedereen op tijd afstudeert, waardoor je in een jaar misschien meer dan gemiddeld kunt betalen.

Volgens het meest recente rapport van de school aan de NCAA genereerde de FAU $39,2 miljoen aan inkomsten, tegenover $38,1 miljoen aan uitgaven. Dat omvat niet de langlopende leningverplichtingen die worden gebruikt om zaken als de uitbreiding van het stadion te financieren, die gedurende de looptijd tot 48 miljoen dollar waard zijn en in termijnen moeten worden betaald tussen nu en 2041.

En nu zal de FAU nog eens 7,5 miljoen dollar per jaar moeten betalen – al was het maar omdat zelfs Baker erkende dat 30.000 dollar vervangbaar is. ‘Dit is een milde norm’, zei hij. “Het is een standaard die is ontworpen om het minimum vast te stellen.”

Waar komt het extra geld vandaan, en beter nog, waar gaat het naartoe? Voor Titel IX zou wat geld nodig zijn om naar de vrouwensport te gaan, maar het zou nog steeds aanvoelen als een aflevering van Oprah’s Favorite Things; Alleen in dit geval omzeilt u alle andere leden van het publiek. Nu kun je een auto krijgen. Maar jij niet. Financier deze sport, maar niet die, of deze atleet, maar niet die. Linkse tackle, niet rechtse tackle. De doelman, niet de spits.

Coaches betreurden dat de NIL de ondergang van de chemie in de kleedkamer zou zijn, en eerlijk gezegd leek het behoorlijk belachelijk. Het kapitalisme zorgt ervoor dat sommige mensen meer kunnen verdienen dan anderen. Maar het is een andere zaak als een externe entiteit – of zelfs een collectief – de waarde van een speler bepaalt; Het is iets heel anders voor een school en/of coach om een ​​atletendollar per atleet of sport per sport te werven. (Het kan zijn dat de school dit echter moet omzeilen, uit angst dat het lijkt alsof de atleten rechtstreeks worden betaald, waardoor de atleten werknemers worden.)

Laten we eerlijk zijn. En op het niveau van de topconferenties en de Groep van Vijf-conferenties, die nog steeds kans maken op het gouden ticket voor de College Football Playoff, moet voetbal gevoed worden. Werken in een trustfonds van nul minimumlonen volstaat simpelweg niet. Als de gymnast $30.000 verdient, zoek dan meer nullen voor de quarterback.

Hypothetisch betekent dit dat er minder geld zal zijn voor andere sporten. Zelfs inclusief basketbal.

Programma’s zoals FAU, degenen die dienen als de levensader van het NCAA-toernooi, groeien organisch. Maye bracht vijf jaar door bij de Owls, vond niet-opgestelde spelers (Jonelle Davis en Alijah Martin) en werkte samen met transfers die een reboot nodig hadden (Vladislav Guldin), voordat ze de Owls in de March Magic veranderde. Nu ik erover nadenk, dit is hoe Jay Wright een carrière in de Hall of Fame opbouwde.

Dit betekent niet dat een dergelijke stijging niet kan en zal plaatsvinden met een nieuwe onderverdeling; Het zal veel moeilijker zijn. Het transferportaal maakt de stabiliteit van de selectie al moeilijk genoeg, zowel in basketbal als voetbal. Het toevoegen van de belofte van een trustfonds van $120.000 op de ene plaats en niet op de andere zal het moeilijker maken.

Maar misschien wel het grootste verlies is er een waar niemand ooit naar kijkt, in de Olympische sporten. Tot ongeveer 2001 groeide het aantal sportteams uit Divisie I vrij regelmatig: jaarlijks werd er ongeveer 2 tot 4 procent van de extra teams toegevoegd. Sindsdien is het aantal toegevoegde teams gedaald tot minder dan 1 procent en volgens NCAA-gegevens is het de afgelopen twee jaar gedaald tot een negatief niveau (-0,93 in 2021, -0,33 in 2022). Geef het ongetwijfeld de schuld aan Covid-19. Volgens de Business of College Sports hebben 35 Divisie I-scholen na de pandemie meer dan 110 programma’s geannuleerd. Het inkomstenverlies in combinatie met de stijgende NIL maakte het bestaan ​​ervan onhoudbaar.

Dit zal niet helpen. De eenvoudigste manier om een ​​fonds op te zetten waarin de helft van de atleten 30.000 dollar krijgt, is door minder atleten te hebben en niemand geld te verdienen.

Als dat apocalyptisch klinkt: het einde van de wereld is hier. Onthoud: Stanford dreigde elf sporten te schrappen en veranderde pas van koers na publieke verontwaardiging. Stanford heeft veel geld. De meeste scholen niet.

Maar nogmaals, dit geldt niet voor de meeste scholen. Dit is de kern van het probleem. Baker doet zijn best om een ​​oplossing te vinden, maar hij probeert een ongelooflijk kapot systeem te redden. College atletiek blijft dansen op de punt van een speld voor een handvol scholen die al bijna alles hebben gekregen waar ze om vroegen – inclusief, onthoud, een gevoel van NCAA-onafhankelijkheid. Dit gaat altijd ten koste van iedereen. Zoals een functionaris het verwoordde: “Als je geen lid bent, ben je dan op de een of andere manier minder lid? Krijgt je merk een klap? Is het minder geworden?”

Het antwoord is natuurlijk ja.

(Foto door Alijah Martin van Florida Atlantic tijdens de Jimmy V Classic op dinsdag: Rich Schultz/Getty Images)