Het is een eer om dit shirt te mogen dragen. Het is ook een beetje pijn.

Jonas Vingaard droeg ongeveer een week de beroemde gele trui die aan de leider van de Tour de France was uitgereikt toen de vraag aan de orde kwam.

Het was geen kwestie van racestrategie of tempo houden, of hoe hij het beste zijn zenuwen kon vasthouden en leiden, door meer dagen van bochtige wegen, scherpe bochten en bestraffende beklimmingen. Het was geen kwestie van fitheid of vorm.

Zou Vingegaard zich meer op zijn gemak voelen, vroeg hij, als hij op de tweede plaats stond?

“Het zou makkelijker zijn, ja,” antwoordde hij. “zeker.”

Voor alle eer en respect die het afdwingt, en voor alles wat het betekent in een sport die geobsedeerd is door gegevens en details, komt de gezegende gele trui bezaaid met een verrassend aantal ongemakken en gebreken.

Teams kunnen bijvoorbeeld urenlang een windtunnel gebruiken om elk detail van de positie van de rijder, fiets en kleding te perfectioneren. Bonus, als de rijder het goed genoeg doet om aan de leiding te komen? Een nieuwe trui van de officiële racesponsor, Santini, past mogelijk niet of presteert niet hetzelfde.

“Het is een beetje anders”, zei Tadezh Pogacar, tweevoudig Tourwinnaar en regelmatige drager van de gele trui. “Je bent het niet gewend.”

Dan zijn er de verplichtingen. Nadat hij de finishlijn van de etappe van elke dag is gepasseerd, doorloopt de raceleider een verbazingwekkende reeks missies. Hij werd geïnterviewd door The Tour. Hij werd geïnterviewd door de officiële uitzendpartners van de race. Hij ondertekent verschillende faxen voor de trui. Hij betrad het podium met een paar andere renners (een groep met de ritwinnaar en de leiders van verschillende andere klassementen) voor een presentatie en foto’s.

Vervolgens moet hij een groep journalisten en een videoconferentie doorlopen. De laatste stop, en misschien wel de langste, is de dopingcontrole. Het is er tot de natuur roept. “Ik zou elke dag een uur eerder in het hotel zijn geweest”, zei Vingaard, als hij de gele trui niet had gedragen.

Voor elke andere deelnemer is het dragen van het zelfs maar een dag de hoogste eer, het eerste moment van overlijden. “Mijn geest is ontploft”, zei Yves Lambert vorig jaar met tranen in zijn ogen, na een verrassende overwinning in de openingstijd van de race. “Ik ben maar een boerenzoon uit België.”

Het is algemeen bekend dat de magie van de maillot jaune, zoals het hemd in het Frans wordt genoemd, is dat het niet eens nodig is om de kleur te specificeren wanneer ernaar wordt verwezen. Simpel gezegd Jersey. En op een evenement waar geel onontkoombaar is – fladderend van vlaggen, vastklampend aan bezwete toeschouwers en gekozen voor de lanyards die om de nek van journalisten, organisatoren, hoogwaardigheidsbekleders en zelfs politieagenten worden gespannen – komt het eigenlijk minder vaak voor in de race zelf. Daar hoort haar kenmerkende kleur, Pantone Yellow 1000, maar op één plek te verschijnen: op de rug van de raceleider. (Van raceleiders is bekend dat ze op een gele fiets rijden of ook andere gele uitrusting dragen.)

“Franse frietjes zijn klaar!” Een stem schreeuwt als een dringende pieptoon het rumoer onderbreekt rond de opleggers en vrachtwagens die na fase 11 buiten het perscentrum in Molines verspreid staan. Fabrice Piero lacht en laat de pers los waarop hij staat. Nadat hij een klein blok hout in het mechanisme had gestoken om het open te houden, verwijderde hij voorzichtig een gele trui met het logo van Vingegaards team, Jumbo-Visma.

Pierrot is truiendrukker voor de Tour en heeft de taak om elke dag speciale truien te produceren voor het podium, maar ook voor de race van de volgende dag. Achter de schermen op het podium maakt Pierrot aantekeningen van rijders, hoewel hij na 20 jaar op het werk hun maat meestal op zicht kan veranderen. “Deze generatie heeft zich, net als Pogacar, nooit uitgesproken. Ik werk graag met ze samen.” Op deze dag, tegen de tijd dat Vingegaard klaar was, ongeveer precies een uur nadat hij de streep was gepasseerd, waren zijn teambus en die van alle andere teambussen allang verdwenen. De slagbomen worden gedemonteerd en het platform wordt teruggevouwen tot een aanhanger. Hij is al dagen hetzelfde: hij draagt ​​geel en hij is er trots op.

‘Het past niet zo goed, maar het past wel,’ zei Vingegaard, terwijl de gebruikelijke glimlach over zijn gezicht kroop. “Ik sta liever in mijn trui dan in mijn gewone shirt.”