Het eerste verkiezingsdebat tussen Sunak en Starmer in Groot-Brittannië was een strijd tussen de nerds: Politico

Ze spraken vloeiend en met wat ze waarschijnlijk als emotie beschouwden, maar het was tedere en bloedeloze emotie, van mannen die opvallend het charisma misten van Nigel Farage, wiens deelname aan de verkiezing op maandag de verkiezingen in beroering bracht.

Als je echter goed luisterde naar wat ze zeiden, werd het duidelijk dat ze, ondanks alle oppervlakkige overeenkomsten, in hun ziel politici waren van verschillende tradities en van heel verschillende lijnen.

Ze zijn misschien allebei saai, maar ze zijn niet echt hetzelfde.

Misschien wel het meest veelzeggende moment in de discussie was toen gastheer Julie Etchingham aan beide mannen vroeg of ze wilden betalen voor een ziek familielid om in de rij te staan ​​voor medische behandeling. ‘Ja,’ zei Sunak kalm maar resoluut. ‘Nee, ik maak geen gebruik van particuliere gezondheidszorgdiensten, ik maak gebruik van de NHS,’ antwoordde Starmer, terwijl zijn ogen verontwaardigd knipperden achter een bril met een zwart montuur. Zijn vrouw, zus en moeder werkten voor het geliefde maar afbrokkelende gezondheidszorgsysteem van het land – en betalen voor behandeling zou verraad zijn.

Kortom, het was allemaal een microkosmos van het verschil tussen de Conservatieven en de Labour Party.

Sunak, een fervent voorstander van vrijheid en keuze, is een jongen wiens ouders ook bij de NHS werkten, als huisarts en apotheker, en lange uren maakten om naar een elite privéschool te worden gestuurd. Zijn intelligentie bracht hem naar de meest prestigieuze universiteiten en banen die hem de financiële steun gaven om dierbaren in pijn of nood te helpen. Conservatieven zeggen dat dit een verhaal is waar we trots op moeten zijn, en niet een verhaal dat verborgen moet blijven.