Hanae Mori, Japanse modeontwerper die Oost- en West-stijlen vermengde, sterft op 96

Hana Mori, de Japanse modeontwerpster die uit de ruïnes van de Tweede Wereldoorlog opstond op de vleugels van haar kenmerkende vlinder om een ​​modehuis van 500 miljoen dollar te bouwen dat populair was bij Oost- en Weststijlen en symbool stond voor de naoorlogse opkomst van Japan, stierf op 11 augustus in haar leven. huis in Tokio. Ze was 96 jaar oud.

Haar kantoor bevestigde het overlijden donderdag, zonder een oorzaak aan te geven. Ze zei dat ze twee dagen voor haar dood ziek werd.

Hanae Mori (uitgesproken als HA-na-eh MO-ree), de dochter van een chirurg, werd in de jaren 50 wereldberoemd vanuit een kleermakerswinkel die de vrouwen van Amerikaanse soldaten bedient in een gebombardeerd gebied van Tokio. het jaar van werk dat een fabelachtig fortuin opleverde.; Oprichting van 20 bedrijven. luxe huizen in Parijs, New York en Tokyo; En een geweldige positie voor vrouw in mannelijke dominantie beroep en samenleving.

Na tientallen jaren van strijd om haar stijlen te verbeteren en te commercialiseren, werd ze in 1977 toegelaten tot de Chambre Syndicale de la Haute Couture, de eerste Aziatische vrouw die toetrad tot de Guild of the World’s Leading Designers in Parijs. Ze was ook in 1977 de eerste Aziatische vrouw die zich bij Christian Dior, Chanel, Givenchy, Armani, Versace, Valentino en Karl Lagerfeld aansloot op de Parijse shows, waar concurrentie en inzet zo hoog waren als mode.

Haar collectie dat jaar was een verbluffende collectie jurken en andere kleding met een opvallende mix van westerse ontwerpen in zijde en chiffon, Japanse bloemenprints, zeegezichten, kalligrafie en de kenmerkende vlinders. New York Times-modecriticus Bernadine Morris verklaarde dat de industrie een nieuwe ster in de maak heeft.

‘Parijs heeft nog steeds zijn klassiekers’ Mevrouw Morris schreef in 1977“Chanel, die haar stijl in de jaren twintig vestigde en sindsdien niet veel is veranderd, en Grace, die tien jaar later kwam. Deze keer worden ze vergezeld door Hani Morey, die op den duur een klassieker kan worden.”

Ze had gelijk. In de daaropvolgende jaren charmeerde haute couture mevrouw Morey de catwalks van Parijs en New York en werd ze geprezen door de modepers. Toen het op zijn beurt bekend werd en de geëxporteerde confectiekleding algemeen verkrijgbaar werd, kreeg het de loyaliteit van miljoenen kopers over de hele wereld.

Haar ontwerpen waren eigenlijk vrij conservatief. In tegenstelling tot zijn Japanse tijdgenoten Issey MiyakeMevrouw Morey, die op 5 augustus stierf, en andere avant-garde modeontwerpers die onconventionele patronen en stoffen gebruikten, deed mevrouw Morey geen poging om de vormen van de westerse mode te doorbreken. In plaats daarvan, door westerse ontwerpen te combineren met Japanse accenten, daagde het stereotypen uit en beïnvloedde het een generatie ontwerpers in beide culturen.

Haar creaties waren niet voor vrouwen die naar binnen wilden, zei de Vogue-redacteur. Voor de meerderheid van de vrouwen die de schijnwerpers niet zochten, waren het alleen de stille geneugten van het kleden in subtiele kleuren en patronen: zijden cocktailjurken met obi-ruches, chiffon jurken met oranje-paarse nevels, rokken en jurken bedrukt met rozenblaadjes en riet of vage wolken.

Met haar textielman Ken Morey, als haar zaakvoerder, heeft mevrouw Morey lijnen van avondjurken, dagkleding, werkkleding, heren- en kinderkleding ontwikkeld, evenals collecties schoenen, handtassen, handschoenen en sjaals. Later produceerde het lakwerk, parfums voor vrouwen en mannen, en zelfs woninginrichting.

Toen Japan herstelde van de verwoesting van oorlogsbombardementen en zijn economische status herwon met een stroom van overvloed, sloten vrouwen zich ooit aan bij keukens en beperkten zich tot het dragen van traditionele kimono’s voor het personeel in drommen, waarbij ze de jassen, broeken, vesten en truien van mevrouw Mori kochten. rokken; Velen leerden ook nieuwe manieren om avondkleding, bruiloften en andere formele gelegenheden te dragen, met de creaties van Morey.

Terwijl de niet-traditionele collecties van mevrouw Mori zich uitbreidden naar wereldwijde markten, groeide haar privé-klantenlijst met prinses Grace van Monaco, kroonprinses Masako van Japan, Lady Bird Johnson, Nancy Reagan, Hillary Clinton, Sophia Loren en Renata Tibaldi, evenals de vrouwen van nationale leiders in Europa en Azië en gemeenschapsfiguren in New York, Parijs, Londen en Tokio.

“De naam Hanae Mori is synoniem geworden met Japan in dameskleding, zoals Toyota in auto’s, Sony in bandrecorders en Nikon in camera’s”, meldde The Times in 1980 vanuit Tokio nadat Mori’s uithangbord een wereldwijde verkoop van $ 100 miljoen had.

Met roem kwamen contracten. Na het ontwerpen van kostuums voor Japanse films en de uniformen van stewardessen voor Japan Airlines, maakte ze in 1985 kostuums voor Puccini’s opera Madama Butterfly in La Scala in Milaan; Rudolf Nureyev’s Paris Opera Ballet “Assepoester” in 1986 (en geproduceerd in New York in 1987); en Richard Strauss’ opera “Elektra” op het Salzburg Music Festival 1996.

In de jaren negentig was mevr. Mori een van de machtigste zakenmensen in Japan en de elite van de Tokiose samenleving. Ze verzamelde liefdadigheidsdonaties met ambassadeurs, entertainmentsterren en bedrijfsleiders wier vrouwen minstens één Morey-creatie in hun kleerkast hadden: dagpakken die voor $ 9.000 werden verkocht en avondjurken die voor $ 26.000 werden verkocht.

De internationale residentie van mevrouw Mori, het Hanae Mori-gebouw, was een monument van glas en staal in het centrum van Tokio. Ze bezat een nabijgelegen Frans restaurant en herenhuizen in New York en Parijs, waar ze diners hield voor maximaal 250 gasten. Haar huis in Tokio was een moderne woning van vijf verdiepingen. Zoals haar kantoorgebouw, ontworpen door een Japanse architect Kenzo Tang.

Mevrouw Mori reisde de wereld rond met haar privéjet, dineerde met royals en CEO’s, was vaak net zo beroemd als de verkleedsterren en verscheen regelmatig in het nieuws in Japan. Klein en slank, met een hartvormige glimlach, grote ronde bril en een zachte stem, werd ze vaak geïnterviewd door westerse correspondenten, die zeiden dat ze een kalm zelfvertrouwen en aangeboren vriendelijkheid uitstraalde.

“Ondanks al haar succes is Mori een vriendelijke, rustige, gracieuze en zelfingenomen vrouw – een manier die het gevolg is van een conservatieve opvoeding, cruciaal voor haar succes in Japan”, zei The Washington Post in een dossier uit 1990. “In Tokio’s door mannen gedomineerde zakencultuur zou de strengste vrouw in leiderschap verbannen zijn.”

Hoewel niemand het op dat moment wist, piekte de jaarlijkse wereldwijde verkoop van mevrouw Morey op bijna $ 500 miljoen. Halverwege de jaren negentig begon de verkoop gestaag terug te lopen als gevolg van de langdurige economische stagnatie en veranderende smaken die veel haute couture-ontwerpers, waaronder mevrouw Morey, dwongen om een ​​stap terug te doen van uitgaven.

In 2002 verkocht het zijn confectiewinkels en gelicentieerde kledingactiviteiten aan een investeringsgroep bestaande uit de Britse Rothschilds en het Japanse Mitsui. Later dat jaar vroeg Hanae Mori International faillissementsbescherming aan in Japan, met verplichtingen van $ 94 miljoen. De naam Hanae Mori is bewaard gebleven in een paar winkels in Tokio en leeft nog steeds op hun parfumlijnen.

Hana Fujii werd geboren op 8 januari 1926 in Moikaichi (het huidige Yoshika) in de prefectuur Shimane in het zuidwesten van Japan. Zij was de enige dochter van zes kinderen van Jarrah en zijn vrouw.

Hana was vijftien toen de oorlog in de Stille Oceaan begon. Zoals veel jonge Japanse vrouwen werkte ze in een fabriek. Toen de oorlog voorbij was, hervatte ze haar studie aan de Tokyo Women’s Christian University en studeerde in 1947 af met een bachelor’s degree in literatuur.

In 1947 trouwde ze met de heer Morey. Ze kregen twee zonen, Akira en Kei, die haar als volwassenen hielpen bij het runnen van haar bedrijf. Haar man stierf in 1996. Onder haar overlevenden zijn zonen en acht kleinkinderen, van wie er twee, Hikari Mori en Izumi Mori, beroemde modellen zijn.

Mevr. Mori was enthousiast over een carrière en studeerde naaien en opende in 1951 haar atelier in Shinjuku, een winkelcentrum in Tokio. Nadat een filmproducent haar werk had gezien, maakte ze in de jaren vijftig en zestig kostuums voor honderden Japanse films, waaronder ‘Early Autumn’ van Yasujiro Ozu en Yoshishiji Yoshida’s ‘Farewell to Summer Light’.

Filmsterren werden klanten. Ze schreef columns voor een modetijdschrift en opende winkels in Tokio en andere steden.

In 1960 had ze een ervaring die haar leven veranderde. Tijdens een bezoek aan de Coco Chanel-salon in Parijs kwam ze op een idee dat haar inspireerde om haute couture te proberen. Toen ze zag dat vrouwelijke schoonheid in Japan gebaseerd was op het mysterie van verhulling, besloot ze kleding te maken die de natuurlijke vrouwelijkheid van een vrouw onthulde – een revolutionair idee in een cultuur die vrouwen eeuwenlang onzichtbaar maakte.

Nadat ze haar idee had geïmplementeerd, floreerde haar bedrijf in Japan. In 1975 waagde ze zich in New York met uitnodigingen van rijstpapier van 300 Amerikaanse hoogwaardigheidsbekleders, waaronder critici, ontwerpers en vertegenwoordigers van warenhuizen, voor haar show “East Meets West” in een hotel aan Park Avenue. Het was een enorm succes.

“Kunstwerken zijn zeker” Mevrouw Morris, modecriticus voor The Times, schreef:. “Landschappen, vlinders, waaiers en bloemen zijn prachtig gekleurd op Japanse crêpezijde en chiffon.

“Maar er zijn duidelijke tekenen dat de Japanse ontwerper Hana Mori naar het westen trekt”, voegde ze eraan toe. “De combinatie van westers design en Japanse prints is een vrolijk iets.”

Neiman Marcus, een warenhuis in Dallas, was de eerste die de koopwaar van mevrouw Murray op de markt bracht in de Verenigde Staten. Al snel voegden Bergdorf Goodman, Benoit Teller, Henry Bendel en Saks Fifth Avenue zich bij het feest. Twee jaar later bereikte ik grootsheid in Parijs en vestigde ik me in deze straat van modedromen, Rue Montaigne.

Mevr. Mori ontwierp de uniformen voor de Japanse delegatie naar de Olympische Spelen van 1992 in Barcelona, ​​en twee jaar later de uniformen voor de Olympische Spelen van Lillehammer in Noorwegen.

Mevr. Morey heeft onderscheidingen en onderscheidingen ontvangen, met name het Legioen van Eer, de hoogste onderscheiding van Frankrijk, die haar in 1989 werd toegekend door president François Mitterrand. Haar boeken omvatten “Design for Tomorrow” (1978), “Glass Butterfly” (1984) en “Hannah Morey: 1960-1989” (1989).

Na haar faillissement te hebben uitgesproken, bleef ze modeshows geven tot 2004, toen ze op 78-jarige leeftijd met pensioen ging en een afscheidsfeestje hield in Parijs, als een eerbetoon aan de versmelting van Oost en West die ze pionierde.

“Een reeks applaus begroette Hana Mori toen het publiek opstond om de laatste grote Japanse modeshow in Parijs te begroeten”, International Herald Tribune. gerapporteerd in 2004. “De ontwerper leek overweldigd, omringd door modellen die afgewerkte jurken droegen die prachtig geborduurd waren met vlinders – het symbool van het huis.”

Hikari Hida Rapportage bijgedragen vanuit Tokio.