Een zwarte familie, een stellig oordeel en veel gedachten

Voor de Whiteheads, een Afro-Amerikaanse familie die in Baltimore woont, wordt ras besproken aan de eettafel. In de auto op weg naar werk en school en sport. In de achtertuin terwijl de zonen sporten.

Dus toen het Hooggerechtshof racistisch gevoelige toelatingen aan hogescholen en universiteiten vernietigde, waardoor de praktijk van positieve actie effectief werd beëindigd, begonnen families zich er hartstochtelijk over uit te spreken, in navolging van de uiteenlopende gevoelens van mensen in het hele land die in de uitspraak investeerden. .

Hoewel de uitkomst werd verwacht, zei Curzonia Wise Whitehead, 54, een universiteitsprofessor, dat ze moest gaan zitten om ‘het soort geschiedenis dat in die tijd werd gemaakt’ te verwerken.

Haar man, Johnny Whitehead, 59, directeur van een christelijke school, zei dat hij niet tevreden was met het vonnis, maar ambivalent was over positieve actie. Hij is ervan overtuigd dat het niet langer nodig zal zijn, maar vreest dat het wel zal gebeuren.

De oudste zoon, Kofi, 22, sms’te zijn broer Amir om het nieuws te delen en na te denken over het huiveringwekkende effect dat het zou kunnen hebben op de volgende generatie zwarte studenten. De 20-jarige Aamir vond dat er niets mis was met het beëindigen van positieve discriminatie, aangezien bekentenissen alleen gebaseerd zouden moeten zijn op verdienste.

Voor de Whiteheads is de uitspraak van het Hooggerechtshof – een seismische verschuiving in hun macht om het toelatingsproces aan elite hogescholen en universiteiten te herzien – een nieuw hoofdstuk in een breder debat dat ze hebben gevoerd sinds hun kinderen jong waren.

Hun gesprek weerspiegelt in zekere zin de complexe en veranderende opvattingen onder Afro-Amerikanen, over elk hedendaags rassenconflict in het land, van herstelbetalingen tot het Amerikaanse rechtssysteem: hoe om te gaan met de erfenis van slavernij?

“Het maakt deel uit van ons voortdurende gesprek over racisme en spanningen rond ras”, zegt Dr. Whitehead, die Afro-Amerikaanse studies en communicatie doceert aan de Loyola University Maryland en uitvoerend directeur is van het Carson Institute for Race, Peace and Social Justice. Op de universiteit. “Wat betekent het om zwart te zijn in Amerika? Waar passen we in Amerika? Wiens Amerika is dit? Als we gelijkheid willen, hoe ziet die gelijkheid er dan uit?”

De eerste gesprekken van de familie waren erop gericht ervoor te zorgen dat hun zonen vertrouwen hadden in wie ze waren als jonge zwarte mannen. Dit leidde tot andere onderwerpen.

Coffey wil herstelbetalingen, maar weet niet wat het juiste geld is voor zwarte families wier voorouders tot slaaf waren gemaakt. Amir steunt herstelbetalingen in een of andere vorm. dr. Whitehead ondersteunt niet alleen, maar hij gelooft dat dit de enige manier is om de historische schuld aan te pakken. Dhr. Whitehead zei dat zwarte Amerikanen herstelbetalingen verdienden, vooral omdat het land anderen schade had berokkend, en het niet zag als een manier om racisme op te lossen.

Als het gaat om positieve actie, steunen Afro-Amerikanen het beleid overweldigend.

Volgens Pew Research Center-rapport Vorige maand gepubliceerd, keurt slechts 33 procent van de Amerikaanse volwassenen goed of rasgevoelige opnames bij selectieve hogescholen. Zevenenveertig procent van de Afro-Amerikaanse volwassenen zegt het daarmee eens te zijn.

Uit de studie bleek dat 28 procent van de zwarte volwassenen vond dat anderen oneerlijk hadden geprofiteerd van pogingen om de raciale en etnische diversiteit te vergroten.

Een aparte NBC-peiling Meer dan de helft van de Amerikanen was het er in april over eens dat “positieve actie nog steeds nodig is om de gevolgen van discriminatie van minderheden tegen te gaan en een goed idee is zolang er geen strikte quota zijn.” Onder Afro-Amerikanen steeg het aantal dat die verklaring ondersteunde tot ongeveer 77 procent.

De sterk verschillende opvattingen over de verdiensten van positieve actie kwamen het meest tot uiting in de woorden van twee zwarte rechters. Hun schriftelijke uitwisseling weerspiegelt hoe de historische beslissing werd besproken, gedebatteerd en gereconstrueerd onder vrienden en familie – inclusief de Whiteheads – tijdens dinertafels, groepschats en sociale media.

Rechters Clarence Thomas, die naar Yale ging, en Katanji Brown Jackson, die naar Harvard ging, daagden elkaars meningen uit, waren het er alleen over eens dat er raciale verschillen bestaan, maar waren het sterk oneens over hoe ze moesten worden opgelost.

“Zoals ze de dingen ziet, bepalen de erfzonde van slavernij en de historische onderwerping van zwarte Amerikanen ons leven vandaag, waardoor we allemaal onverbiddelijk vastzitten in een fundamenteel racistische samenleving”, schreef rechter Thomas, de tweede zwarte rechter van het land en een oude criticus. Positieve actie.

Rechter Jackson schreef in zijn afwijkende mening dat rechter Thomas “op de een of andere manier gelooft dat deze feiten geen invloed hebben op een redelijke beoordeling van ‘individuele prestatie’.” Volgens hem toonde de conservatieve meerderheid van de rechtbank een “vergeten-ze-hebben-hun-cake-en-eten” over de kwestie van ras.

In sommige opzichten komen de opvattingen van de Whiteheads over positieve actie overeen met de argumenten van de twee rechters die in de pagina’s van het arrest worden uiteengezet.

Een radiopresentator, auteur en dochter van burgerrechtenactivisten, mevr. Voor Whitehead was het schrappen van positieve actie, geworteld in de burgerrechtenbeweging als onderdeel van het federale beleid ter bestrijding van discriminatie, een “onderbuik”. Hij zei dat hij persoonlijk profiteerde van positieve actie als de eerste zwarte student in het Kroc Institute for International Peace Studies-programma aan de Universiteit van Notre Dame. Ze maakt zich zorgen dat de beslissing komt en andere aspecten van het leven vormgeeft, inclusief het inhuren van bedrijven.

Dhr. Whitehead zei dat hij de praktijk zag als een manier om te protesteren tegen discriminatie en mishandeling van Afro-Amerikanen. Hij zei ook dat als positieve actie moet worden afgeschaft, ook legacy-opties moeten verdwijnen.

Een leraar aan de Baltimore School of the Bible, Mr. “Ik zou graag willen geloven dat we een natie zijn die geen positieve actie nodig heeft, maar ik vrees dat we die nog steeds nodig hebben”, zei Whitehead.

Oudste zoon Kofi, die in mei afstudeerde aan Rhodes College met een diploma Engels, staat dicht bij de gevoelens van zijn moeder. Ze begon de kwestie op de middelbare school na te streven nadat ze hoorde over een blanke student in Texas die de Universiteit van Texas in Texas aanklaagde wegens het gebruik van ras bij toelatingsbeslissingen.

Hij ziet de uitspraak van vorige week als een klap voor toekomstige generaties zwarte studenten die naar elitescholen willen en de alomtegenwoordigheid van modern racisme. En hij verwart het argument dat de normen voor universitair onderwijs worden verlaagd om meer diverse campussen te creëren.

“Positieve actie gaat over het openen van de deur naar verschillende achtergronden, want dat is waar onderwijs en hoger onderwijs om draait”, zei Coffey. “Het gaat er niet om dat je 5.000 dezelfde kinderen in tweeoudergezinnen hebt en dat ze allemaal naar witte houten hekken komen en hetzelfde doen. Nee. College en hoger onderwijs gaat over het samenbrengen van verschillende mensen, zodat je van elkaar kunt leren.

Zijn jongere broer Amir, die deel uitmaakt van het schermteam van Lafayette College, ziet dat anders. Als tweedejaars student economie, voelde hij zich aangetrokken tot Hillary Clinton en Donald J. Hij begon zijn politieke en sociaal-conservatieve opvattingen te ontwikkelen als middelbare scholier tijdens de presidentiële race van Trump.

Hij zei dat hij was opgevoed als een “onafhankelijke denker”, ook al waren hij en zijn moeder ver van elkaar verwijderd.

Hij is het met andere leden van zijn familie eens dat ras en de geschiedenis van het land van het tot slaaf maken van zwarte mensen onmiskenbaar van invloed zijn op het heden. Maar hij gelooft dat positieve actie het idee ondermijnt van toelating op basis van verdienste in plaats van ras.

“Positieve actie is niet zo erg, want ik denk niet dat iemand die iets niet verdient, het zou moeten krijgen op basis van zijn huidskleur”, zei Amir. Haar aanvraag voor de universiteit vermeldde het onderwerp echter niet in haar persoonlijke essay.

“Ik zeg niet dat de visie is verminderd,” zei hij. “Soms heb ik het gevoel dat zaken neerkomen op racen. Als een land waar alles op racen is gebaseerd, denk ik dat dat bij ons terugkomt.